Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ…ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

¨

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Με τον τίτλο αυτόν εκδόθηκε πρόσφατα ένα καταπληκτικό βιβλίο που περιγράφει τον βίο και την Πολιτεία Του Οσιου Γεροντος Παϊσιου, τον οποίο αξιώθηκα από τον Θεό να γνωρίσω και να ακούσω την θεόσοφη διδασκαλία του.
Συγγραφεύς του βιβλίου αυτού είναι ο αείμνηστος Ιερομόναχος Ισαάκ, με την βοήθεια της Συνοδείας του, προ και μετά την κοίμησή του, την δε κεντρική διάθεση την έχει το Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής.
1. ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Πρόκειται για μια “Συστηματική Βιογραφία” του Γέροντος Παϊσίου και στην πραγματικότητα για την “Αυτοβιογραφία” Του, γιατί κύρια πηγή των πληροφοριών είναι: Ο Ιδιος Ο Γεροντας Παϊσιος, αφού ο Γέροντας κατηύθυνε τα πνευματικά του παιδιά με την δική του μεγάλη πνευματική πείρα, αποκαλύπτοντας έτσι μερικές πνευματικές πλευρές του εαυτού του. Άλλωστε Η Ίδια Η Πνευματική Και Η Μοναχική Ζωή είναι στην ουσία:
ΠΟΛΕΜΙΚΗ – ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
Το υλικό που συγκεντρώθηκε, όπως λέγεται στον πρόλογο, ήταν αρκετά μεγάλο, και γι’ αυτό:
“Παραλειφθηκαν:
•    Η Διδασκαλια Του Γεροντα, Που Συμπληρωνει Μερικους Τομους, Πληθος Επιστολων Του Και
•    Υπερ Τα Διακοσια Μαρτυρημενα Θαυματα Του”.
Η Συνοδεία του Γέροντα Ισαάκ γράφει στον πρόλογο:
“Πιο πολύ από τα θαύματά του μας έχουν συγκινήσει:
•    Η μεγάλη του ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ,
•    Οι φιλότιμοι αγώνες για την αγάπη του Χριστού,
•    Η μοναχική ακρίβεια και
•    Η λεπτή του ΑΙΣΘΗΣΗ για την πνευματική ζωή,
•    Η σπανία ΔΙΑΚΡΙΣΗ του,
•    Η θυσιαστική ΑΓΑΠΗ για τον κάθε άνθρωπο και
•    Το πατερικό ΦΡΟΝΗΜΑ που ανέπαυσε όλους”.
Για τον αείμνηστο π. Παΐσιο έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία και έχουμε υπ’ όψη μας Κυρίως Τον Αυθεντικό Του Λόγο για διάφορα θέματα της πνευματικής ζωής, τα οποία δημοσιεύθηκαν από την Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, όπως και μερικά άλλα που παρουσιάζουν συνομιλίες του Γέροντα με διαφόρους προσκυνητάς.
Όμως στο βιβλίο αυτό που αναφερόμαστε παρουσιάζεται:
Η ΥΠΟΔΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΑΥΤΗΣ Που Ειναι

ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ π. Παϊσιου
αφού περιγράφεται έκδηλα ΤΙ ΈΚΑΝΕ για να φθάση να έχη ένα Αυθεντικό Θεολογικό Λόγο.
Χωρίς ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΜΗ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ο λόγος είναι κενός.
Το βιβλίο “Βιος Και Πολιτεια Του Γεροντος Π. Παϊσιου Του Αγιορειτου” Διαιρείται Σε Δύο Βασικά Μέρη.
Στο πρώτο μέρος περιγράφεται “ο κατά πλάτος βίος” και διαιρείται σε δεκατέσσερα επιμέρους κεφάλαια με τίτλους:
•    “Οι κατά σάρκα και κατά πνεύμα πρόγονοι”,
•    “Ασκητικά προγυμνάσματα”,
•    “Στρατιωτική θητεία”,
•    “Αναζητήσεις και προετοιμασία”,
•    “Κοινοβιάτης στην μονή εσφιγμένου”,
•    “Στην ιδιόρρυθμη μονή Φιλοθέου”,
•    “Στην μονή ΣΤΟΜΙΟΥ ΚΟΝΙΤΣΗΣ”,
•    “Ερημίτης στο θεοβάδιστον όρος Σινά”,
•    “Στην ιβηρική σκήτη”,
•    “Στα ερημικά κατουνάκια”,
•    “Στην καλύβη του Τιμίου Σταυρού”,
•    “Στην ΠΑΝΑΓΟΥΔΑ”,
•    “Ασθένεια και μακαρία κοίμηση”,
•    “Θαύματα μετά την κοίμηση”.
Πρόκειται για την ιστορική του πορεία και τις παλαίστρες όπου αγωνίσθηκε.


ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΤΑΙ:
“βιογραφικά με θεματικές ενότητες” και διαιρείται σε τρία κεφάλαια:
το πρώτο έχει τίτλο “αρετές” και υποκεφάλαια:
•    “Ξενιτεία ακροτάτη”,
•    “ΥΠΑΚΟΗ”,
•    “Πλούτος τοις πένησι”,
•    “Εργάτης και κήρυξ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ”,
•    “ΑΚΤΗΜΟΣΥΝΗ”,
•    “ΑΣΚΗΣΕΩΣ απληστία”,
•    “κοπιών και εργαζόμενος”,
•    “άρωμα ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ”,
•    “ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ ηγάπησε”,
•    “ΦΙΛΟΤΙΜΟ”,
•    “εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια”,
•    “άγγελος ειρήνης”,
•    “λύχνος διακρίσεως”,
•    “ησυχίας εραστής”,
•    “ΝΗΨΗ”,
•    “προσευχή – το τυπικό του”,
•    “ΑΠΑΘΕΙΑ”,
•    “αγάπη αρχοντική”.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΤΙΤΛΟ
ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ και υποκεφάλαια:
•    “Υπέρβαση των όρων της φύσεως”,
•    “συμφιλίωση με την κτίση”,
•    “ευχέτης του σύμπαντος κόσμου”,
•    “διδάσκαλος χαρισματούχος”,
•    “χάρισμα παρακλήσεως”,
•    “δαιμόνων αντίπαλος και διώκτης”,
•    “μύρον εκκενωθέν”,
•    “συνεννόηση με ετερογλώσσους”,
•    “παράδοξες μεταβιβάσεις”,
•    “αίσθηση προσευχών και επικλήσεων”,
•    “Γνώστης της καταστάσεως των κεκοιμημένων”,
•    “ΔΙΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΑΣΗ”,
•    “ΧΑΡΙΣΜΑ ΙΑΣΕΩΝ”,
•    “Αγιοφάνειες”,
•    “Προβολέας του ακτίστου φωτός”.
ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΧΕΙ ΤΙΤΛΟ
“ΠΡΟΣΦΟΡΑ” και υποκεφάλαια:
•    “Καθηγητής της ερήμου”,
•    “ιεραποστολή από την έρημο”,
•    “έξοδοι στον κόσμο”,
•    “υπέρμαχος της παραδόσεως”,
•    “προς την μητέρα εκκλησία”,
•    “υπέρ του γένους και της πατρίδος”.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα “ΕΠΙΜΕΤΡΟ” στο οποίο παρουσιάζονται τρία θέματα:
•    “Μορφή, χαρακτήρας και φυσικά χαρίσματα του Γέροντος”,
•    “Το μήνυμά του” και
•    “Η πνευματική διαθήκη του Γέροντα”.
Εάν το πρώτο μέρος του βιβλίου παρουσιάζει:
“Τον Κατά Πλάτος Βίον” του Γέροντος και βλέπουμε την πορεία του και τις πνευματικές του παλαίστρες,
Το Δεύτερο Μέρος Παρουσιάζει Τον:
“Κατά Βάθος Βίον” του ήτοι εκθέτει συστηματικώς την εξαγιασμένη προσωπικότητά του.
Και τα δύο μέρη έχουν την ιδιαιτερότητά τους.
•    Στο πρώτο μέρος θαυμάζει κανείς:
Τους Αγώνες Και Τις Ασκήσεις, αλλά και τις Εμπειρίες του Γέροντα,
•    Στο Δεύτερο Μέρος Συντρίβεται Και Ζαλίζεται:
Από Το Βάθος Της Αγίας Του Προσωπικότητος.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα γράψη ότι:
Το Άγιον Πνεύμα προξενεί την Καθαρότητα σε αυτούς που είναι άξιοι της καθάρσεως:
•    Δια του φόβου,
•    Της ευσεβείας και
•    Της γνώσεως,
Επίσης Προξενεί Φωτισμό Της Γνώσεως Των Όντων,
σε αυτούς που είναι Άξιοι Του Φωτός, δια ισχύος, βουλής και συνέσεως, Καθώς Επίσης Χαρίζει Την Τελειότητα Σε Αυτούς Που Είναι Άξιοι Της Θεώσεως, Δια Της Παμφαούς Και Απλής Και Ολοσχερούς Σοφίας.
Ο Αειμνηστος Γεροντας Ηταν ΑΞΙΟΣ Της Καθαρσεως, Του Φωτισμου Και Της Θεωσεως,
Και Ο Θεος Του Δωρισε Ολα Τα Αγαθα Των Ευλογημενων Αυτων Καταστασεων,
Οπότε Κατέστη Ένας Πνευματικός Πατέρας και ΒΟΗΘΟΥΣΕ τους ανθρώπους ποικιλοτρόπως:
Με Τον Λόγο Και Την Σιωπή, Με Την Προσευχή Και Τα Θαύματα.
Γι’ αυτό και όταν κανείς διαβάζει τους λόγους του, τους αισθάνεται:
Ως Λόγους Σοφίας Και Συνέσεως,
Λόγους Που Δημιουργούν Ανακαινίσεις Και Αναθεωρήσεις Της Προσωπικής Του Ζωής.

2. ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο αυτό βλέπει :
Έναν Θεόπτη Γέροντα ασκητή που πέρασε όλα τα επίπεδα της πνευματικής ζωής, όπως:
•    Της αποταγής,
•    Της ακτημοσύνης,
•    Της μαρτυρικής υπακοής,
•    Της πολυχρονίου ασκήσεως,
•    Της καθάρσεως της καρδιάς,
•    Του φωτισμού του νοός,
•    Της νοεράς καρδιακής προσευχής,
•    Της θεοπτικής εμπειρίας,
•    Της αγάπης προς τον θεό.
Επίσης βλέπει κανείς έναν μοναχό με ανεπτυγμένο, σε μεγάλο βαθμό, Το Φιλότιμο Και Την Πνευματική Παλληκαριά, γι’ αυτό άλλωστε και ο ίδιος μιλούσε συνεχώς στους Χριστιανούς:
ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ.
Το βιβλίο αυτό είναι: ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ, όμοιο με τα Συναξάρια των αρχαίων ασκητών της ερήμου, αλλά και με τα διάφορα παλαιά Γεροντικά που διαβάζονται ακόμη και σήμερα και στα οποία συναντούμε την Αυθεντική Ορθόδοξη Εμπειρική Θεολογία.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΖΗΣΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ. Γνώρισε:
•    Τις Επιθέσεις Των Δαιμόνων,
•    “Το διαβολικό πετροβόλημα”,
•    Τα δαιμονικά “ταγκαλίστικα” πειράγματα, από φθόνο, λόγω της μεγάλης πνευματικής του καταστάσεως.
Οι δαίμονες εμφανίστηκαν πολλές φορές για να του προκαλέσουν σύγχυση και να του κάνουν κακό,
όμως ο άνθρωπος του Θεού τους αντιμετώπισε :
Με Την Δυναμη Του Αγιου Πνευματος, Με Βαθεια Ταπεινωση Και Πνευματικη Σοφια.
Είχε ο Γέροντας αίσθηση τί είναι Εκκλησία, ότι δηλαδή η Εκκλησία είναι ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΙΩΝ,
Οι οποίοι άγιοι έχουν σχέση με τον Χριστό.
Ο Γέροντας είδε άγγελο που του έφερε τροφή,
Είδε Τον Φύλακα Άγγελό Του Να Τον Περιποιείται, Όταν Είχε Ανάγκη. Είδε αγίους όπως τους Τρείς Ιεράρχες,
•    Την αγία Αικατερίνη,
•    Τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο,
•    Τον χορό των οσίων Πατέρων,
•    Τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο,
•    Την αγία Ευφημία,
•    Τον άγιο Παντελεήμονα,
•    Τον άγιο Λουκιλλιανό,
•    Τον όσιο Αρσένιο κ.ά.

Εμφανίσθηκε ένας άγιος μέσα στο φως και όταν τον ρώτησε ποιός είναι του απάντησε ότι είναι ο άγιος Βλάσιος από τα Σλάβαινα.
•    Κάποτε αξιώθηκε της νυκτερινής επισκέψεως της Παναγίας,
•    Αλλη Φορα Ειδε Την Παναγια Στα Ασπρα Και Επανειλημμενως Δεχθηκε Την Θεομητορικη Της Στοργη, Μιλησε Μαζι Της Και Ελαβε “Τροφη Απο Τα Αχραντα Χερια Της”.

•    Την Παναγια Την Ειχε Σαν Μανα,
•    Την Αγια Ευφημια Την Φωναζε “Αγια Ευφημουλα Μου”.
•    Κάποια φορά έζησε και είδε αισθητά την Χάρη του Θεού που τον στήριξε και τον κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια.
•    ΑΣΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΝΟΕΡΑ ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.
•    Ο νούς του αρπαζόταν στην θεωρία όταν προσευχόταν.
Είδε το “γλυκύτατο φως” πού, όπως αφηγείται, ήταν “πιο δυνατό από το φως του ηλίου. Ο ήλιος έχανε την λάμψη μπροστά του. Έβλεπα τον ήλιο και μου φαινόταν το ηλιακό φως ωχρό, όπως είναι το φως της σελήνης κατά την πανσέληνο. Το φως το έβλεπα για πολύ.
Μετά όταν το φως έλειψε και η χάρις μειώθηκε, τότε δεν εύρισκα καμμία παρηγοριά και χαρά”.
ΤΕΤΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ώστε Μετά Που Τελείωνε Η Ουράνια Αυτή Εμπειρία Και
Έπρεπε Να Φάη, Να Πιη Νερό, Να Κάνη Εργόχειρο,
Αισθανόταν “Σαν Ζώο”.
Αξιώθηκε να δη και ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ακόμη και από τότε που ήταν δεκαπέντε ετών. Για μια άλλη Θεοφάνεια διηγείται ο ίδιος:
“Σε μια στιγμή σαν να χάθηκε ο τοίχος του κελλιού μου.
Βλεπω τον Χριστο Μεσα Στο Φως, Σε Αποσταση Εξι Μετρα περιπου”.
Έζησε εμπειρικά την θεία Κοινωνία ως Σώμα Χριστού.
Ο Γέροντας Παΐσιος είχε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα:
Των Προφητων Και Των Μεγαλων Οσιων Ανδρων.
ΈΒΛΕΠΕ ΚΑΘΑΡΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
•    Ειδε Την Ψυχη Του Γερο-Φιλαρετου Του Ρουμανου Την Ωρα Που Εφυγε Για Τον Ουρανο
“Σαν μικρό παιδί ηλικίας δώδεκα χρονών περίπου, με φωτεινό πρόσωπο και μέσα σε ουράνιο φως, να ανεβαίνη στον ουρανό”.
•    ΈΖΗΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
(Θεολογία, Χριστολογία, Εκκλησιολογία, δαιμονολογία, εσχατολογία) Εμπειρικά Στην Προσωπική Του Ζωή.
Γι’ αυτό, διαβάζοντας όλη την πνευματική του βιογραφία, θυμήθηκα έντονα έναν σημαντικό λόγο του αειμνήστου π. Ιωάννου Ρωμανίδου, και αυτού Καππαδόκου που καταγόταν από την περιοχή που καταγόταν ο π. Παΐσιος, ο οποίος έλεγε ότι :
Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ,
Δηλαδη Ο Λογος Περι Της Εκκλησιας, Εχει Δυο Οψεις·
•    Η μία είναι η ΑΡΝΗΤΙΚΗ, η οποία συνίσταται στην ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ, δηλαδή τον ΠΟΛΕΜΟ εναντίον των δαιμόνων, και
•    Η άλλη είναι η ΘΕΤΙΚΗ, η οποία συνίσταται στην ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ, δηλαδή την ΜΕΘΕΞΗ της δόξης του Χριστού.
ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΔΟΞΟ, ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΤΡΟΠΟ,
Ο βαθμός ΒΙΩΣΕΩΣ της λεγομένης θετικής όψεως της Εκκλησίας (Χριστολογία),
Έχει Σχέση Με Τον Τρόπο ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ της λεγομένης αρνητικής όψεως της Εκκλησίας (δαιμονολογία).
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΟΣΟ ΚΑΝΕΙΣ ΖΗ:
( Στα Όρια Της Προσωπικής Του Ζωής)
•    Την ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ επί
•    Του διαβόλου,
•    Της αμαρτίας και του θανάτου,
Τοσο Και Μπορει ΝΑ ΒΙΩΣΗ Την Δοξα Της Αναστασεως Του Χριστου. Άλλωστε, όπως λέγεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, ο Χριστός ήλθε στον κόσμο “Ίνα Λύση Τα Έργα Του Διαβόλου” (Α΄ Ιω. γ΄ 8).
Μέσα στα πλαίσια αυτά ευρίσκεται η ορθόδοξη εκκλησιολογία και γενικότερα η θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό άλλωστε φαίνεται και σε όλο το κείμενο του βιβλίου:

“ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ”.

ΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ που Δεν Έχει Σχέση
Με Την Πολεμική Εναντίον του διαβόλου, του θανάτου και των παθών:
ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΗ ΜΕ
ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ, ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ,
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα πη χαρακτηριστικά:
“Δαιμόνων Εστι Θεολογία Η Δίχα Πράξεως Γνώσις”.
Επομένως, η μεγάλη προσφορά του βιβλίου αυτού βρίσκεται στο ότι:
ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ :Τι Ειναι Η Ορθοδοξη Εκκλησια Και Πως Μπορει Κανεις Να Ειναι Ζωντανο Μελος Της Εκκλησιας.
Η Ορθόδοξη ησυχαστική παράδοση περί :
ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ, ΦΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΩΣΕΩΣ
είναι η υποδομή των δογμάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
ΑΦΟΥ :
•    Δια της ΚΑΘΑΡΤΙΚΗΣ ενεργείας του Θεού ο άνθρωπος Καθαίρεται από Τις Δαιμονικές Δυνάμεις,
•    Δια της ΦΩΤΙΣΤΙΚΗΣ ενεργείας του Θεού ΑΠΟΚΤΑ την Αδιαλειπτη Μνημη Του Θεου, και
•    Δια της ΘΕΟΠΤΙΚΗΣ ενεργείας του Θεού ΈΧΕΙ Προσωπικη Κοινωνια Με Τον Θεο, Την Παναγια Και Τους Αγιους, ΒΙΩΝΕΙ εμπειρικά την Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και κοινωνία θεώσεως,
Οπότε στην συνέχεια Καθίσταται Διδάσκαλος στην Εκκλησία, εκφραστής της εμπειρικής θεολογίας.
Έτσι εξηγούνται οι θεόπνευστες διδαχές του Γέροντα,
Το Χάρισμα Της Διακρίσεως Των Πνευμάτων,
Αφού ΞΕΧΩΡΙΖΕ Το Θεϊκό Από Το Διαβολικό, Πράγμα Που Συνιστά Την Αληθινή Θεολογία.
ΘΕΡΑΠΕΥΕ Τις Πνευματικες Και Σωματικες Ασθενειες Των Ανθρωπων, και έκανε πολλά και μεγάλα θαύματα, προξενούσε αλλοιώσεις πνευματικές στους συνομιλητάς του, Οδηγειτο Απο Το Άγιον Πνευμα.
Στο βιβλίο γίνεται λόγος για πολλά τέτοια χαρίσματα που είχε ο Γέροντας, τα οποία αναφέραμε επιγραμματικά προηγουμένως στην ενότητα “το περιεχόμενο του βιβλίου”.
Ο Θεός δίνει στα φιλότιμα παιδιά του Τα Δωρα Της Αγαπης Του, και έτσι καθίστανται εν Χριστώ “ιερείς της θείας Χάριτος”, “πνευματικόν ιερατείον”, Παράκληση Και Παρηγοριά Των Πονεμένων Ανθρώπων.
Τα πνευματικά χαρίσματα, ως δωρεές του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι ανεξάρτητα από Την Εν Ελευθερία Αναζήτηση Του Ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος αναζητά τον Θεό με όλη την δύναμη της ψυχής του και ο Θεός του χορηγεί Το Πλήρωμα Της Ζωής.
Ο αείμνηστος π. Παΐσιος, όπως φαίνεται στην παρούσα ολοκληρωμένη βιογραφία του,
ΈΚΑΝΕ ΜΕΓΑΛΗ ΆΣΚΗΣΗ, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΜΕΤΡΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
και γι’ αυτό ο Θεός τον γέμισε με τις πλούσιες δωρεές Του, γιατί Αυτός αμείβει πλουσιοπάροχα τα φιλότιμα παιδιά του.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αναλύει θεολογικότατα ότι ο Δημιουργός Θεός έβαλε μέσα στην ανθρώπινη φύση τις εκζητικές και εξερευνητικές δυνάμεις των θείων,
Ομως Τις Αποκαλυψεις Των Θειων Τις Παρεχει Το Άγιο Πνευμα Κατα Χαρη Με Την Επιφοιτηση Του.

