Την εγχείρηση στην έκανε τα ξημερώματα ο γέροντας Παΐσιος!

Διήγηση Νικολάου Κουλούρη,

Καθηγητού στο Τμήμα Νομικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου:

«Το έτος 2012, ο φοιτητής μου στο Τμήμα Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου Στέλιος Κρεούζος, ο οποίος είναι δημοσιογράφος του ΡΙΚ, διαγνώσθηκε με υγρό στους πνεύμονες και στην καρδιά. Ταλαιπωρήθηκε επί ένάμισυ έτος νοσηλευόμενος για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε Νοσοκομείο. Τελικά, ο θεράπων ιατρός του συνέστησε να υποβληθή σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του υγρού, ώστε να σταματήση η ταλαιπωρία του. Η επέμβαση αυτή διακρίνεται από μη αμελητέο βαθμό επικινδυνότητας, όπως ανέφερε στον φοιτητή μου ο χειρουργός. Την παραμονή της προγραμματισμένης ημέρας για την επέμβαση, ο φοιτητής μου έκανε εισαγωγή στο Νοσοκομείο. Τον είχε καταλάβει εύλογη άγωνία για την έκβαση της επέμβασης. Το απόγευμα τον επισκέφθηκε μιά ξαδέλφη του και του έφερε ένα βιβλίο για τον Γέροντα και ήδη όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, λέγοντάς του ότι η ανάγνωσή του θα τον βοηθήση να ηρεμήση.

Άγιος Παΐσιος: «Το γράμμα του νόμου αποκτείνει»

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Είπα σε κάποιον μιά φορά: «Τί είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής τού πειρασμού; Ξέρεις πώς υπάρ­χουν και μαχητές τού πειρασμού;». Ό Χριστιανός δέν πρέπει νά είναι φανατικός, άλλα νά έχη αγάπη γιά όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά νά είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα πού είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς. μέ μιά γλώσσα ωμή, πού προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε. Μιά φορά μου λέει: «Σε μιά συγκέντρω­ση είπα αυτό και αυτό σέ μιά κυρία». Άλλα μέ τον τρό­πο πού της τό είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σέ όλους. «Κοίταξε, τού λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια μέ διαμαντόπετρες, έτσι όμως πού τά πετάς, σακατεύεις κεφάλια, Όχι μόνον ευαίσθητα άλλα καί γερά». Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σέ άλλους κά­ποιον πού αμάρτησε ή μιλάει μέ εμπάθεια γιά κάποιο πρόσωπο, αυτός δέν κινείται άπό τό Πνεύμα τού Θεού· κινείται άπό άλλο πνεύμα. Ό τρόπος της Εκκλησίας είναι ή αγάπη- διαφέρει άπό τόν τρόπο των νομικών. Ή Εκκλησία βλέπει τά πάντα μέ μακροθυμία και κοιτάζει νά βοηθήση τόν καθέναν, ο,τι καί άν έχη κάνει, όσο αμαρ­τωλός καί άν είναι. 

Βλέπω σέ μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λο­γικής. Καλή είναι ή ευλάβεια πού έχουν, καλή καί ή διά­θεση γιά τό καλό, άλλα χρειάζεται καί ή πνευματική διά­κριση καί ευρύτητα, γιά νά μή συνοδεύη την ευλάβεια ή στενοκεφαλιά, ή γεροκεφαλιά (τό γερό δηλαδή αρβανί­τικο κεφάλι). Όλη ή βάση είναι νά έχη κανείς πνευμα­τική κατάσταση, γιά νά έχη τήν πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», καί τό «γράμ­μα τον νόμον άποκτείνει». Αυτός πού έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τόν δάσκαλο· ακούει καί, όταν τού ζητηθη ή γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δέν λέει «εγώ», άλλα «ό λογισμός μού λέει» ή «οί Πατέρες είπαν». Μιλάει δη­λαδή σάν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός νά διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.

– Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς άπό καλή διάθεση νά κάνη κάτι καί φθάνη στά άκρα, λείπει ή διάκριση;

– Είναι ό εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή καί δέν το καταλαβαίνει, γιατί δέν γνωρίζει τόν εαυτό του, γι' αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκι­νούν μερικοί, αλλά που φθάνουν! Οπως οι είκονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο! Οι μέν έφθασαν στο σημείο νά ξύνουν την εικόνα του Χρίστου και νά ρίχνουν την σκόνη μέσα στό Άγιο Ποτήριο, γιά νά γίνη καλύτερη ή Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τίς πετούσαν… Γι’ αυτό ή Εκκλησία αναγκάσθηκε νά βάλη ψηλά τις εικόνες καί, όταν πέρασε ή διαμάχη, τίς κατέβασε χαμηλά, γιά νά τίς προσκυνούμε καί νά απονέμουμε τιμή στά εικονιζόμε­να πρόσωπα.

 

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

 

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν. αναλυση της ευχης

Ας εξετάσουμε τι έχει να μας πει αυτή η προσευχή για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού και για τη θεραπεία μας απ’ αυτόν και μέσα σ’ αυτόν.

Υπάρχουν στην Προσευχή του Ιησού δυο «πόλοι» ή δυο ακραία σημεία. «Κύριε…Υιέ του Θεού»· η Προσευχή μιλάει πρώτα για τη δόξα του Θεού, διακηρύσσοντας τον Ιησού σαν Κύριο όλης της δημιουργίας και σαν τον αιώνιο Υιό. Έπειτα στο κλείσιμό της η Προσευχή στρέφεται στην κατάσταση μας ως αμαρτωλών – αμαρτωλών εξ αιτίας της πτώσης, αμαρτωλών από τις προσωπικές μας πράξεις τις λαθεμένες: «..με τον αμαρτωλόν». Είναι σημαντικό το ότι λέμε «ελέησόν με τον αμαρτωλόν»-σαν να ήμουν εγώ ο μοναδικός αμαρτωλός.

Έτσι η Προσευχή αρχίζει με λατρεία και τελειώνει με μετάνοια. Ποιός ή τί μπορεί να συμφιλιώσει αυτά τα δύο άκρα της θείας δόξας και της ανθρώπινης αμαρτωλότητας; Υπάρχουν τρεις λέξεις στην Προσευχή που δίνουν την απάντηση.

Η πρώτη είναι «Ιησούς», το προσωπικό όνομα που δόθηκε στο Χριστό μετά την ανθρώπινη γέννησή του από την Παρθένο Μαρία. Αυτό το όνομα έχει την έννοια του Σωτήρα· καθώς είπε ο άγγελος στο θετό πατέρα του Χριστού, τον άγ. Ιωσήφ: «και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν, αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών»

Η δεύτερη λέξη είναι ο τίτλος «Χριστός», η αντίστοιχη ελληνική απόδοση του «Μεσσίας», που σημαίνει «Αυτός που έχει χριστεί από το Άγιο Πνεύμα του Θεού». Για τους Εβραίους της Π. Διαθήκης ο Μεσσίας ήταν ο αναμενόμενος λυτρωτής, ο μελλοντικός βασιλιάς που με τη δύναμη του Πνεύματος θα τους ελευθέρωνε από τους εχθρούς τους.

Η τρίτη λέξη είναι «έλεος», ένας όρος που σημαίνει αγάπη στην πράξη, αγάπη που εργάζεται για να φέρει τη συγχώρεση, την απελευθέρωση, την ολοκλήρωση. Το να έχεις έλεος σημαίνει ν’ απαλλάξεις τον άλλο από την ένοχη που δεν μπορεί να εξαλείψει με τις δικές του προσπάθειες· να τον απαλλάξεις από τα χρέη που ο ίδιος δεν μπορεί να πληρώσει· να τον γιατρέψεις απ’ την αρρώστια, για την οποία δεν μπορεί να βρει αβοήθητος καμιά γιατρειά. Ο όρος «έλεος» σημαίνει ακόμη ότι όλ’ αυτά προσφέρονται σαν ένα ελεύθερο δώρο· αυτός που ζητάει έλεος δεν έχει απαιτήσεις απ’ τον άλλο, δεν έχει δικαιώματα για να τα επικαλεστεί.

Η προσευχή του Ιησού λοιπόν δείχνει και το πρόβλημα του ανθρώπου και τη λύση του Θεού. Ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας, ο κεχρισμένος βασιλιάς, αυτός που έχει το έλεος. Αλλά η προσευχή μας λέει ακόμη κάτι περισσότερο για το πρόσωπο του ίδιου του Ιησού. Προσφωνείται «Κύριος» και «Υιός του Θεού»· εδώ η Προσευχή μιλεί για τη θεότητα του, για την υπερβατικότητα και για την αιωνιότητά του. Προσφωνείται όμως εξ ίσου «Ιησούς», δηλ. με το προσωπικό όνομα που η μητέρα του και ο θετός του πατέρας του έδωσαν μετά την ανθρώπινη γέννησή του στη Βηθλεέμ. Έτσι η Προσευχή μιλάει επίσης για την ανθρώπινη φύση του, για την γνήσια πραγματικότητα της ανθρώπινης γέννησής του.

Το τυπικό της προσευχής του Γέροντα Παϊσίου Αγιορείτου

Ό Γέροντας, αφού έκανε πολλές δοκιμές στον εαυτό του, προσπαθώντας να εφαρμόσει ότι γράφουν τα ασκητικά βιβλία και συμβουλευόμενος έμπειρους Γέροντες, κατέληξε σε ένα τυπικό. Ανάλογα με τίς δυνάμεις, την ηλικία, τον χρόνο πού είχε, τον τόπο που έκανε την άσκηση του, ρύθμιζε και το τυπικό του. Έλεγε ότι «ό μοναχός πρέπει να μπει σ' ένα μοναχικό τυπικό. Κάθε δέκα χρόνια πρέπει να κάνη αναθεώρηση των δυνάμεων του και να κανονίσει στον εαυτό του την κατάλληλη άσκηση. Όταν κανείς είναι νέος, έχει περισσότερη ανάγκη από ύπνο καί λιγότερη από ξεκούραση. Όταν γεράσει, του χρειάζεται περισσότερη ξεκούραση και λιγότερος ύπνος.

