Η μάχη με τον πόνο άνοιξε την ... καρδιά μου διάπλατα

«Εάν πεθάνω, να φροντίσεις να γράψεις στον τάφο το ίδιο κείμενο που ζήτησε και ο π. Παΐσιος. Είναι γραμμένο στο βιβλίο του»

(19/01/2011 15:34)

ΜΕΡΟΣ Ζ Πως άραγε επιτρέπει ο καλός Θεός τόσο πόνο στον άνθρωπο; Γιατί δεν τον απέφυγε ούτε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός Του; Τι μυστήριο κρύβεται πίσω από τον πόνο που ο άνθρωπος σ’ όλη τη ζωή του προσπαθεί και αγωνίζεται με κάθε μέσο να αποφύγει; Μήπως ο πόνος είναι η πύλη της αιωνιότητας; Κι αν ναι, τότε ποιο είναι το κλειδί που την ανοίγει; Ποιος μπορεί να λύσει τις απορίες αυτές αγαπημένε μου Χρήστο;
Μη με ρωτάς εμένα Αγγελική τις απαντήσεις αυτές μόνο ο παπάς από τ’ Άγραφα μπορεί κατά τη γνώμη μου να τις δώσει. Τι λες είσαι έτοιμη να ανηφορίσουμε προς τ’ εκεί μήπως και λύσει τις απορίες αυτές που ταλανίζουν και τη δική μου σκέψη;
Όχι καλέ μου Χρήστο δεν θα επισκεφθούμε τώρα τον παπά. Θέλω πρώτα να ρουφήξω, όπως η μέλισσα τη γύρη, τις εμπειρίες και της νέας δοκιμασίας που επέτρεψε ο Κύριος για μένα. Μη σχηματίσεις τη λανθασμένη εντύπωση πως είμαι γενναία ή θεοπάλαβη. Κάθε άλλο, θα έλεγα. Πιο δειλή και φοβητσιάρα γυναίκα από μένα δεν υπάρχει σ’ ολάκερη την οικουμένη. Απλά διαπίστωσα πως κατά την πρώτη μάχη με τον καρκίνο και με το φόβο του θανάτου που διάχυτα απλωνόταν γύρω μου έγινε μια σημαντική αλλαγή μέσα μου, ένα ανεξήγητο θαύμα! Γιατί η μάχη αυτή με τον πόνο και την ανασφάλεια που αυτός προκαλεί αποτέλεσε την αιτία να ανοίξει η καρδιά μου διάπλατα. Έτσι γνώρισα τον Χριστό και τους αγίους. Βίωσα την πίστη μέσα από την ασυνείδητη αρχικά ανάγκη να στηριχθώ από κάπου’ μέσα από την ανθρώπινη λαχτάρα να ελπίζω στην αποκατάσταση της υγείας μου. Και το σπουδαιότερο από όλα είναι πως πέρασα το κατώφλι της Εκκλησίας και βίωσα μέσα από πνευματοφόρους αγίους γέροντες όπως τον καλοσυνάτο Παΐσιο και το θαυμαστό βιβλίο του αλλά και τον παπά των Αγράφων μια ζωή άγνωστη σε μένα μέχρι πρότινος. Μια ζωή που έφερε στην κυριολεξία τα πάνω κάτω.
Ο ανθρώπινος πόνος ή κατά την Εκκλησία μας δοκιμασία με έφερε σε επαφή με έναν κόσμο άγνωστο που εντελώς αγνοούσα. Με βοήθησε επίσης να συνομιλώ με τον ουρανό και να απευθύνομαι σε προσωπικό επίπεδο με τον Χριστό. Μην με κοιτάς καλέ μου περίεργα. Δεν είμαι ούτε χαζή ούτε τρελή. Είμαι απλά θα έλεγα τρελά ερωτευμένη. Αλλά ο πρωτόγνωρος αυτός έρωτας αυτός για πολλούς είναι ακατανόητος. Θαρρώ μάλιστα πως είναι ο ίδιος έρωτας που έκανε κάποιους άλλους, επίσης τρελούς για την κοινωνία μας να περάσουν ολάκερη τη ζωή τους κλεισμένοι σε μια σπηλιά ή ανεβασμένοι σε ένα δέντρο ή να τραγουδούν όταν τους έριχναν στα άγρια θηρία και στην φωτιά. Θέλω να πιστεύω πως είναι ο ίδιος έρωτας που κάνει ορισμένους νέους και νέες να εγκαταλείπουν σωματικά την κοινωνία και να εντάσσονται στην κοινωνία του Θεού, τη μοναστική κοινωνία για να πολεμούν πιο δυνατά σαν τα παλικάρια του Μ. Αλεξάνδρου...