Επομένως, ούτε μόνη της η θεία Χάρη ενεργεί την γνώση των μυστηρίων του Θεού,
ούτε βέβαια οι άγιοι απέκτησαν την αληθινή γνώση των όντων, Ερευνώντας Αυτήν Την Θεία Γνώση Με Μόνη Την Φυσική Δύναμή Τους, Χωρις Την Χαρη Του Παναγιου Πνευματος.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται Και Οι Δύο Παράγοντες, ήτοι:
•    Και η αναζήτηση των θείων από την φυσική δύναμη και την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά
•    Και η Αποκάλυψη του αγίου πνεύματος.
Έτσι, κατά τον Αγιο Μαξιμο Τον Ομολογητη, αυτή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος
Δεν Δίδει Την Σοφία Στους Αγίους,
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ,
•    Ούτε δίδει την ΓΝΩΣΗ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΕΚΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ,
•    Ούτε δίδει την ΠΙΣΤΗ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΗΛΩΝ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ,
•    Ούτε δίδει ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΙΑΜΑΤΩΝ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΦΥΣΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ,
•    Ούτε δίνει άλλα χαρίσματα,
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΕΚΤΙΚΗ ΕΞΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ,
•    ΟΥΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΑΠΟΚΤΑ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΑΥΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ     ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΤΑ ΧΟΡΗΓΕΙ,                      ΜΕ ΜΟΝΗ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΗ.
Η σχέση μεταξύ φυσικών και πνευματικών χαρισμάτων φαίνεται στην σχέση μεταξύ ηλιακού φωτός και οφθαλμών.
Ο υγιής οφθαλμός μπορεί να δη το ηλιακό φως και όλα εκείνα που φωτίζονται από αυτό, αλλά, όπως λέγει ο άγιος Μάξιμος, χωρίς το ηλιακό φως είναι αδύνατον να αντιληφθή ο οφθαλμός τα αισθητά.
Ο Γέροντας Παΐσιος:
•    Καθαρισε το νοερο της ψυχης του και ελαβε απο το άγιον πνευμα την σοφια,
•    Ανεπτυξε την δεκτικη δυναμη του λογου και απεκτησε την Υπαρξιακη Γνωση,
•    Βιωσε Την Πληροφορια Των Μελλοντων Και Των Αποκρυφων Και Γι’ Αυτο Ελαβε: ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ,
•    Ανεπτυξε σε μεγαλο βαθμο Την Φιλανθρωπια, εκδαπανωμενος καθημερινως υπερ των αδελφων της οικογενειας του αδαμ και γι’ αυτο ελαβε Το Χαρισμα Των Ιαματων.
Και επειδή στο βιβλίο αυτό που σχολιάζουμε καταγράφονται και διάφορες Θαυματουργικές Επεμβάσεις και ενέργειες του Γέροντος Παϊσίου, πρέπει να υπογραμμισθή ότι όλα αυτά τα θαυματουργικά γεγονότα που επιτελούσε ήταν:
Φυσικα Αποτελεσματα Της Δωρεας Του Αγιου Πνευματος, η οποία δόθηκε ανάλογα με το φυσικό χάρισμα της Φιλανθρωπίας.
Η μεγάλη του Αγάπη προς τους ζώντας και κεκοιμημένους, που εκδηλωνόταν με Την Αδιάλειπτη Προσευχή και την θυσιαστική, μαρτυρική διακονία, Μεταποιήθηκε από το Άγιον Πνεύμα Σε Χάρισμα Θαυματουργίας.
3. ΒΛΕΠΩΝ, ΟΣΙΟΣ, ΜΑΡΤΥΣ
Τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ο λαός τους ονόμαζε “Ορώντες” και “ΒΛΕΠΟΝΤΕΣ”, όπως τον Προφήτη Σαμουήλ, διότι είχαν πνευματικές διόπτρες, ΈΒΛΕΠΑΝ ΤΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, είχαν διαρκή επικοινωνία με τον Θεό με τον προφορικό λόγο και την προφορική επικοινωνία μαζί Του, Έβλεπαν Την Μελλοντική Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού.
Ένας Τετοιος “Ορων” Και “Βλεπων” Ηταν Και Ο Γεροντας Παϊσιος, όπως τον γνωρίσαμε προσωπικά και όπως αναλύεται εύστοχα στο βιβλίο αυτό.
Όλη η ζωή του ήταν θαυμαστή. Λένε στο Άγιον Όρος ότι:
Οταν Ξεκινηση Κανεις Την Μοναχικη Του Ζωη, Εχει Ζηλο Ωσαν Τον Άθωνα, Και Στο Τελος Καταληγει Ο Ζηλος Του Να Ειναι Ωσαν Ενα Καρυδι.
Δεν συνέβη αυτό με τον Γέροντα Παΐσιο, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο και Αυξανόταν Ο Ζήλος Του, το φιλότιμό του, η άσκησή του.
Η πνευματική του βιογραφία μας υπενθυμίζει μεγάλες μορφές ασκητών της αρχαίας Εκκλησίας.
Το αδύνατο σώμα του άντεχε αυτήν την άσκηση, γιατί λάμβανε Χάρη από τον Θεό.
•    Έκανε Μεγαλες Πνευματικες “ΤΡΕΛΛΕΣ” Για Την Αγαπη Του Χριστου,
•    ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ,
•    Το φαγητο,
•    Τις μετανοιες,
•    Τις οδοιποριες,
•    Τον εγκλεισμο σε σπηλιες,
•    Την διαμονη σε κουφαλες βελανιδιων,
•    Την καταβαση σε γκρεμο για ησυχια,
•    Την στερηση,
•    Την ακροτατη ησυχια,
•    Την ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ και την οδυνη της καρδιας για ολον τον κοσμο, την φιλανθρωπια,
•    Την συναντηση με αρκουδες και την επιδειξη ευγενειας σε αυτες,
•    Την ατρομια και αφοβια του για πραγματα που προκαλουν φοβο.
Δεν φορούσε παπούτσια στην έρημο του Σινά, γι’ αυτό “είχαν σχιστεί οι φτέρνες του και έτρεχαν αίμα”.
Άλλοτε συμπεριφερόταν:
Ως Κατα Χριστον Σαλος Και Αλλοτε Ως Σοφος Διδασκαλος.