Αυτός είναι ο παπάς του Πάσσαρη και της 17 Νοέμβρη

“Γέροντας Παΐσιος: ένας αλλιώτικος Άγιος”. Βιογραφικό άρθρο του π. Χρήστου

Περνάμε τις γιορτές (Χριστουγέννων, πρωτοχρονιάς και Φώτων) και συνηθίζεται να γεμίζουν οι ναοί από πολιτικά πρόσωπα. Πολλές φορές όμως ξεπερνιούνται τα όρια ύμνων στα πρόσωπα τους. Τι πρεμούρα άραγε κι αυτή;
Από του άμβωνος σε ώρα λειτουργίας να εκθειάζουμε κάθε πολιτικό άρχοντα που έρχεται στις ακολουθίες ότι αυτοί είναι οι τίμιοι, οι λεβέντες, οι πιστοί, οι πατριώτες, οι ηθικοί και οι καλοί οικογενειάρχες. Όχι σαν τους άλλους τους άθεους, τους άπιστους, τους ανήθικους, τους εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος. Δεν ξέρω αλλά κάθε φορά που το ακούω αυτό σφίγγεται και πονάει η καρδιά μου. Αναπολώ με νοσταλγία μια προσωπική ιστορία που έζησα ατελείωτες φορές με τον γέροντα Παΐσιο.
Μεγάλωσα στην επαρχία και σ΄ ένα πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό περιβάλλον. Τελείωσα το Λύκειο λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας. Μέσα μου έμπαιναν πολλές εντολές, διατάγματα και κανόνες που ζόριζαν την εφηβική μου καρδούλα. Προσπαθούσα όμως να τα κάνω όλα πράξεις στη ζωή μου. Να γίνω ένας καλός χριστιανός. Το 1978 βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και στη Θεολογική Σχολή. Ένας αέρας αμφισβήτησης παραμάζευε τα πάντα. Ήταν η αντίδραση της νεολαίας στον τρόπο που χειρίστηκε-εκμεταλλεύτηκε η δικτατορία την πίστη, την εθνικοφροσύνη, τα ιερά και τα όσια, την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Όλα αυτά στα μάτια της νεολαίας είχαν γίνει (ευτυχώς) μισητά. Η αμφισβήτηση αυτοθεωρήθηκε (με μεγάλη ίσως δόση υπερβολής) ως αθεΐα.
Η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας έψαχνε μέσα της να βρει την ισορροπία απέναντι σ’ αυτά που τόσο σκληρά είχαν θεωρηθεί μέχρι τότε πατρίδα και θρησκεία. Μέσα σ’ αυτούς προσπάθησα κι εγώ να πετάξω από μέσα μου όλα αυτά που (δίκαια ή άδικα) ένιωθα ότι με έπνιγαν. Αμφισβήτηση των πάντων, λοιπόν, την ίδια στιγμή που σπούδαζα Θεολογία. Έψαχνα να ισχυροποιήσω την άρνηση και όχι τη θέση μέσα μου. Και είχε όλο τούτο εδώ μια υπέροχη ομορφιά. Έβρισκα δεκάδες λάθη στην ιστορία της εκκλησίας, την παλιά και την καινούρια, και προσπαθούσα να τα στηρίζω σε κείμενα και γεγονότα. Παρακολουθούσα αντίστοιχες συζητήσεις, ομιλίες και διαλέξεις και προσπαθούσα να ενταχθώ σ’ αυτό το κίνημα και σ’ αυτό το ρεύμα. Το μόνο που έμεινε ανέγγιχτο, ιερό και όσιο μέσα μου ήταν η μορφή του γέροντα Παΐσιου. Ήταν η εποχή, που ακόμα δεν είχε γίνει χαμός με τον πολύ τον κόσμο. Στο Άγιο Όρος άκουγες και θετικά και αρνητικά γι΄ αυτόν. Βρέθηκα, λοιπόν κι εγώ κοντά του.
Πήγαινα εκεί και είχα το θράσος ή αν θέλετε την τρέλα να του λέω συνέχεια δικούς μου σχολιασμούς και σκέψεις για ό,τι αρνητικό μου κατέβαινε στο μυαλό, για πράξεις γεγονότα υπαρκτά και ανύπαρκτα στη ζωή της Εκκλησίας. Έτσι οι παπάδες, έτσι οι δεσποτάδες, έτσι οι καλόγεροι, έτσι κοροϊδεύουμε τον κόσμο, έτσι τους εκμεταλλευόμαστε, έτσι κατάντησε η Εκκλησία. Έλεγα, έλεγα, έλεγα και σταματημό δεν είχα. Κι ο γέροντας τι έκανε άραγε; Φώναζε, αφόριζε, προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο; Όχι, φυσικά. Έκανε κάτι που έκανε κι ο Χριστός μας σε κάθε έναν απέναντί Του. Αγκάλιαζε, χαμογελούσε και περίμενε. Τι περίμενε; Όταν βαριόμουν να μιλάω άλλο, σηκωνόταν κι εγώ αμέσως του έριχνα την ατάκα: «Βαρέθηκες τώρα να με ακούς και φεύγεις». «Όχι, παιδάκι μου, πάω να σου φέρω κάτι». Τι ήταν αυτό; Λίγα λουκούμια και νεράκι δροσερό. «Τώρα, γέροντα, μου τα ΄φερες αυτά για να με καλοπιάσεις;» κι αυτός μ’ ένα υπέροχο και γλυκύτατο πείραγμα απαντούσε: «Όχι, βρε Χρηστάκη, να φας, να πάρεις δύναμη και να μου τα ξαναπείς. Μ’ αρέσει να σ’ ακούω». «Τι σ’ αρέσει, βρε γέροντα, να ακούς; Εγώ για άθεα πράγματα σου λέω». «Όχι, όχι, όχι εγώ δεν τα ακούω έτσι. Κι αυτά λόγια για τον Θεό είναι από μια καρδούλα, που ψάχνει και΄ψάχνεται από τον Θεό. Εσένα σε αγαπάει πιο πολύ από μένα ο Θεούλης». «Τι λες, βρε γέροντα, πώς γίνεται αυτό; Εγώ τον πολεμάω τον Θεό.». «Ε κι αυτός σε πολεμάει με την αγάπη Του. Ξέρεις ο Θεός έχει ένα πολύ δυνατό όπλο, που πολεμάει τους ανθρώπους: την αγάπη Του. Εσένα λοιπόν αυτό το όπλο βάζει πρωί και βράδυ και σε πυροβολεί. Με αγάπη, αγάπη, αγάπη ατελείωτη». «Μη με μπερδεύεις, γέροντα. Εγώ θα συνεχίσω να σου λέω όλα αυτά τα αρνητικά, που στο μυαλό μου έρχονται και ξανάρχονται και τελειωμό δεν έχουν». Έτσι πήγαινε η κουβέντα μας. Πολλές φορές διακόπτονταν από επισκέπτες, που έρχονταν να δουν, να κουβεντιάσουν και να πάρουν την ευχή του γέροντα. Κι εγώ πολλές φορές τον πείραζα κι εδώ πάλι περίσσευε το θράσος μου. «Πήγαινε τώρα να τους κοροϊδέψεις και να τους πεις ιστορίες». Κι αυτός πάντα με ένα χαμόγελο και ένα χάδι στο μάγουλο μου ζητούσε να κεράσω τους επισκέπτες μας. «Είναι ο Χρηστάκης μου» έλεγε σε μερικούς προσκυνητές. «Τον αγαπάω γιατί έρχεται εδώ και μου λέει πολύ ωραία πράγματα». Όταν έφευγαν οι προσκυνητές πάλι μαζί, πάλι εγώ τις ίδιες κουβέντες αμφισβήτησης αλλά και πάλι ο γέροντας χαμόγελο, αγκαλιά αλλά και όρεξη να μ’ ακούει. «Πες μου Χρηστάκη μου, πες μου. Μ’ αρέσει να σ’ ακούω». Κι εγώ πάλι από την αρχή λες και δοκίμαζα τις αντοχές του. Ποτέ δεν αντέδρασε, ποτέ δεν με πολέμησε, ποτέ δεν μ’ έβαλε απέναντι. Πάντα έμενα με την απορία: γιατί το κάνει άραγε αυτό; Όταν έφτανε απόγευμα κι ετοιμαζόμουν να φύγω με κοίταγε στα μάτια, με αγκάλιαζε και μου έλεγε: «Χρηστάκη, θέλω να ξανάρθεις σύντομα για να τα ξαναπούμε… Πότε θα ξανάρθεις;». «Σε λίγες μέρες, γέροντα». «Να ξανάρθεις, ε, γιατί σ’αγαπάω πολύ, να το ξέρεις. Δεν σε στενοχώρησα με κάτι;». «Τι λες, βρε γέροντα, γιατί να με στενοχώρησες;». «Να, βρε παιδάκι μου, ξέρω γω. Να, μ’ αυτά που σου λέω. Εγώ αγράμματος είμαι. Εσύ σπουδάζεις κι εγώ ο αγράμματος μπορεί να σου είπα καμιά κουβέντα, που να μην ταιριάζει». Με αγκάλιαζε, με φιλούσε, μου χαμογελούσε και με χαιρετούσε λες και ήμουνα ό,τι πιο αγαπημένο είχε. Αυτό γινόταν δυο και τρεις φορές κάθε μήνα. Τα δυο πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου πέρασαν έτσι. Μια μέρα στο Άγιο Όρος, μόνο όμως επίσκεψη στον γέροντα Παίσιο και μετά έφευγα. Πάλι έξω μόνος μου με τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τις αποφάσεις μου και τα ατελείωτα ερωτηματικά μου: Τι είναι Θεός, πίστη, Εκκλησία, μυστήρια, παπάδες, δεσποτάδες και καλόγεροι.
Τα δυο τελευταία χρόνια όμως της Θεολογικής Σχολής με εκδικήθηκαν οι σκέψεις μου, οι αναζητήσεις μου, οι προβληματισμοί μου. Ερωτεύτηκα τη μοναχική ζωή και έγινα «άτυπα» δόκιμος μοναχός σε μεγάλη και ξακουστή μονή του Αγίου Όρους. «Απέκτησα» κελί δικό μου, έμπαινα κι έβγαινα στο μοναστήρι, άφησα γένια και μαλλιά, πήρα στο χέρι μου ένα τεράστιο κομποσκοίνι, διάβαζα ατελείωτα ασκητικά βιβλία, έκανα όλες τις ακολουθίες ημερήσιες και νυχτερινές, προσπαθούσα να διώχνω από μέσα μου κάθε σκέψη και φαντασία πονηρή, βρήκα πνευματικό και του έλεγα συνέχεια ότι θέλω να γίνω μοναχός. Η ζωή μου όλη νόμιζα ότι είχε φτάσει στα ύψη που μιλάει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας ή άλλοι γεροντάδες της ερήμου. Μέρα νύχτα νηστεία, διάβασμα, προσευχή.
Είχα ξεχάσει όμως τον άνθρωπο του Θεού. Δυόμισι χρόνια δεν είχα την ανάγκη να επισκεφτώ τον γέροντά μου, τον γέροντα Παΐσιο. Γιατί άραγε; Τελείωνα τη Θεολογική Σχολή. Είχα πάρει την απόφαση. Δίνω το τελευταίο μάθημα Τρίτη εξεταστική περίοδο, ξενοικιάζω το σπίτι μου και παίρνω την απόφαση να φύγω για το μοναστήρι μου. Φτάνω στο Κουτλουμούσι το βράδυ και σκέφτομαι να πάω την άλλη μέρα στον γέροντα Παίσιο να πάρω την ευχή του και να κάνουμε κουβέντες ασκητικές. Ασκητής γαρ κι εγώ μεγάλος πλέον. Έτσι νόμιζα μέσα μου. Ξημερώνει το πρωί. Είναι Γενάρης μήνας και 20 πόντοι χιόνι έχουν σκεπάσει τα πάντα. Ένας ισχυρός βαρδάρης έχει παγώσει τα πάντα και η μετακίνηση φαίνονταν δύσκολη. Είμαι χαρούμενος γιατί σκέφτομαι ότι με τόσο χιόνι ο γέροντας ίσως να μην έχει κανέναν. Φτάνω στην Παναγούδα και έκπληκτος βλέπω ότι δεκάδες άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά μέσα στην παγωνιά και το χιόνι να δουν τον γέροντα. Δεν το κρύβω ότι τσαντίστηκα αρκετά. Γιατί θα ‘πρεπε να ΄ναι τόσος κόσμος εδώ; Αλλά τα δυόμισι χρόνια που έχασα εγώ από κοντά του είχε εκτοξευθεί το λαϊκό προσκύνημα στην Παναγούδα. Κάποια στιγμή ξεπρόβαλε ο γέροντας και κοιτώντας μας όλους, αφού είπε μια καλημέρα, τόνισε: «Τιμή μας μεγάλη. Έχουμε εδώ μαζί μας κι έναν ασκητή». Καλόγερος δεν υπήρχε κανένας. Το άρρωστο δικό μου μυαλό θεώρησε ότι το έλεγε για μένα. «Τώρα θα καθίσω όσες ώρες κι αν χρειαστεί για να δω τον γέροντα». Πέρασε μια παρέα, μετά μια άλλη και μια άλλη και κάποια στιγμή ξαναβγήκε ο γέροντας. Μπήκαμε όλοι στη σειρά να πάρουμε την ευχή του. Όταν έφτασα μπροστά του με κοίταξε με ένα παράξενο βλέμμα και εκεί που εγώ περίμενα να ακούσω «μπράβο, παιδί μου, που πας για μοναχός» και να μου πει κανένα όνομα ωραίο καλογερικό και να καυχιέμαι ότι θα ΄ναι ο νονός μου, αυτός όμως μου λέει με τόνο αυστηρό: «Φεύγεις από το Άγιο Όρος τώρα. Δεν πας στο μοναστήρι ούτε τα πράγματά σου να πάρεις». Με κοιτάει στα μάτια σαν τον αυστηρό τον δάσκαλο, που κάτι κακό έχει κάνει ο μαθητής του και προχωράει στους επόμενους. Μένω εγώ εκεί κομμάτια να πέφτω και να γκρεμοτσακίζομαι από τον δέκατο τρίτο ουρανό, να νιώθω τώρα μόλις, το χιόνι και την παγωνιά και γεμίζω δάκρυα. Τελειώνει η σειρά, επιστρέφει σε μένα ο γέροντας, με αγκαλιάζει και βλέπω κι από τα δικά του μάτια να τρέχουν δάκρυα. «Πού πας, Χρηστάκη μου; Τι πας να κάνεις; Φεύγεις τώρα αμέσως. Δεν είναι για σένα όλα αυτά». Και με μια απέραντη γλυκύτητα με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει: «Και μη στενοχωριέσαι». Και πιάνοντας το δικό του ράσο συνεχίζει: «Και θα΄ρθει η ώρα που θα το βάλεις το ράσο, αλλά θα είναι άλλο ράσο, θα είναι αλλιώς, θα είναι χαρά σου, τρέλα σου, ευτυχία σου». Έφυγα αμέσως. Μέσα μου είχαν γκρεμιστεί τα πάντα, αλλά είχα ξαναβρεί τον γέροντά μου. Μια βδομάδα αργότερα ήμουν ξανά εκεί για να μου πει τι είχε γίνει.
«Για πες, βρε γέροντα, εγώ ένιωθα προσευχές, νηστείες, διαβάσματα θεϊκά σαν να ΄μουν ασκητής. Γιατί μου είπες να τα παρατήσω όλα αυτά; Τι ήταν όλα αυτά; Του Θεού ή του διαβόλου;». «Θυμάσαι, παιδάκι μου, πόσες κουβέντες κάναμε για όλα αυτά, που ψαχνόσουν μέσα σου τα προηγούμενα χρόνια; Τότε ήσουνα πιο κοντά στον Θεό. Τώρα σ’ όλα αυτά δεν είχες πουθενά τον Θεό μέσα σου. Είχε γίνει θεός σου ο εγωισμός σου».
Λάτρεψα τον γέροντα, έμεινα κοντά του, πήγα και ξαναπήγα και πάντα του ζήταγα να με σώζει απ΄ αυτόν τον δρόμο που νομίζεις ότι είσαι καλός Χριστιανός, αλλά που δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία μας.
Έτσι λοιπόν ζυγώνουν οι άγιοι αυτόν που είναι στην αμφισβήτηση, στην απιστία και στην αθεΐα. Με αγάπη και υπομονή ατελείωτη. Ζούμε σε μια εποχή που καμωνόμαστε ότι διεξάγουμε πολέμους υπέρ πίστεως και πατρίδος. Είναι τραγικό να τους διεξάγουμε με αφορισμούς, με καταδίκες και με φτυσίματα. Ο Χριστός μας πρώτο όπλο μας έδωσε την αγάπη και την αγκαλιά μας. «Γέροντα, πώς διδάσκουμε τους ανθρώπους, τι να λέω στα παιδιά στο σχολείο σαν καθηγητής ή στα κηρύγματά μου;», «Αχ, παιδάκι μου καλό, ό,τι μπορείς να πετύχεις με ένα χαμόγελο, με ένα χάδι και με μια αγκαλιά δεν μπορείς να το πετύχεις με χιλιάδες ομιλίες. Πρωταρχική έννοια του Χριστού πάνω από το σταυρό ήταν να συγχωρέσει τους διώκτες Του. Τούτο προσπάθησαν μες στους αιώνες να αντιγράψουν και οι μάρτυρες της Εκκλησίας και οι όσιοι και οι άγιοι συγχωρώντας τους βασανιστές τους». Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έκανε πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα και έφτασε στα βάθη της Ανατολής για να κάνει κουβέντα με τους μοναχούς του Ισλάμ με την αγωνία της αγάπης να τους μεταφέρει τα βιώματά του από την πίστη του και τη ζωή του. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε αλλά επέμενε. Όπλο του Θεού είναι μόνον η αγάπη. Όποιος πιστεύει ότι χρειάζεται και άλλα όπλα δεν είναι του Θεού.
Αυτές τις σκέψεις είχα κι εγώ μέσα στην καρδιά μου όταν αρχές του Οκτώβρη έβλεπα να οδηγούμαστε σε μία σφαγή και σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων Εκκλησία και πολιτεία χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Στη συνάντηση Εκκλησίας και Πολιτείας στις 6 του ίδιου μήνα Πέμπτη απόγευμα όλα γύρισαν αλλιώς χωρίς αίματα και νεκρούς. Βέβαια σίγουρα στενοχωρήθηκαν όλοι αυτοί που διψάνε για αίμα, που ζουν με φόβους και χαίρονται μόνο με εχθρούς και πολέμους. Όλοι βλέπουμε αυτές τις μέρες πόσο τραγικό είναι να βάζεις τον κόσμο να διαχωρίζεται και ο ένας να πολεμάει με μίσος τον άλλον και το αίμα να ρέει άφθονο και τα συμφέροντα να κάνουν αυτήν την έχθρα και αυτό το αίμα χρήμα και πλούτο.
Ο Χριστούλης πάντως που γεννήθηκε στη Φάτνη του σπηλαίου περπάτησε στη γη μας αγκαλιά με τους παραστρατημένους, τους παραπεταμένους, τους αμαρτωλούς, τους τελώνες και τις πόρνες της εποχής Του. Δεν μπήκε στα παλάτια και δεν έκανε παρέες με τους άρχοντες, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους θρησκευόμενους και υποκριτές της κοινωνίας.
Δεν είναι λοιπόν καλύτεροι ή χειρότεροι οι πολιτικοί μας, οι βουλευτές μας ή οι παράγοντες του τόπου μας με βάση το κόμμα τους αλλά με βάση τα βιώματά τους, τη ζωή τους, τους στόχους, τα όνειρά τους και τις πράξεις τους. Αλλοίμονο αν η εκκλησία νιώθει ότι δεν μπορεί να αποδεχτεί την ελευθερία της σκέψης και της διαφορετικότητας. Ο Χριστός δεν ήρθε για κάποιους αλλά για όλους και η εκκλησία Του δεν αρκείται στους κάποιους, αλλά συνεχίζει να πάσχει και να αγωνιά μέχρι να΄ρθει και το τελευταίο πρόβατο στην αγκαλιά της.
π.Χρήστος Μήτσιος
Εφημέριος Τριλόφου, συγγραφέας, συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης "Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων"