Ερωτεύθηκα καλέ μου Χρήστο τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό. Και στον έρωτα αυτό με οδήγησε η πρόσφατη σκληρή δοκιμασία. Η βίωση του πόνου και η αίσθηση πως η ημέρα που ανοίγω τα μάτια μου ίσως είναι η τελευταία με έκανε να αγαπώ τα πάντα και να προσεύχομαι για τους πάντες. Ο π. Γεώργιος, ο πνευματικός μου την κατάσταση αυτή την ονομάζει μνήμη θανάτου και θεωρεί πως είναι χάρισμα του Θεού στον άνθρωπο. Οι δικοί μου όμως με λένε αναίσθητη. Είναι κάτι ανεξήγητο που προκαλεί ευτυχία. Η αλήθεια είναι πως μέσα μου είμαι γεμάτη από αισθήματα. Θυμάσαι λ.χ. τον κυρ- Αλέκο στο νοσοκομείο που υπέφερε από καρκίνο;
Ναι, τον θυμάμαι. Ε! απορούσα βλέποντας τον απογοητευμένο και φοβισμένο. Και τότε μια εσωτερική δυνατή φωνή με παρακινούσε να τον τραβήξω από το χέρι και να τον βάλω μέσα στον κόσμο που προσωπικά βίωνα. Να το ρίξω μέσα στον Παράδεισο που ανακάλυψα από τη διαχείριση του προσωπικού θα έλεγα δράματος ή δοκιμασίας.
Και για να μην σε ζαλίζω με τα δικά μου ένα και μόνο θα σου πω τελευταίο. Ζήτησα από τον Χριστό να μου ενισχύει αυτόν τον μύχιο έρωτα προς τον ουρανό με κάθε τρόπο ακόμη κι αν έφθανα στο σταυροδρόμι της επιλογής μεταξύ μαρτυρίου –πόνου και ανάστασης και πλήρους αποκατάστασης της υγείας μου.
Και Εκείνος άκουσε τις προσευχές μου. Μου έδωσε ως δώρο τη νέα δοκιμασία αλλά παραχώρησε δίπλα μου και άριστο προπονητή, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Επέλεξα τα δύσκολα, είπε χαμογελώντας η Αγγελική.
Ειλικρινά αδυνατούσα να εισέλθω στον κόσμο της. Αν και αστυνομικός φοβόμουν να κάνω τέτοιου είδους άλματα. Αλλά απ’ την άλλη πλευρά βλέποντας και εισπράττοντας την ευτυχία που ζούσε στον έρωτα με τον Χριστό την κατανοούσα, αν και κατά βάθος μου έβγαινε ασυνείδητα ένα αίσθημα ζήλειας.
Το μόνο που καθημερινά διαπίστωνα πλέον είναι πως η αγαπημένη μου είχε επικεντρώσει αυτό που λέμε καθημερινότητα στην προσφορά προς τον πλησίον. Θυμάμαι πως επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις του Χαμόγελου του Παιδιού και ζήτησε να προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες της. Ήθελε να νιώσει ως μάννα στις ταλαιπωρημένες παιδικές ψυχές. Οι υπεύθυνοι του κέντρου τη ρώτησαν εάν πάσχει από καμιά σοβαρή ασθένεια. Σοβαρή όχι, να λιγάκι καρκίνο μου έδωσε ο Θεός, απάντησε η Αγγελική. Εκείνοι της απάντησαν αρνητικά. Η Αγγελική μπορεί να στενοχωρήθηκε αλλά τους δικαιολόγησε λέγοντας: «Καλά κάνουν και προφυλάγουν τα παιδάκια»!
Ένα άλλο που είχα παρατηρήσει στη συμπεριφορά της είναι πως διακριτικά όπου και αν πηγαίναμε έκανε με το χέρι της το σημάδι του σταυρού. Σταύρωνε δηλαδή τους ανθρώπους, τα σπίτια τους, τα καταστήματα, τα ζώα ακόμη και τα δέντρα. Βρε μήπως έπρεπε να γίνεις μοναχή, μόνο οι παπάδες σταυρώνουν; Τη ρώτησα μια ημέρα με απορία. Εκείνη χαμογελώντας μου είπε. «Δεν ξέρω τι κάνουν οι παπάδες. Εκείνο που έχω να σημειώσω είναι πως μια εσωτερική παρόρμηση με παρακινεί να σταυρώνω τους πάντες ευχόμενη να μοιραστώ μαζί τους την ευτυχία που νιώθω. Παρακαλώ το Θεό να τους φέρει κοντά Του. Ακολουθώ τη συμβουλή του παπά σου. Να ευλογώ συνεχώς γιατί έτσι μαζεύονται σε μένα πολλαπλάσιες ευλογίες».