Μερικά μαρτυρικά γεγονότα Μου Τα Διηγήθηκε Ο Ίδιος, όπως για παράδειγμα το πώς αντέδρασε στον πειρασμό της “Σαρκικής Πύρωσης” στην Ιερά Μονή του Στομίου της Κόνιτσας. Μάλιστα, μου έδειξε και τις ουλές από τις πληγές στο πόδι του και ΔΙΝΩ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙ’ ΑΥΤΟ.
Και παρά την μεγάλη αυτή άσκηση, το δόσιμό του σε τέτοιες “Τρέλλες” για τον Χριστό, ήταν όλος καρδιά, γλύκα και γλυκασμός, ακτινοβολούσε παρηγοριά και συμπόνοια για τους πονεμένους,
ΈΒΓΑΖΕ ΈΝΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ”,
•    Είχε μια τρυφερή και ευαίσθητη καρδιά,
•    ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΛΙΑΚΑΔΑ,
•    ΈΝΑ ΙΛΑΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΔΕΙΛΙΝΟ.
ΌΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ, ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΗΤΑΝ ΑΥΣΤΗΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΜΕ ΜΗΤΡΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ.
ΕΠΕΠΛΗΞΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ   Και Οταν Εκεινος Αναλυθηκε Σε Δακρυα,
ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΑ ΑΤΑΚΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ,
Τον Οδηγησε Στον Νιπτηρα Για Να Πλυθη Και
Του Εδωσε Πετσετα Για Να Σκουπισθη,
Οποτε Στην Συνεχεια ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΑ.
Γενικά, ο ευλογημένος αυτός Γέροντας, όπως γράφεται στο βιβλίο, “Έλειωνε Τον Εαυτό Του Στην Άσκηση Και Ανέπαυε Πνευματικά Κάθε Άνθρωπο.
•    Αλγουσε ο ιδιος για τον πονο και τις αμαρτιες των ανθρωπων και ταυτοχρονως Τους Μεταγγιζε Χαρα Και Παρηγορια.
•    Παλευε με δαιμονες, Συνωμιλουσε Με Αγιους, συναναστρεφοταν με αγρια ζωα
•    Και βοηθουσε πνευματικα τους ανθρωπους”.
Όπως η ζωή του ήταν θαυμαστή, το ίδιο θαυμαστή ήταν και η κοίμησή του, Που Ήταν Κοίμηση Οσιακή, Μαρτυρική.
Είναι χαρακτηριστική μια συνομιλία με τον θεράποντα ιατρό του επτά μέρες πριν την κοίμησή του, κατά την μαρτυρία του ιδίου του θεράποντος γιατρού. Ο γιατρός του είπε:
“Γέροντα, το συκώτι σας πρήστηκε και σάς πονάει”, και το είπε αυτό Γιατί Ο Καρκίνος Είχε Κάνει Μεταστάσεις Φοβερές.
Ο Γέροντας Παΐσιος χαμογέλασε και είπε:

“Ά, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ, ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ. ΑΥΤΟ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΩΣ ΤΑ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΜΕ ΣΤΕΛΝΕΙ,
ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ.
Μη στενοχωριέσαι γι’ αυτό, μια χαρά είμαι”.
Αυτή η αντιμετώπιση δείχνει ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Προς το τέλος της ζωής του “ήθελε να είναι μόνος, να προσεύχεται απερίσπαστα και να προετοιμασθή καλύτερα για την έξοδό του”.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΚΤΑ ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ.
Μέσα στους πόνους του, όπως περιγράφεται στο βιβλίο, “επικαλείτο την Παναγία” λέγοντας:
“Γλυκειά μου Παναγία”.
“Έχασε τις αισθήσεις του για δύο ώρες, και όταν συνήλθε με σβησμένη φωνή είπε:
«ΜΑΡΤΥΡΙΟ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ», ΚΑΙ ΈΠΕΙΤΑ ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΙΡΗΝΙΚΑ”.
Είναι χαρακτηριστική και η “πνευματική διαθήκη του Γέροντα”, η οποία βρέθηκε μετά την κοίμησή του στο Κελλί του “Παναγούδα” και δείχνει την πνευματική και θεολογική του ωριμότητα. Η “διαθήκη” του, με την ορθογραφία του Γέροντος, έχει ως εξής:
“Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτό μου, ίδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου Της Παρέβην, όλες της αμαρτίες της έχω κάνη. Δεν έχει συμασία εάν ορισμένες έχουν γίνη σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν έχω καθόλου ελαφριντικά, επειδή με έχει εβεργετήση πολύ ο Κύριος.
Εύχεσθε να με ελεήση ο Χριστός.
Συνχωρήστε με, και συνχωρημένοι να είναι όσοι νομίζουν ότι με λύπησαν.
Ευχαριστώ πολύ,
και πάλιν
Εύχεσθε
Μοναχός Παΐσιος”.
Στο μικρό αυτό χειρόγραφο φαίνεται:
•    Η ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ ΤΟΥ,
•    Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ,
αφού συγκρίνει τον εαυτό του με το ύψος της πνευματικής ζωής, με την πολιτεία του ουρανίου πολιτεύματος που αξιώθηκε να ζήση και να δη, γι’ αυτό γράφει με βαθειά ταπείνωση.
Η απλότητα του λόγου του δείχνει πνευματική ωριμότητα.
Ο Γεροντας Παϊσιος Ηταν Ενας Μεγαλος Ασκητης Με Καρδια Μικρου Παιδιου, Και Ενα Αρτιγεννητο Βρεφος Με Εμπειρια Μεγαλων Πατερων.
Με την συχνή επικοινωνία που είχα με τον αείμνηστο μεγάλο Γέροντα είχα σχηματίσει την πεποίθηση ότι η όλη του προσωπικότητα συνεδύαζε τα Χαρισματα, Των Προφητων Της Παλαιας Διαθηκης Και Των Αγιων Ανδρων Της Καινης Διαθηκης.
Από την Παλαιά Διαθήκη μου θύμιζε την μορφή
ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΑ,
•    Ως προς την άσκηση,
•    Την ζωντανή επικοινωνία με τον θεό,
•    Την διαμονή του στο σπήλαιο και
•    Την τροφή που λάμβανε από τον κόρακα,
•    Την πυρφόρα προσευχή με την κυκλοειδή συνέλιξη ακόμη και του σώματος,
•    Τον ζήλο για τον θεό και
•    Την αγάπη του για τον λαό, προκειμένου να επιστρέψη στην αλήθεια του ζωντανού θεού.
Πράγματι, πολλές πτυχές της ζωής του Προφήτου Ηλία έζησε ο αείμνηστος π. Παΐσιος, όπως φαίνεται στην πνευματική του βιογραφία.
Απο την εκκλησιαστικη ζωη μου θυμιζε δυο μεγαλους ασκητες.
Ο πρώτος είναι Ο ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΗΝ, του οποίου τα αποφθέγματα καταγράφονται στο “Γεροντικόν” και στα οποία φαίνεται η βαθειά γνώση της πνευματικής ζωής, η πνευματική του σοφία, αλλά και η αγάπη του προς τους ανθρώπους.

Ο δεύτερος είναι Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, ο οποίος διακρινόταν για την διαφάνεια της προσωπικότητός του, την βαθειά του ταπείνωση, την ευστροφία του, το γνήσιο “ιεραποστολικό πνεύμα”, και την προφητική και μαρτυρική βιοτή του.
Τον συνδυασμό των χαρισμάτων των δύο αυτών μεγάλων αγίων τον συναντούμε στην προσωπικότητα και το έργο του π. Παϊσίου.
Ομοίαζε πολύ με τον αββά Ποιμένα, Ως Προς Την Ασκητική Του Και Την Αγάπη Του Προς Τους Ανθρώπους,
αλλά και με τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό Ως Προς Την Απλότητά Του, Τις Θαυματουργικές Επεμβάσεις Του Και Την Κενωτική Ιεραποστολική Του Διακονία.
Αλλά και η ανταπόκριση του κόσμου στον π. Παΐσιο είναι η ίδια ανταπόκριση την οποία οι άνθρωποι είχαν στον αββά Ποιμένα και στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Τον ζήσαμε Ως “Βλέποντα”, Όσιο Και Μάρτυρα,
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ.

4. Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο αυτό διαπιστώνει έντονα ότι είναι αυθεντικό, και είναι Γραμμένο Με Απλότητα Και Καθαρότητα Λέξεων, Εννοιών Και Γεγονότων, Πράγμα Το Οποίο Είναι Χαρακτηριστικό Γνώρισμα Της Αληθείας.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΛΙΠΟΣΑΡΚΟ”, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΤΤΟ.

Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο αυτό θυμίζει έντονα τα ιερά Ευαγγέλια που περιγράφουν την ζωή του Χριστού, τα Συναξάρια που παρουσιάζουν την ζωή των αγίων, και το Γεροντικό, όπως και τον Ευεργετινό, που εκθέτουν την ζωή των οσίων ασκητών.
Όσο Απλος Και Καθαρος Ειναι Ο Λογος, Τοσο Και Εκφραζει Την Αληθεια Των Πραγματων.
Στον πρόλογο που γράφηκε από την Συνοδεία του αειμνήστου Γέροντας Ισαάκ γράφεται:
“Στην προσπάθεια της βιογραφήσεως θέσαμε ως κανόνα την αλήθεια· «ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ».
Προσπαθήσαμε δηλαδή να παρουσιάσουμε τον Γέροντα όπως τον γνωρίσαμε, όπως ήταν, χωρίς προσπάθεια μεγεθύνσεως και εξιδανικεύσεως από αγάπη και θαυμασμό”.
Ακόμη το σημαντικό είναι ότι ο τρόπος της γραφής του βιβλίου αυτού ομοιάζει Με Τον Τροπο Που Εγραφε Ο Γεροντας Παϊσιος, όπως φαίνεται στα βιβλία του για τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, για τους Αγιορείτας Πατέρας, για τον Χατζηγιώργη. Παρατηρεί κανείς μια ομοιότητα βιογραφούντος και βιογραφουμένων.

5. ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΝΗΜΗ
Διάβασα το βιβλίο αυτό με βαθειά κατάνυξη και νοσταλγικές μνήμες. Γιατί η προσωπικότητα του π. Παϊσίου είναι από εκείνες που συνάντησα στην πορεία της αναζητήσεως της εσωτερικής ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ύστερα Από Απογοήτευση Που Προξενούσαν Οι Στοχαστικές Και Λογικοκρατικές Θεολογικές Αναλύσεις.
Και οι ευλογημένες αυτές προσωπικότητες μου δημιούργησαν ιδιαίτερη αίσθηση.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΒΑΘΕΙΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ.
Τον αείμνηστο όσιο Γέροντα Παΐσιο τον άκουσα ομιλούντα και διδάσκοντα τα βαθύτερα μυστήρια της πνευματικής ζωής,
•    Τον αισθάνθηκα ως ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, συμπροσευχήθηκα μαζί του κατά την διάρκεια πολύωρης αγρυπνίας,
•    Τον άκουσα ψάλλοντα,
•    ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΗΣΑ μαζί του για ώρες από την Ιερά Μονή Σιμωνόπετρας μέχρι το κελλί του “Παναγούδα” στις Καρυές, ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ Η ΜΑΛΛΟΝ ΑΓΡΥΠΝΗΣΑ στο κελλί του και
•    Τον άκουσα προσευχόμενο όλη την νύχτα,
•    Με ΒΟΗΘΗΣΕ σε κρίσιμες στιγμές της ζωής μου,
•    Με ΠΕΡΙΜΕΝΕ με αγάπη σε ένα βουναλάκι μακρυά από το Κελλί του και μου υποδείκνυε το μονοπάτι για να τον συναντήσω στο μέρος που βρισκόταν, ενώ βάδιζα προς το Κελλί του, και τόσα άλλα.
Γι’ αυτό και διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αισθάνθηκα βαθύτατη συγκίνηση και απέραντη ευγνωμοσύνη στον Θεό.
Ο Αειμνηστος Γεροντας Παϊσιος Ζουσε :
Στην ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑ Εκκλησια Απο Την Ζωη Αυτη
Και Τωρα Την Απολαμβανει Ακομη Περισσοτερο.
ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ,
ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ “ΠΑΡΡΗΣΙΑΝ ΠΟΛΛΗΝ”.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΔΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΙΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ:

“ΔΕΝ ΛΥΠΟΥΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ,
ΑΛΛΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΡΙΘΜΗΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ,

ΕΝΑΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.

Και εμείς χαιρόμαστε γιατί άνθρωποι που μας αγάπησαν πραγματικά και ανέπαυσαν το πνεύμα μας, “ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΆΝΘΡΩΠΟΙ”, όπως:
Ο Π. ΠΑΪΣΙΟΣ, Ο Π. ΕΦΡΑΙΜ, Ο Π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ, Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΔΕΣΣΗΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ΚΛΠ.,
είναι μέλη της Εκκλησίας των πρωτοτόκων εν ουρανοίς.
Αξίζει να διαβασθή προσεκτικά το σημαντικό αυτό βιβλίο για να αποκτήσουμε καθαρή αίσθηση της πνευματικής ζωής, να καταλάβουμε
Σε Τί Συνίσταται Το Φιλότιμο Και Η Παλληκαριά
από την οποία διαπνεόταν ο αείμνηστος Γέροντας Παΐσιος,
•    Να δούμε τί ακριβώς ΕΙΝΑΙ η Ορθόδοξη Εκκλησία,
•    Πώς γίνεται κανείς ΜΕΛΟΣ της Εκκλησίας,
•    Τί είναι στην πραγματικότητα:
•    Η ΚΑΘΑΡΣΗ, Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΗ,
ΏΣΤΕ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΘΟΥΜΕ
Από Την Σύγχρονη Ανίατη Ασθένεια Της Θεολογικής Βαβυλωνίας Και Την Σύγχρονη Σύγχυση Του Θεολογικού Λόγου.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην Συνοδεία του αειμνήστου π. Ισαάκ που επιμελήθηκε την έκδοση του βιβλίου αυτού, όπως και στο Ιερό Ησυχαστήριο “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος” Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής, που έχει την κεντρική διάθεσή του.
Προσέφεραν στην Εκκλησία έναν μεγάλο πνευματικό θησαυρό.
Εγώ τουλάχιστον, διαβάζοντας με προσοχή το βιβλίο αυτό,
Ζαλιστηκα Από:
•    Τον Πλουτο,
•    Το Βαθος,
•    Το Υψος Και
•    Την Τρυφεροτητα
Αυτου Του Αγιου Και Ευλογημενου Ανθρωπου,
Του Ασκητου Των Πρωτων Χρονων Της Εκκλησιας,
Που Εμφανισθηκε Στις Ημερες Μας :
•    Για Να Μας Ελεγξη,
•    Να Μας Διδαξη,
•    Να Μας Αγαπηση Και
•    Να Μας ΠΑΛΑΒΩΣΗ…
12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2004, ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