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

"Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων"

- Γέροντα, θα ήθελα να δω τον Άγιο Αρσένιο.

- Το ότι επιδιώκεις να δης τον Άγιο Αρσένιο είναι επικίνδυνο, γιατί ο εχθρός μπορεί να σου παρουσιάση φαντασία και έπειτα να σου πη ο λογισμός ότι κάτι είσαι, διότι δήθεν αξιώθηκες να δης τον Άγιο. Στην συνέχεια, αφού σου κολλήση το «κάτι είσαι», θα σου παίζη συνέχεια σινεμά ο εχθρός με την φαντασία. Γι’ αυτό να έχης τον Άγιο Αρσένιο σε ευλάβεια, αλλά να μην επιδιώκης να τον δης. Το αν σου παρουσιασθή ή όχι, είναι δική του δουλειά.

- Όταν, Γέροντα, εμφανίζεται ένας Άγιος σε κάποιον, ένας τρίτος τον βλέπει;

- Δεν υπάρχει κανόνας σ’ αυτό. Άλλοτε τον βλέπει, άλλοτε ακούει μόνον την φωνή του, άλλοτε τίποτε. Αυτά δεν μπαίνουν σε καλούπια ούτε εξηγούνται.

Απολυτίκιο, Χαιρετισμοί, Εγκώμια και Ύμνοι στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Απολυτίκιο, Χαιρετισμοί, Εγκώμια και Ύμνοι στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Απολυτίκιον Αγίου Παισίου του Αγιορείτου

Πέτρος Γαϊτάνος ΄΄ Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ΄΄ Όσιε Πάτερ Παΐσιε, ...

Πέτρος Γαϊτάνος ΄΄ Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ΄΄ Πρώτος Κανόνας του Όρ...

Πέτρος Γαϊτάνος ΄΄ Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ΄΄ Πρώτος Κανόνας του Όρ...

Άγιος Παΐσιος: Πριν βιαστείς να βγάλεις συμπέρασμα για κάποιον… by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Κάποτε στό Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός πού διέμενε στίς Καρυές.
Έπινε καθημερινά καί μεθούσε καί γινόταν αιτία νά σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.