Εκεί που συναντούσε δυσκολία η Αγγελική ήταν στη σχέση της με τους δικούς της. Με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως έπρεπε να αλλάξουν ρότα. Να επιστρέψουν στο Θεό. Ο πατέρας της είχε ροπή προς την χαρτοπαιξία, η μητέρα της και η αδελφή της ζούσαν μακράν του τριαδικού Θεού. Όλοι επικεντρώνονταν στον καθημερινό επιούσιο και στην απόκτηση πλούτου για μια άνετη ζωή. Τους δικαιολογούσα γιατί τα ίδια έκανα και εγώ πριν συναντηθώ και μιλήσω τετ-α-τετ με τον Κύριο. Στην αδελφή της δώρισε το βιβλίο του γέροντα Παϊσίου αλλά ποτέ εκείνη δεν το άνοιξε. Γι’ αυτό όταν τους ανακοίνωσε μετά λίγες ημέρες χαμογελώντας πως έπρεπε να κάνει νέες χημειοθεραπείες και να υποστεί μέσα σε ένα μήνα μια νέα εγχείρηση, αυτή τη φορά στο κεφάλι εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν κατά του Θεού. Χαρακτηριστικό είναι πως αδελφή της άνοιξε το παράθυρο και άρχισε χωρίς να υπολογίζει τους γείτονες να βρίζει τον Χριστό και να τον θεωρεί αίτιο της δυστυχίας που ήρθε στην οικογένεια. Κάτι αντίστοιχο έκανε και η μάνα ενώ ο πατέρας προτίμησε να ξεσκάσει και να ξεχάσει με μια ... παρτίδα πόκερ.
«Δεν ακούν και δεν βλέπουν οι δικοί μου Χρήστο. Προσεύχομαι γι’ αυτούς αλλά φαίνεται πως το τείχος που έχουν υψώσει είναι αδιαπέραστο...», έλεγε με παράπονο η Αγγελική.
Ήταν αρχές της Άνοιξης, όταν ο γιατρός τηλεφώνησε στην Αγγελική και της είπε πως έκλεισε ημερομηνία για την εγχείρηση στο κεφάλι. Όλο αυτό το διάστημα εκείνη εργαζόταν στο αεροδρόμιο. Δεν είχε σταματήσει ούτε μια ημέρα. Μάλιστα δούλευε υπερωρίες προκειμένου να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο από τις άδειες ασθενείας. Είχε κρατήσει μυστική τη νέα δοκιμασία της απ’ όλους γιατί όπως εξηγούσε στον Χρήστο ήθελε να αποφύγει αισθήματα συμπόνιας! Δύο ημέρες μόνο πριν ανακοίνωσε στον προϊστάμενο της το αίτημα της νέας άδειας για να υποβληθεί στην εγχείρηση. Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι ότι την παραμονή της εγχείρησης δούλευε μέχρι τις 11 το βράδυ. Γνωστός συνδικαλιστής παραξενεύτηκε όταν έμαθε την επόμενη ημέρα ότι η Αγγελική εγχειρίζεται. «Μα πως είναι δυνατόν. Αυτή δούλευε μέχρι αργά το βράδυ και δεν είπε τίποτε», αναφώνησε όταν το έμαθε.
Στο νοσοκομείο τη συνόδευσε ο Χρήστος και η αδελφή της ενώ η μάνα της έφθασε μετά την εγχείρηση. Ο γιατρός τους είπε πως όλα πήγαν καλά και ο όγκος απομακρύνθηκε. Ωστόσο, εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις για το αν γίνει μετάσταση. Μετά την ύπνωση η Αγγελική ξύπνησε με ένα χαμόγελο. Απευθύνθηκε στον Χρήστο δείχνοντας το ξυρισμένο κεφάλι της. «Με θες ακόμα για γυναίκα σου; είπε. Εκείνος της είπε πως παραμένει όμορφη, όπως όταν τη γνώρισε και βρήκε ευκαιρία να της πει: «Αφού με προκαλείς τότε και εγώ σου λέγω πως αν μου πεις ναι σήμερα θα τρέξω να κλείσω ημερομηνία του γάμου μας...». Εκείνη έγειρε στο πλάι χωρίς να μιλήσει και έπιασε στοργικά το χέρι του Χρήστου. Με τον τρόπο αυτό θέλησε να κρύψει τα δάκρυα που έτρεξαν από το πρόσωπό της.
Η αδελφή της τη ρώτησε μετά λίγες ώρες εάν πήρε το χάπι για την επιληψία. Η Αγγελική απάντησε πως το ξέχασε. Αποτέλεσμα ήταν να θυμώσει η αδελφή της, να βάλει τις φωνές και να φύγει από το νοσοκομείο. Μια παρόμοια στάση κράτησε και η μάνα της όταν το απόγευμα της ίδιας ημέρας την επίπληξε γιατί έγινε αιτία να θυμώσει η αδελφή της. Ως τιμωρία οι δικοί της δεν ήρθαν να την δουν δύο ημέρες στο νοσοκομείο, ούτε καν την πήραν τηλέφωνο. Κοντά της παρέμεινε νύχτα –ημέρα ο Χρήστος. Όταν επανήλθαν οι δικοί της η Αγγελική δεν τους εξέφρασε κανένα παράπονο. Απλώς τους χαμογέλασε. Το διάστημα αυτό ίσως επειδή αισθανόταν πλέον πιο κοντά στο θάνατο εκμυστηρεύτηκε στον Χρήστο την επιθυμία της.
«Εάν πεθάνω, να φροντίσεις να γράψεις στον τάφο το ίδιο κείμενο που ζήτησε και ο π. Παΐσιος. Είναι γραμμένο στο βιβλίο του», είπε. «
«Άντε, βρε κουτή, θα γίνεις καλά, αφού το είπε και ο παππούλης» απάντησε ο Χρήστος.

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2011