Κάποια στιγμή πέθανε καί ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στόν γέροντα Παΐσιο νά τού πούν μέ ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό τό τεράστιο πρόβλημα.
Ο π. Παΐσιος τούς απάντησε ότι γνώριζε γιά τό θάνατο τού μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων πού ήρθαν νά παραλάβουν τήν ψυχή του.
Οι προσκυνητές απόρησαν καί διαμαρτυρήθηκαν καί κάποιοι προσπαθούσαν νά εξηγήσουν στόν γέροντα Παΐσιο γιά ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δέν κατάλαβε ο γέροντας.
Ο γέροντας Παΐσιος τούς διηγήθηκε:
«Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στή Μ. Ασία, λίγο πρίν τήν καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τά αγόρια.

Άγιος Παΐσιος: Ο σκοπός του διαβάσματος να είναι η εφαρμογή στον ίδιο μας τον εαυτό by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Ο σκοπός του διαβάσματος να είναι η εφαρμογή στον ίδιο τον εαυτό μας, και όχι να αποστηθίζουμε, αλλά να εσωστηθίζουμε. Όχι να εξασκήσουμε την γλώσσα, αλλά να μπορέσουμε να δεχθούμε την πύρινη γλώσσα και να ζητήσουμε τα μυστήρια του Θεού. Με το να μαθαίνει κανείς πολλά, για να αποκτήσει γνώσεις και να κάνει τον δάσκαλο στους άλλους, και ο ίδιος να μη τα εφαρμόζει, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να φουσκώνει το κεφάλι του με αέρα, και το πολύ – πολύ να ανέβει στη Σελήνη με μηχανές. Ο σκοπός του χριστιανού είναι να ανέβει στον Θεό δίχως μηχανές.

ΠΗΓΗ : Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ, ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ, εκδ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, 2009, σ. 34.

Άγιος Παΐσιος: Ο εξαγνισμός της καρδιάς by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

– Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές;

– O Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν.

Για να χωρέσει ο Χριστός μέσα μας, πρέπει να καθαρίσει η καρδιά. «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός…» (Ψαλμ. Ν” [50]12)

– Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

– Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα καιαναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους. Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν.

Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό.

Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία, χειρότεροι από τα φίδια.

Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και, όταν έρχονται σε δύσκολη θέση, τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο.

Γι” αυτό τον 147ο Ψαλμό που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, για να ημερέψουν τα άγρια ζώα και να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους, τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

– Πώς επανέρχεται, Γέροντα, ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;

– Πρέπει να εξαγνισθεί η καρδιά.

Να απόκτησει την ψυχική αγνότητα, δηλαδή ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η Θεία Χάρις.

Άγιος Παΐσιος – Η φιλαυτία μας στερεί την ειρήνη και την χαρά. by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

– Τί φταίει , Γέροντα , και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
– Δεν ελευθερώθηκες απο τον εαυτό σου, είσαι σκλάβα στον παλαιό σου άνθρωπο. Κοίταξε να πετάξης τον εαυτό σου, γιατί , αν δεν πετάξης τον εαυτό σου , θα σε πετάξη ο εαυτός σου. Όποιος έχει φιλαυτία , δε μπορεί να έχει ανάπαυση , ειρήνη ψυχής , γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος. Είναι σα τη χελώνα και το περπάτημά του είναι σα της χελώνας. Βγάζει ελεύθερα το κεφάλι της η χελώνα ; Τον περισσότερο καιρό μένει κλεισμένη στο καβούκι της.
– Νομίζω , Γέροντα , ότι θεωρητικά πιάνω τον εαυτό μου, στην πράξη όμως …..
– Η εφαρμογή είναι δύσκολη , εκεί ζορίζεται ο παλαιός άνθρωπος. Αν όμως δεν ζορίσουμε φιλότιμα τον παλαιό μας άνθρωπο , θα μας ανατινάξει την πνευματική μας οικοδομή.
– Γέροντα , πώς είναι η κόλαση ;

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:’Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει’. by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα, φέρνει την αποσύνθεση. Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του.

Αγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο. Λείπει η καλή διάθεση, το φιλότιμο. Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει. Θα πάρει στροφή. Και αν δεν βρεθεί ούτε θεολόγος, ούτε ένας καλόγερος, και δεν ακούσει τον λόγο του Θεού, άμα έχει καλή διάθεση, θα πάρει στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν
κατακλυσμό, ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήσει ο Θεός.

Και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του, πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο. Γι αυτό, όσο μπορούμε, να προσέχουμε την αναίδεια και την περιφρόνηση όχι μόνον προς τα θεία αλλά και προς τον πλησίον μας, διότι είναι εικόνα Θεού. Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατάτου Αγίου Πνεύματος.
Εκείνοι που περιφρονούν τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.

Γέρ. Παΐσιος Αγιορείτης
Πηγή:  1myblog.pblogs.gr

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ

Μοναδική φωτογραφία των Αγίου Παϊσίου και παπα Τύχωνα με τους αδελφούς Ιωασαφαίους, που τους επισκέφθηκαν στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού. by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Ιερομόναχος Τύχων ο Ρώσος (1884-1968) με τους αδελφούς Ιωασαφαίους. Ο άγιος Παΐσιος προσφέρει βρόχινο νερό από τη στέρνα της καλύβης (φωτ. 1966) Και άλλη φωτογραφία εδώ: http://athosprosopography.blogspot.gr

Πηγή: agioritikesmnimes.blogspot.gr

Μια διαφορετική πανήγυρη.(Μαρτυρία Μητρ. Λεμεσού Αθανασίου για τον Όσ. Παϊσιο) by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Πήγα στον Γέροντα τον Σεπτέμβριο του 1977, ήμερα Δευτέρα, παραμονή του Τιμίου Σταυρού. Χτύπησα την πόρτα πολύ πρωΐ, ο Γέροντας μου άνοιξε. Ήταν πολύ χαρούμενος και ευδιάθετος. «Α, ευτυχώς πού ήρθες διάκο», μου λέγει, «και έχω πανήγυρη αύριο. Θάρθουν ψάλτες, παρήγγειλα ροφό και έλειπε ένας διάκος. Ήρθες εσύ, εντάξει η πανήγυρη». «Έλεγε και άλλα τέτοια αστεία. Ύστερα μου είπε: «Θα μείνης εδώ απόψε».»Ήξερα ότι ο Γέροντας δεν κρατούσε κανέναν τη νύχτα μαζί του. Μόλις μου το είπε πέταξα από την χαρά μου.

»Πήγαμε στο Εκκλησάκι, με έβαλε και τακτοποίησα την Αγία Τράπεζα, ξεσκόνισα, σκούπισα τον διάδρομο, έκανα διάφορες δουλειές. Μέσα μου αισθανόμουν πολύ μεγάλη χαρά. Το μεσημέρι πήγαμε
να φάμε. Έκανε τσάϊ, έφερε παξιμάδι και έβγαλε άγρια λάχανα από τον κήπο του.

»Μου έκανε εντύπωση όταν κάναμε την προσευχή. Ο Γέροντας είπε το «Πάτερ ημών…» σήκωσε τα χέρια του και το είπε με τόσο πόθο και τόσην ευλάβεια πού ήταν σαν να μιλούσε πραγματικά με τον Θεό.»Μετά με πήγε στο Κελλί και ξεκουράστηκα καμμιά ώρα. Ύστερα κάναμε τον μικρό Εσπερινό με κομποσχοίνι.

»Όταν τελειώσαμε μου είπε ο Γέροντας: «Κοίταξε, διάκο, τώρα θα κάνουμε αγρυπνία με κομποσχοίνι και το πρωΐ θα΄ρθεί ο παπάς να μας λειτουργήση. Ξέρεις να κάνης κομποσχοίνι; Θα σου πώ τί θα κάνεις», και μου έδωσε ένα πρόγραμμα. Ήταν ένα σοφό πρόγραμμα για να μην νυστάξω την νύχτα. Μου είπε να κάνω ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έπειτα να κάνω ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στήν Παναγία. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Χριστό για τους ζώντες. Ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στην Παναγία για τους ζώντες. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Χριστό για τους κεκοιμημένους. Ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στην Παναγία για τους κεκοιμημένους. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Τίμιο Σταυρό και μετά ένα τριακοσάρι «δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι». Πρώτη φορά άκουγα ότι γινόταν αυτό το πράγμα. Μου εξήγησε: «Αυτό το κομποσχοίνι είναι δοξολογία. Θα τα τελειώνεις και θ’ αρχίζεις από την αρχή».

»Μου είπε, «αν ακούσης κανένα θόρυβο, μην τρομάξης. Κυκλοφορούν εδώ αγριογούρουνα, τσακάλια κ.ά.». Με έβαλε στο μικρό Αρχονταρίκι του και είπε ότι κοντά στα μεσάνυχτα θα με φωνάξει να πάμε στην Εκκλησία να διαβάσουμε την θεία Μετάληψη.»Άκουγα τον Γέροντα κατά διαστήματα ν’ αναστενάζη βαθειά. Κάπου-κάπου χτυπούσε τον τοίχο και ρωτούσε: «Ε, διάκο, κοιμάσαι; Είσαι καλά;»

»Στις μία παρά, περασμένα μεσάνυχτα πήγαμε στο Εκκλησάκι. Με έβαλε στο μοναδικό στασίδι πού υπήρχε, και μου έδωσε ένα κερί να διαβάσω την Θεία Μετάληψη. Αυτός στεκόταν δίπλα μου, στ’ αριστερά και άρχισε να λέη τους στίχους: «Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι». Κάθε φορά πού έλεγε τον στίχο έκανε τον σταυρό του και έσκυβε μέχρι κάτω.

»Όταν φθάσαμε στο τροπάριο «Μαρία Μήτηρ Θεού…», θυμάμαι ότι τόσο μόνο διάβασα, μετά το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», πού είπε ο Γέροντας, αισθάνθηκα ένα πράγμα… δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εκφράσω και σταμάτησα. Άρχισε τότε να κουνιέται το καντήλι της Παναγίας, όχι απότομα, αλλά σταθερά διέγραφε μια κίνηση όσο είναι το πλάτος της εικόνος και όλο το Εκκλησάκι πλημμύρισε από φως. “Εβλεπα χωρίς την λαμπάδα και σκέφθηκα προς στιγμήν να την σβήσω.

»Γύρισα προς τον Γέροντα. Τον είδα να εχη τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος και σκυμμένον μέχρι κάτω. Κατάλαβε ότι ήθελα να τον ρωτήσω και μου έκανε νόημα να μην μιλήσω. Έμεινα στο στασίδι και ο Γέροντας σκυφτός δίπλα μου. Αισθανόμουν τόση αγάπη και ευλάβεια προς τον Γέροντα και ένιωθα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο.

»Μείναμε σ΄αυτήν την κατάσταση μισή, μια ώρα, δεν μπόρεσα ακριβώς να καταλάβω. Δεν ήξερα τί να κάνω. Ασυναίσθητα συνέχισα να διαβάζω από μόνος μου την Μετάληψη και όταν έφθασα στην ευχή «Από ρυπαρών χειλέων…», σιγά-σιγά έσβησε το φως πρώτα και μετά σταμάτησε να κουνιέται το καντήλι. Τελειώσαμε την Μετάληψη και βγήκαμε έξω στον διάδρομο. Με έβαλε να καθήσω σ’ ένα σκαμνάκι και αυτός κάθησε σ’ ένα μπαουλάκι σιωπηλός. Μετά από ώρα, τον ρώτησα:

-Γέροντα, τί ήταν αυτό το πράγμα;

-Ποιό πράγμα;

-Το καντήλι. Πώς κουνιόταν το καντήλι τόση ώρα;

-Τί είδες;

-Κουνιόταν το καντήλι της Παναγίας δεξιά-άριστερά.

-Μόνο αυτό είδες;

-Και φως. Άλλο;

-Δεν είδα άλλο τίποτε. (Ο Γέροντας για να ρωτάη τί άλλο είδα, φαίνεται ότι είδε κάτι παραπάνω).

-Καλά, δεν ήταν τίποτε.

-Πώς δεν ήταν τίποτε, Γέροντα; Κουνιόταν το καντήλι και είχε φως!

-Ε, δεν άκουσες πού γράφουν τα βιβλία, ότι η Παναγία γυρνάει όλα τα Κελλιά των μοναχών και βλέπει τί κάνουν; Ε, πέρασε και από δώ και είδε δυο παλαβούς και είπε να μας χαιρετίση και κούνησε το καντήλι της.

»Ύστερα από μόνος του άρχισε να μου διηγήται διάφορες εμπειρίες του. Μου ανέφερε πώς είδε την αγία Ευφημία, και πολλά άλλα. Είχε αλλάξει όλη η διάθεση του. Μέχρι το πρωί μου μιλούσε πνευματικά. Μου τόνισε: «Σου τα λέω αυτά, διάκο, από αγάπη για να σε βοηθήσω, όχι να νομίσης ότι είμαι κάτι».

»Στις 5.30′ ήρθε ο παπάς και ο Γέροντας ήθελε να λειτουργήσω, αλλά εγώ δεν είχα διακονικά άμφια. Μου έφερε ένα στιχάρι παλαιό, έφερε ένα πετραχήλι, το έκανε οράριο και το έπιασε με παραμάνα, βρήκε κάτι επιμάνικα, μου τα τύλιξε στα χέρια. Ήμουν σαν παλιάτσος, αλλά ήταν η ωραιότερη Λειτουργία της ζωής μου. Ήμασταν μόνο οί τρεις μας.

»Με κράτησε μαζί του μέχρι το Σάββατο. Με έστειλε μια φορά στο Μπουραζέρι, να δώ τους πατριώτες μου και να μείνω το μεσημέρι για να φάω. Και άλλη μια φορά με έστειλε στην Σταυρονικήτα πάλι για να φάω, γιατί στο Κελλί του είχε μόνο τσάι και παξιμάδι».

Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 256-261. Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος, 2004.

 

ΠΗΓΗ:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

μαρτυρία Μητροπολίτης Λεμεσού κ.κ.Αθανάσιος

Δύο θαύματα του Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου. by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Γέροντος Εφραίμ Βατοπαιδινού: Ομιλία στον Ιερό Ναό Δώδεκα Αποστόλων Λονδίνου στις 4 Ιουνίου 2006

“Θέλω να πω ότι αυτοί οι άγιοι που αγίασαν σήμερα έχουν μεγάλη δόξα, μεγάλη παρρησία στο Θεό και μας βοηθούν πάρα πολύ. Πριν από τρεις μήνες συνέβη το εξής. Ένας οδηγός πήγαινε από τη περιοχή της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη. Τον σταματά ένας καλόγερος και του λέει: «Παλικάρι, με παίρνεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη;». «Βεβαίως, ελάτε». Ήταν μόνος ο οδηγός. Κάθησε δίπλα του και του λέει: « Κώστα, -χωρίς να τον ξέρει- έχεις αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες. Να πας στο νοσοκομείο και θα τον προλάβεις». Και αμέσως εξαφανίσθηκε. Αυτός έπαθε σοκ. Παίρνει μερικά τηλέφωνα και λέει τι του συνέβη. Του φέρνουν μερικές φωτογραφίες. Τον ρωτούν αν αναγνωρίζει ποιός είναι ο καλόγερος; Αυτός αναγνώρισε τον π. Παΐσιο. Πήγε πράγματι στο νοσοκομείο. Τον εξέτασαν οι γιατροί και βρήκαν αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες, ενώ ο ίδιος δεν αισθανόταν πόνους. Βλέπετε αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεό εμφανίζονται μετά το θάνατο τους και πιστοποιούν την αλήθεια του ευαγγελίου.

Μία άλλη κυρία από την Κύπρο πήγε να προσκυνήσει στο τάφο του π. Παϊσίου. Γονατίζοντας για να προσκυνήσει γλίστρησε. Ακούμπησε το χέρι της κάτω για να στηριχθεί. Όταν πήγε στο ξενοδοχείο είδε ότι στον αγκώνα της υπήρχε χώμα. Αυτή χάρηκε γιατί το θεώρησε ως ευλογία από τον τάφο του π. Παϊσίου. Το μάζεψε και το έβαλε σε μια θήκη που είχε μαζί της. Μετά κοιμήθηκε. Το πρωί ξύπνησε και είδε ότι είχε βλαστήσει ένας κρίνος πάνω στο χώμα. Ποιός το φύτεψε, ποιός το πότισε;

Αυτά μας τα δίνει ο Θεός, σ’ αυτόν τον καιρό της αμφιβολίας και της απιστίας, για να μπορέσομε να βρούμε τη χάρη του. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, πάρτε στα σοβαρά το θέμα της σωτηρίας της ψυχής. Η ζωή μας φεύγει, είναι ένα όνειρο. Φεύγουμε. Εδώ είμαστε φιλοξενούμενοι. Όπως όταν πάμε σε μια κατασκήνωση. Θα μείνουμε εκεί δεκαπέντε μέρες και θα φύγουμε. Έτσι είναι και η ζωή αυτή. Ο άνθρωπος θα φύγει από τον κόσμο αυτό. Μακάριος και τρισμακάριος και τρισευτυχισμένος ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος σκέφτεται τα μη βλεπόμενα, σκέφτεται και ποθεί τα μη ορώμενα με τη σωστή ζωή του.”

ΠΗΓΗ:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Παϊσίου του Οσίου το Ανάγνωσμα.

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Λόγοι Οσίου Παϊσίου

” Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο.
Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε”.
*
“Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του”.
*
“Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται”

“Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό.
Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας”

* “Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό,
είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ, και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή”
“Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του”

“Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος, έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού”
*

“‘Οσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,
τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει.
Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται
γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό”

“Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς συγγενεύει με τον Χριστό,
γιατί ο Χριστός είναι θυσία”

“Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος”

“Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση!
Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει,
κουράζεται με το να κάθεται!”
*
“Πνευματική πρόοδος υπάρχει, εκεί που υπάρχει η αίσθηση ότι όλα είναι χάλια”

“Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα, γιατί θα κρυώνεις και τον Αυγουστο”

“Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο”

“Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το άγιο όνομά του, νοερώς και αδιαλείπτως”

“Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα, αλλά με το πνευματικό κατέβασμα.
Μόνο έτσι, βαδίζοντας “χαμηλά”, χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου”

“Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη”

“Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους.
Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν”
*
“Όταν έχουμε αυτογνωσία, τότε γίνεται η “πνευματική διάσπαση” του ατόμου μας.
Έτσι απελευθερώνεται η ενέργεια και ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μας και διαγράφουμε πνευματική τροχιά”
“Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες.
Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα,
γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται”

Όσιος Παΐσιος «Η προσευχή όπλο ισχυρό» by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Παλιά, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος θα σκεφτόταν. Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν. Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε: «Σκέφτηκα γι’ αυτό; Προσευχήθηκα γι’ αυτό;» Όταν κανείς ενεργεί, χωρίς να σκεφθεί και χωρίς να προσευχηθεί, ενεργεί σατανικά. Και βλέπεις, συχνά πολλοί χριστιανοί με τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον Θεό να επέμβει. Νομίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα μόνοι τους. Ενώ ακόμα και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε (…).

Συνέχεια ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει. Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής. Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα (…).

Όσιος Παΐσιος
Απόσπασμα απο το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου τ. Β΄», Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλλονίκης

Άγιος Παΐσιος: «Σήμερα είναι καιρός…» («Κατάσταση πνευματική, οχυρό πνευματικό») by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Σήμερα είναι καιρός νά ετοιμασθούν οι ψυχές, γιατί, άν συμβή κάτι, δέν ξέρω τί θά γίνη. Είθε νά μην έπιτρέψη ό Θεός νά έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά άν έρθουν, μέ έναν μικρό σεισμό, μέ ένα τράνταγμα, θά σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ό καθένας θά πάη νά σώση τόν εαυτό του και θά τραβήξη τήν πορεία του.

Χρειάζεται πολλή προσοχή, γιά νά μη μας εγκατάλειψη ό Θεός. Οί ψυχές νά έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θά γίνη μεγάλο τράνταγμα.
Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Έμενα κάτι νά μου έλεγαν, θά προβληματιζόμουν, θά σκεφτόμουν γιατί μού το είπαν, τί ήθελαν. Γιά νά μήν πω βράδυα, ένα βράδυ δέν θά κοιμόμουν. Άν δέν έβλεπα τά δύσκολα χρόνια πού έρχονται, δέν θά ανησυχούσα τόσο. Άλλα αυτό πού βλέπω είναι ότι αργότερα θά δυσκολευθήτε πολύ. Δέν μέ καταλαβαίνετε. Τότε θά μέ καταλάβετε.
– Άν βρεθή, Γέροντα, μόνος του κανείς σέ δύσκολα χρόνια, τί θά κάνη;
– Αρχισε τώρα νά κάνης πρώτα υπακοή, νά απόκτησης διάκριση, και τότε θά δούμε. Γι’ αυτό είπαμε νά κόψουμε τά κουσούρια πρώτα. Άν έχη κανείς κουσούρια, δέν θά τά βγάλη πέρα. Άν τώρα γκρινιάζη γιά όλα και νομίζη ότι αυτός είναι λεβεντόπαιδο και όλοι οί άλλοι εϊναι χάλια, τότε …; Κοιτάξτε νά διορθωθήτε, γιά νά δικαιούσθε τήν θεία βοήθεια.
Νά στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό. Θά έχουμε πιό δύσκολα χρόνια. Ακόμη είναι άγουρα τά …; φρούτα· δέν ωρίμασαν. Όταν εσείς θά είστε ώριμες πνευματικά, ξέρετε τί θά είστε; Όχυρό. Όχι μόνο γιά έδώ, αλλά θά μπορήτε νά βοηθάτε και πιό πέρα.

Γιατί, διαφορετικά, θά έχετε και εσεΐς ανάγκη από ανθρώπινη βοήθεια και προστασία. Και ξέρετε τί κακό είναι ένα μοναστήρι, με ένα σωρό αδελφές, νά έχη ανάγκη από λαϊκούς;

Σήμερα ό μοναχός πρέπει νά ζήση πνευματικά, γιά νά είναι έτοιμος νά ξεπεράση μιά δυσκολία. Νά έτοιμασθή, γιά νά μην τον στενοχωρήση ή στέρηση, γιατί μετά μπορεί νά φθάση στην άρνηση. Θά έρθη εποχή πού θά ξεραθούν τά ποτάμια, όλοι θά διψάσουν, όλοι θά υποφέρουν.
Γιά μας τους μοναχούς δεν είναι τόσο φοβερό· εμείς και νά διψάσουμε, πρέπει νά διψάσουμε, γιατί εμείς ξεκινήσαμε γιά κακουχία. «Ο, τι δέν έκανα εκουσίως ως καλόγερος, θά πώ, το κάνω τώρα ακουσίως, γιά νά καταλάβω τί θά πή καλόγερος. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου».
Αλλά ό καημένος ό κόσμος! Όταν φθάνουν οι άνθρωποι στο σημείο νά εφευρίσκουν βόμβες πού νά σκοτώνωνται οι άνθρωποι και νά μήν καταστρέφωνται τά κτίρια, τί νά πώ; Όταν είπε ό Χριστός «μιά ψυχή αξίζει όσο ό κόσμος όλος»[1], και αυτοί έχουν τά κτίρια πιο πολύ από όλο τον κόσμο, αυτό είναι φοβερό!

Μια Επιστολή του Οσίου Παϊσίου για την πνευματική ζωή by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, 18-11-68

Εν Χριστώ αδελφέ Ν, χαίρε εν Κυρίω πάντοτε και αγάλλου εν Αυτώ.

Έλαβα και την δεύτερην επιστολήν σας, η οποία μου διπλασίασε την χαράν μου. Σας ζητώ συγγνώμην που δεν μπόρεσα δυστυχώς να σας απαντήσω. Δόξα τώ Θεώ και εγώ υγιαίνω. Δεν θέλω να σας κουράσω με πολυλογίες, διότι συζητήσατε ασφαλώς με τον πατέρα Β. Δι’ αυτό έρχομαι να εκφράσω την γνώμην μου απ’ ευθείας στο θέμα σας.

Διά να αποφύγει κανείς το συναίσθημα, θα πρέπει να αποφεύγει πρώτα την μαλθακότητα όσο μπορεί. Και διά να αποφύγει και τα πρόσωπα, θα πρέπει να προσκολληθεί σε ουράνια και άυλα. Δι’ αυτό πολύ βοηθάει το να ελευθερώνεται κανείς όσο μπορεί από τα υλικά. Τα υλικά πράγματα έχουν πάντοτε και υλικές απαιτήσεις.

Η φυσική ζωή δεν συμβιβάζεται με την πνευματική ζωή. Διότι ένας πνευματικός άνθρωπος, εάν θελήσει να ζήσει φυσική ζωή σε αυτά που νομίζει ότι δεν βλάπτουν, θα καταλήξει στην παρά φύσιν μια μέρα χωρίς να το καταλάβει. Δι’ αυτό η ζωή των πνευματικών ανθρώπων θα πρέπει να είναι υπερφυσική, διά να μπορέσουν να ελευθερωθούν από την κοσμική ατμόσφαιρα και να κινούνται στον πνευματικό χώρο και να νιώθουν έντονα την παρουσία του Θεού και να φλογίζονται από έρωτα και να διερωτώνται εάν υπάρχει άραγε κάτι καλύτερο στον παράδεισο από αυτό που ζουν. Αυτά δυστυχώς θεωρητικά μόνον τα ξέρω. τα οποία σου γράφω από αγάπη.

Ο καλός Θεός πρώτα εξετάζει τη χωρητικότητα της καρδιάς και μετά στέλνει ανάλογα και την αγάπη Του. Όλα αυτά μπορεί να τα πετύχη ο άνθρωπος, μετά από τον κατά δύναμιν αγώνα, εφ’ όσον κατορθώσει να γνωρίσει το άτομό του. Όταν γνωρίσει το άτομό του, τότε του γίνεται η διάσπαση του ατόμου του και εκτοξεύεται στο πνευματικό διάστημα. Διότι όταν γνωρίσει το άτομό του, θέλει δεν θέλει θα ταπεινωθεί και όταν ταπεινωθεί, υποχρεωτικώς θα έλθει η Χάρις του Θεού στο πλάσμα Του. Τότε ο άνθρωπος θα φωτίζει χωρίς να θέλει και χωρίς να το νιώθει και έτσι θα δοξάζεται ο Θεός.

Με συγχωρείτε για την πολυλογία μου, αλλά από αγάπη κινούμενος. Έχετε ευχές από τους πατέρες.

Με αγάπη Χριστού

Μοναχός Παΐσιος

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου, Αγιορείτου, Διδαχές και Αλληλογραφία, Εκδόσεις, Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι 2007.

Ομορφαίνει και γλυκαίνει

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Η εσωτερική καθαρότητα της όμορφης ψυχής του αληθινού ανθρώπου ομορφαίνει και τον εξωτερικό του άνθρωπο και γλυκαίνει και την όψη του ακόμη η θεία εκείνη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού.

Όποιος έχει χάρη και πηγαίνει κάπου αμέσως σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαχέεται η πνευματική απαλάδα που έχει. Ενώ όταν κάποιος έχει δαιμονική κατάσταση, πάλι διασκορπίζεται αυτό που έχει μέσα του. Η δική μας πνευματική κατάσταση επηρεάζει και τους άλλους.

Η χαρά από την αποδοχή της αδικίας.

Η χαρά από την αποδοχή της αδικίας.

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

– Γέροντα, όταν δέχωμαι ευχάριστα την επίπληξη γιά μιά ζημιά πού κάνω, αυτό πού νιώθω είναι καθαρό;
– Κοίταξε, αν κάνης ζημιές και σέ μαλώνουν καί  δέν γκρινιάζης, αλλά χαίρεσαι και λές: δόξα Σοι ό Θεός, αυτό μου χρειαζόταν, θά εχης μισή χαρά. Άν όμως δέν κάνης ζημιές καί σέ μαλώνουν άδικα κι εσύ το δέχεσαι μέ καλό λογισμό,   τότε θά εχης ολόκληρη την χαρά.
Δέν λέω νά έπιδιώκης εσύ την αδικία, γιατί τότε το ταγκαλάκι θά σέ ρίξη στην υπερηφάνεια,  άλλα νά δέχεσαι την αδικία, όταν έρχεται φυσιολογικά, καί νά χαίρεσαι πού αδικείσαι. Τέσσερα  στάδια  υπάρχουν  στην  αντιμετώπιση  της  αδικίας.  Σέ  χτυπάει  λ.χ.  κάποιος άδικα. Άν βρίσκεσαι στο πρώτο στάδιο, το ανταποδίδεις. Άν βρίσκεσαι στο δεύτερο στάδιο,  νιώθεις μέσα σου πολύ μεγάλη ταραχή, άλλα συγκρατιέσαι καί δέν μιλάς. Στο τρίτο στάδιο δέν  ταράζεσαι.  Καί  στο  τέταρτο  νιώθεις  πολλή  χαρά,   μεγάλη  -ψυχική  αγαλλίαση.  Όταν άδικήται κάποιος καί άποδεικνύη ότι δέν φταίει, δικαιώνεται καί ικανοποιείται. Τότε νιώθει μιά κοσμική χαρά. Άν όμως άντιμετωπίζη τήν αδικία πνευματικά, μέ καλό λογισμό, καί δέν φροντίζη  νά  άποδείξη  τήν  αθωότητα  του,   αισθάνεται πνευματική  χαρά. Δηλαδή τότε  έχει μέσα του τήν θεϊκή παρηγοριά καί κινείται στον χώρο της δοξολογίας. Ξέρετε τί χαρά έχει μιά ψυχή,   άν  άδικηθή καί  δέν  δικαιολογηθή,   γιά  νά  της πουν μπράβο ή συγγνωμην; Καί χαίρεται περισσότερο τώρα πού αδικείται, παρά άν δικαιωνόταν. Όσοι φθάνουν σέ τέτοια κατάσταση, θέλουν νά ευχαριστήσουν αυτόν πού τους αδίκησε για τήν χαρά πού τους έδωσε σ’ αυτήν τήν ζωή, άλλα και γιά τήν αιώνια πού τους εξασφάλισε. Πόσο διαφέρει τό πνευματικό άπό τό κοσμικό!

Άγιος Παΐσιος: Σωστή τοποθέτηση απέναντι στην αδικία

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

 

– Γέροντα, όταν με αδικούν, ή καρδιά μου σκληραίνει.
– Για νά μη σκληραίνη, ποτέ να μή σκέφτεσαι ότι φταίει ή πόσο φταίει ό άλλος πού σέ αδικεί, άλλα πόσο φταις εσύ. Βλέπεις, όταν οι άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, όλοι τους λένε ότι έχουν δίκαιο, μόνον πού παίρνουν περισσότερο δίκαιο άπ' όσο δικαιούνται, γι' αυτό καί διαφωνούν  συνέχεια.  Πηγαίνουν  στην  αστυνομία  π.χ.,   καί  ό  καθένας  λέει: με  έδειρε  ό τάδε – δεν λέει πόσο τον έδειρε αυτός! – καί τού κάνει μήνυση. Άν σκεφτόμασταν ότι ό πιο αδικημένος είναι ό Χριστός, θά δεχόμασταν με χαρά τήν αδικία. Ένώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη άπό πολλή αγάπη καί κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά τής Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Άπό δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε  μαραγκός  στους  Εβραίους.  Καί  τί  εργαλεία  είχαν  τότε;  Ξύλινα  πριόνια χρησιμοποιούσαν, μέ κάτι καβίλιες ξύλινες. Τού έδιναν καί κάτι σανίδια… καί Τού έλεγαν: Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο…. Καί πώς νά τά πλανίση; Πλανίζονταν μ' εκείνα τά γύφτικα σίδερα, πού χρησιμοποιούσαν τότε γιά πλάνες; Ξέρεις τί ζόρικα είναι; Άντε ύστερα, τρία χρόνια ταλαιπωρία!  Ξυπόλυτος  να  πηγαίνη  από  έδώ-άπό  εκεί,   γιά  νά  κηρύττη!  Θεράπευε αρρώστους,   μέ  λάσπη  άνοιγε  τά  μάτια  των  τυφλών,   καί  αυτοί  ζητούσαν  πάλι  σημεία. Έβγαζε  τά  δαιμόνια  άπό  τους  δαιμονισμένους,   άλλα  δυστυχώς  οι  αχάριστοι  άνθρωποι  Του έλεγαν  πώς  είχε  δαιμόνιο!  Καί  ενώ  τόσοι  είχαν  μιλήσει  καί  προφητεύσει  γι'  Αυτόν,   τόσα θαύματα έκανε, καί τελικά όνειδισμούς, σταύρωμα.

Ο άδικος βασανίζεται.Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

•by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης


Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο άδικος, και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήση συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και επιπλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου. Γιατί, όταν ο αδικημένος δεν τον συγχωρήση και γογγύζη, τότε ο άδικος ταλαιπωρείται πολύ, βασανίζεται. Δεν μπορεί να κοιμηθή. Σαν να τον χτυπούν κύματα και τον φέρνουν σβούρα. Είναι μυστήριο πράγμα το πώς το πληροφορείται! Όπως, όταν ένας αγαπά κάποιον και τον σκέφτεται με την καλή έννοια, εκείνος το πληροφορείται, έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ώ, ο γογγυσμός του άλλου τον κάνει άνω-κάτω! Και μακριά να είναι, τι στην Αυστραλία, τι στο Γιοχάννεμπουργκ, δεν μπορεί να ησυχάση, όταν είναι αγανακτισμένος ο άλλος εξ αιτίας του.

– Αν είναι αναίσθητος;

Αυτός που μας αδικεί, μας ευεργετεί.

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, πώς να βλέπουμε αυτόν που μας αδικεί;
– Πώς να τον βλέπουμε; Σαν έναν μεγάλο ευεργέτη μας, που μας κάνει καταθέσεις στο Ταμιευτήριο του Θεού. Μας κάνει πλούσιους αιώνια. Μικρό πράγμα είναι αυτό; Τον ευεργέτη μας δεν τον αγαπούμε; Δεν του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας; Έτσι και αυτόν που μας αδικεί να τον αγαπούμε και να τον ευγνωμονούμε, γιατί μας ευεργετεί αιώνια. Οι άδικοι αδικούνται αιώνια, ενώ όσοι δέχονται με χαρά την αδικία δικαιώνονται αιώνια.
Ένας ευλαβής οικογενειάρχης δοκίμασε πολλές αδικίες στην δουλειά του. είχε όμως πολλή καλωσύνη και όλα τα υπέμεινε χωρίς να γογγύση. Ήρθε κάποτε στο Καλύβι και μου τα είπε. Μετά με ρωτάει: “Τι με συμβουλεύεις να κάνω;” “Έτσι να κάνεις, του λέω, να αποβλέπης στην θεία δικαιοσύνη και στην θεία ανταπόδοση και να υπομένης. Τίποτε δεν πάει χαμένο. Με αυτόν τον τρόπο αποταμιεύεις στο Ταμιευτήριο του Θεού. Στην άλλη ζωή σίγουρα θα έχης να λάβης γι’ αυτήν την δοκιμασία που περνάς. Αλλά να ξέρης, ο Καλός Θεός και σ’ αυτήν την ζωή αμείβει τον αδικημένο. Άν όχι πάντοτε τον ίδιο, οπωσδήποτε τα παιδιά του. Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός. Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό. Βλέπεις, ο Ιωσήφ (2) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο. Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο. Από ‘κει και πέρα θέλει να του έρχωνται τα πράγματα όπως του ταιριάζει, όπως αναπαύεται. Και ανάπαυση φυσικά δεν βρίσκει και ούτε του έρχονται όλα έτσι όπως τα θέλει.
Εάν κανείς αδικηθή σ’ αυτήν την ζωή από ανθρώπους ή από δαίμονες, δεν ανησυχεί ο Θεός, γιατί κέρδος προξενείται στην ψυχή. Πολλές φορές όμως λέμε ότι μας αδικούν, ενώ στην ουσία αδικούμε εμείς. Εδώ θέλει προσοχή να πιάνουμε τον εαυτό μας.
2) Βλ. Γεν. 37, 20 κ.ε.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

Άγιος Παΐσιος: Η πνευματική ζωή είναι βασική προϋπόθεση για την καλή αποκατάσταση

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

-Γέροντα, ή τάδε, που σας είπε ότι σκέφτεται τον Μοναχισμό, μου είπε ότι ένας συμφοιτητής της την ρώτησε γιατί δεν πάει στον κινηματογράφο και δεν βγαίνει έξω με αγόρια. Τι έπρεπε να του απάντηση;
-Έπρεπε να του πει: «Τέτοια ερώτηση ούτε ό αδελφός μου , μου έκανε ποτέ και μου την κάνεις εσύ;».
-Μετά από λίγες μέρες την συνάντησε έξω από την Σχολή της – αυτή δεν τον είχε δει — και την έπιασε από τον ώμο. Εκείνη του είπε μόνον ένα «γεια σου» και μπήκε αμέσως μέσα.
-Όχι, δεν έκανε καλά! Σ’ αυτήν την περίπτωση έπρεπε να αντίδραση, γιατί, έτσι όπως φέρθηκε, μπορεί να του έδωσε την εντύπωση ότι δέχθηκε αυτήν την εκδήλωση του, οπότε εκείνος θα το ξανακάνει. Ή ηλικία στην οποία βρίσκεται τώρα είναι λίγο δύσκολη και δεν την ωφελεί να κάνη συντροφιά με αγόρια. Ούτε χρειάζεται να μιλάει μαζί τους, τάχα για να τα βοηθήση. Και αν αποφασίσει να δημιουργήσει οικογένεια, όταν γνωρίσει ένα καλό παιδί, πρέπει να το πει στους γονείς της. Αυτοί θα εξετάσουν αν έχει τις προϋποθέσεις να κάνουν μια καλή οικογένεια. Άλλα τώρα, που δεν έχει ακόμη αποφασίσει ποια ζωή θα ακολουθήση, δεν την βοηθάει να μιλάει με αγόρια, γιατί ζαλίζεται χωρίς λόγο και χάνει την γαλήνη της. Όσα παιδιά ασχολούνται με τέτοια είναι τα καημένα πολύ ζαλισμένα και συνέχεια ταραγμένα, δεν έχουν γαλήνη. Το πρόσωπο τους και τα μάτια τους είναι αγριεμένα.

Η έλξη του γυναικείου φύλου από το ανδρικό, και το αντίθετο, υπάρχει στην φύση του ανθρώπου. Άλλα να της πεις ότι τώρα δεν είναι καιρός γι’ αυτό. Να κοιτάξει τις σπουδές της. Τα παιδιά που καλλιεργούν αυτήν την έλξη από μικρά, γυρίζουν εκεί το κουμπί πριν έρθει ή κατάλληλη ώρα, και ύστερα, όταν έρθει εκείνη ή ώρα, το κουμπί είναι ήδη γυρισμένο και δεν μπορούν να χαρούν, γιατί έζησαν αυτήν την χαρά τότε, που δεν ήταν κατάλληλος καιρός. Ενώ όσα παιδιά προσέχουν, χαίρονται περισσότερο, όταν έρθει ό κατάλληλος καιρός, και μέχρι τότε έχουν πολλή γαλήνη. Βλέπεις μερικές μητέρες που έχουν ζήσει αγνά πόσο ειρηνικές είναι, παρόλο που έχουν ένα σωρό σκοτούρες!

Ο δίκαιος έχει τον Θεό με το μέρος του.

Όλοι οι άνθρωποι δεν χωράνε σ’ αυτόν τον κόσμο σήμερα. Αν κάποιος θέλη να ζήση τίμια και πνευματικά, δεν χωράει μέσα στον κόσμο.

 – Γέροντα, γιατί δεν χωράει;

 – Όταν είναι κανείς ευαίσθητος και βρεθή σε ένα σκληρό περιβάλλον και του κάνουν την ζωή μαύρη, πώς να αντέξη; ή πρέπει να βρίζη κ.λπ. ή να φύγη. Αλλά και να φύγη δεν μπορεί, γιατί χρειάζεται να ζήση. Του λέει το αφεντικό: “Σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί δεν κλέβεις, πρέπει όμως να βάζης και σάπια ανάμεσα στα καλά. Μέσα στις καλές μπάλες τριφύλλι πρέπει να βάλης και λίγες χωνεμένες”! Τον βάζει και διευθυντή, για να τον κρατήση, πρέπει όμως να κάνη και έτσι, γιατί αλλιώς θα τον πετάξη από την δουλειά. Μετά ο καημένος δεν κοιμάται, αρχίζει τα χάπια.  Ξέρετε τι τραβάνε οι καημένοι οι άνθρωποι; Τι δυσκολίες, τι εκβιασμούς συναντούν πολλοί στις δουλειές του από τους προϊσταμένους; Τους κάνουν την ζωή μαύρη. Να παρατήσουν την δουλειά; Έχουν οικογένεια. Να καθήσουν; Βάσανα. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα, και τα δυό στενά. Πάει να σκάση κανείς. Κάνει υπομονή, παλεύει.

Ο δίκαιος ανταμείβεται και σ’ ετούτη την ζωή.

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή. Πριν από πολλά χρόνια με είχε επισκεφθή ένας ευλαβής Χριστιανός, απλός και καλοκάγαθος, και με παρακάλεσε να ευχηθώ να φωτίση ο Χριστός τα παιδιά του, όταν ενηλικιωθούν, να μην γογγύσουν κατά των συγγενών για την μεγάλη αδικία που τους είχαν κάνει, και μου διηγήθηκε την υπόθεση. Όπως είδα, ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός από πέντε παιδιά της οικογενείας του και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους συμπαραστάθηκε σαν καλός πατέρας στα αδέρφια. Εργάσθηκε σκληρά, απέκτησε και άλλη περιουσία, κτήματα κ.λπ. και αποκατέστησε τις δυό αδερφές τους. Παντρεύτηκαν και τα μικρότερα αδέρφια του, πήραν όλα τα καλά κτήματα, ελαιώνες κ.λπ. Και σ’ αυτόν άφησαν τα άχρηστα, τα άγονα, κάτι αμμουδιές. Στο τέλος παντρεύτηκε και αυτός και απέκτησε τρία παιδάκια. Ήταν ηλικιωμένος φυσικά και σκεφτόταν τα παιδιά του, όταν μεγαλώσουν, μήπως καταλάβουν την αδικία και γογγύσουν.

Άγιος Παΐσιος:«Γέροντα, πώς μπορεί να ζήσει κανείς πνευματικά τις γιορτές;»

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

– Γέροντα, πώς μπορεί να ζήση κανείς πνευματικά τις γιορτές;

– Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτώμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή.

Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί.

Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τι, θα πρέπη να έρθη η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθή κανείς τα Πάθη του Χριστού;

Άγιος Παΐσιος και Άγιος Πορφύριος: Τί έλεγαν ο ένας για τον άλλο…

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Απόλαυση ήταν να βλέπει κανείς το πώς ο Άγιος Παΐσιος και ο Άγιος Πορφύριος σκεφτόντουσαν ο ένας για τον άλλο.– Γέροντα, είπε κάποιος αδελφός στον Άγιο Παΐσιο, θέλω να σας δω για κάποιο μου πρόβλημα που το συζήτησα και με τον Γέροντα Πορφύριο. 

– Αν το συζήτησες με τον Γέροντα Πορφύριο δεν χρειάζεται και μ' εμένα, γιατί εκείνος είναι έγχρωμη δορυφορική τηλεόραση, ενώ εγώ είμαι ασπρόμαυρη.

Έτσι ταπεινά φρονούσε ο Άγιος. Ο δε Άγιος Πορφύριος μάς έλεγε:
– Η Χάρη που έχει ο Γέροντας Παΐσιος έχει μεγαλύτερη αξία από τη δική μου, γιατί αυτή την απέκτησε μετά από κόπο και ασκητικούς ιδρώτες, ενώ εμένα ο Θεός μού την έδωσε εντελώς δωρεάν όταν ήμουν πολύ μικρός, μόνο και μόνο για να βοηθηθούν οι αδελφοί.

Γέροντας Παΐσιος: αυτός που έκρυβε επιμελώς τον εαυτό του

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ.Παντελεήμων

Ο Γέρων Παΐσιος

Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μιλήσει κανείς για έναν άνθρωπο, και ιδίως όταν αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος του Θεού με όλη τη σημασία της λέξεως. Και τη δυ­σκολία αυτή επιτείνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτοί του Θεού, και ιδιαίτερα αυτός ο Γέροντας για τον οποίο μιλήσαμε απόψε, καθώς κρύβουν τον εαυτό τους από τα μάτια των ανθρώπων.

Ο Γέροντας Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος σε όλη του τη ζωή έκρυβε επιμελώς τον εαυτό του και τη ζωή του, σε σημείο να αισθάνεται πολύ δύσκολα και πολύ στενοχωρημένος με όσους προσπαθούσαν να μιλήσουν γι’ αυτόν.

Αν ζούσε ακόμη σ’ αυτόν τον κόσμο, οπωσδήποτε δεν θα τολμούσαμε, ούτε ο π. Μωυσής ούτε η ελαχιστότης μου να αναφερθούμε σ’ αυτόν ή να μιλήσουμε γι’ αυτόν, γιατί θα τον λυπούσαμε πολύ και, αν συνέβαινε αυτό, αν μιλούσαμε δηλαδή γι’ αυτόν δημόσια, τουλάχιστον με τον π. Μωυσή με τον οποίο ζούσαν κοντά, θα είχε διακόψει κάθε σχέση.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η δυσκολία· είναι και το ότι δεν είναι δυνατό να περιγραφεί η ζωή ενός Αγίου· είναι κάτι το αδύνατο, το ακατόρθωτο. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο και είναι μονομερές, γιατί ασφαλώς πολλοί πλησιάζουν τους αγίους Πατέρες, ελάχιστοι όμως μπορούν να αποδώσουν ακριβώς το πνεύμα τους και τη ζωή τους.

Από την άλλη όμως πλευρά είναι απαραίτητο να μιλούμε για τους αγίους ανθρώπους και να μην κρύπτουμε τα θαυμάσια του Θεού. Οι Άγιοι δεν είναι όντα εξωπραγματικά, είναι άνθρωποι οι οποίοι πίστεψαν στον Χριστό με όλη τους τη δύναμη. Είναι άνθρωποι οι οποίοι για την αγάπη του Χριστού αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην άσκηση και στον αγώνα τον πνευματικό και δεν προέκριναν τίποτε άλλο στη ζωή τους από τον ίδιο τον Χριστό. Είναι, άνθρωποι οι, οποίοι ταύτισαν την ύπαρξή τους με τον Χριστό, ώστε να μπορούν να επαναλαμβάνουν και αυτοί μαζί με τον Απόστολο Παύλο «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Και έχουν τόσο ταυτιστεί στη συνείδηση της Εκκλησίας με τον Χριστό, ώστε μιλώντας για τον Χριστό, ο νους μας στρέφεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους, και μιλώντας πάλι για τους αγίους ανθρώπους είναι σαν να μιλούμε για τον Χριστό, διότι οι Άγιοι μάς οδηγούν στον Χριστό και ο Χριστός μάς δείχνει πως είναι πατέρας, είναι φίλος και είναι οικείος με τους Αγίους.

Η ΑΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ

«Τηλεμεταφορά του Αγίου Παϊσίου» Ο γέρων Νίκων διηγείται ένα θαυμαστό συ...

«Τηλεμεταφορά του Αγίου Παϊσίου» Ο γέρων Νίκων διηγείται ένα θαυμαστό συ...

Γέροντας Παΐσιος: αυτός που έκρυβε επιμελώς τον εαυτό του

Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ.Παντελεήμων

Ο Γέρων Παΐσιος

Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μιλήσει κανείς για έναν άνθρωπο, και ιδίως όταν αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος του Θεού με όλη τη σημασία της λέξεως. Και τη δυ­σκολία αυτή επιτείνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτοί του Θεού, και ιδιαίτερα αυτός ο Γέροντας για τον οποίο μιλήσαμε απόψε, καθώς κρύβουν τον εαυτό τους από τα μάτια των ανθρώπων.

Ο Γέροντας Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος σε όλη του τη ζωή έκρυβε επιμελώς τον εαυτό του και τη ζωή του, σε σημείο να αισθάνεται πολύ δύσκολα και πολύ στενοχωρημένος με όσους προσπαθούσαν να μιλήσουν γι’ αυτόν.

Αν ζούσε ακόμη σ’ αυτόν τον κόσμο, οπωσδήποτε δεν θα τολμούσαμε, ούτε ο π. Μωυσής ούτε η ελαχιστότης μου να αναφερθούμε σ’ αυτόν ή να μιλήσουμε γι’ αυτόν, γιατί θα τον λυπούσαμε πολύ και, αν συνέβαινε αυτό, αν μιλούσαμε δηλαδή γι’ αυτόν δημόσια, τουλάχιστον με τον π. Μωυσή με τον οποίο ζούσαν κοντά, θα είχε διακόψει κάθε σχέση.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η δυσκολία· είναι και το ότι δεν είναι δυνατό να περιγραφεί η ζωή ενός Αγίου· είναι κάτι το αδύνατο, το ακατόρθωτο. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο και είναι μονομερές, γιατί ασφαλώς πολλοί πλησιάζουν τους αγίους Πατέρες, ελάχιστοι όμως μπορούν να αποδώσουν ακριβώς το πνεύμα τους και τη ζωή τους.

Από την άλλη όμως πλευρά είναι απαραίτητο να μιλούμε για τους αγίους ανθρώπους και να μην κρύπτουμε τα θαυμάσια του Θεού. Οι Άγιοι δεν είναι όντα εξωπραγματικά, είναι άνθρωποι οι οποίοι πίστεψαν στον Χριστό με όλη τους τη δύναμη. Είναι άνθρωποι οι οποίοι για την αγάπη του Χριστού αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην άσκηση και στον αγώνα τον πνευματικό και δεν προέκριναν τίποτε άλλο στη ζωή τους από τον ίδιο τον Χριστό. Είναι, άνθρωποι οι, οποίοι ταύτισαν την ύπαρξή τους με τον Χριστό, ώστε να μπορούν να επαναλαμβάνουν και αυτοί μαζί με τον Απόστολο Παύλο «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Και έχουν τόσο ταυτιστεί στη συνείδηση της Εκκλησίας με τον Χριστό, ώστε μιλώντας για τον Χριστό, ο νους μας στρέφεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους, και μιλώντας πάλι για τους αγίους ανθρώπους είναι σαν να μιλούμε για τον Χριστό, διότι οι Άγιοι μάς οδηγούν στον Χριστό και ο Χριστός μάς δείχνει πως είναι πατέρας, είναι φίλος και είναι οικείος με τους Αγίους.

Συνταγή σωτηρίας (Γέροντος Παισϊου)‏

Η «συνταγή» σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:
« -Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.
-Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.
-Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.
-Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.
-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.
-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.
-Θεραπευτείτε από αρρώστιες που κυριαρχούν στη ζωή ανθρώπων που δεν έμαθαν να νηστεύουν, να εγκρατεύονται, να προσεύχονται, να ελπίζουν.
-Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο.
-Κόψτε κάθε σχέση με το κακό, ζήστε ελεύθερα, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου.
-Αποδείξτε την πίστη σας και με έργα αγάπης προς τον πλησίον.
-Αποφασίστε, τί θέλετε πιο πολύ: τη συμπάθεια του κόσμου ή την επιστροφή κοντά στο Θεό;
-Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα (από το πώς μιλάς) και, επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.

Λόγοι γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου- Οι κατά φαντασίαν ασθενείς

Μεγαλύτερη αρρώστια είναι τό νά πιστέψη ό άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια.  Ό  λογισμός  αυτός  τού  δημιουργεί  άγχος,  τον  κάνει  νά  στενοχωριέται,  νά  μήν  εχη όρεξη γιά φαγητό, νά μήν μπορή νά κοιμηθή, νά παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά.
Νά είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω άλλα νά είναι υγιής καί νά νομίζη ότι είναι άρρωστος και νά άρρωσταίνη στά καλά καθούμενα, αυτό είναι… Ένας λ.χ., ενώ έχει και σωματική καί πνευματική δύναμη, δεν μπορεί νά κάνη τίποτε, γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό πού τοϋ λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα νά σβήνη σωματικά καί πνευματικά. Δεν είναι ότι λέει ψέματα.
Αν ό άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει, πανικοβάλλεται, τσακίζεται, καί δεν έχει μετά κουράγιο νά κάνη τίποτε. Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο. Έρχονται μερικοί στο Καλύβι πού είναι τελείως τσακισμένοι. Μου λέει ό λογισμός ότιέχω έιτζ, λένε καί το πιστεύουν. Τους ρωτάω: Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο;. Όχι, μου λένε. Τότε άδικα στενοχωριέσαι. Πήγαινε νά κάνης μιά εξέταση, γιά νά σου φύγη ό λογι-σμός.  Καί  άν  γίνη  ή  εξέταση  καί  βρουν  ότι έχω;,  λένε  μερικοί  καί  δεν  μ’  άκούν  καί βασανίζονται. Ένώ αυτοί πού άκούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δέν έχουν τίποτε καί, νά δήτε,  το  πρόσωπο  τους  αλλάζει,  το  κουράγιο  επανέρχεται.  Οι  άλλοι  άπό  τήν  στενοχώρια ξαπλώνουν στο κρεββάτι καί ούτε νά φάνε δέν θέλουν. Εντάξει, έχεις έιτζ. Γιά τον Θεό δέν υπάρχει δύσκολο πρόβλημα.