Θαυματουργικές επεμβάσεις δια προσευχής του Αγίου Παϊσίου του Αγιοιρείτου

Θαυματουργικές επεμβάσεις δια προσευχής του Αγίου Παϊσίου του Αγιοιρείτου

...Αγρυπνούσε επτά περίπου ώρες κάνοντας πολλά κομποσχοίνια με μικρές μετάνοιες, ενώ ενδιάμεσα έκανε εδαφιαίες μετάνοιες. Όταν ο καιρός ήταν καλός, αγρυπνούσε στην αυλή, και τις μετάνοιες τις έκανε στο «χαλί του Θεού», όπως έλεγε. Ξεκινούσε, όπως πάντα, με ταπεινή προσευχή για τον εαυτό του, και στην συνέχεια προσευχόταν για όλους, ζώντες και κεκοιμημένους.

Συχνά, καθώς προσευχόταν, λάμβανε πληροφορία για τις προσευχές άλλων ανθρώπων που την ίδια στιγμή ζητούσαν κι αυτοί βοήθεια από τον Θεό. Πολλές φορές έβλεπε να περνούν από μπροστά του παιδάκια που παρακαλούσαν κι εκείνα τον Θεό. Τα χάιδευε, τα ασπαζόταν και προσευχόταν γι’ αυτά. «Τα βάζουν, φαίνεται, οι μανάδες τους να κάνουν προσευχή, έλεγε, γιατί έχουν προβλήματα, δυσκολίες στην οικογένεια, και ζητούν βοήθεια από τον Θεό. Γυρίζουν το κουμπί στην ίδια συχνότητα, και έτσι επικοινωνούμε!»

Πολλές φορές, διά της προσευχής μετέβαινε, με τρόπο υπερφυσικό, κοντά σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη: ασθενείς ταξιδιώτες, απελπισμένους ή άλλους που κινδύνευαν. Αυτό συνέβη και με έναν νέο από την Αθήνα, ονόματι Ιωάννη, ο οποίος είχε επισκεφθεί τον Γέροντα το 1982. Ο νέος αυτός ήταν απελπισμένος από την ζωή του και, παρόλο που ο Γέροντας είχε προσπαθήσει να τον βοηθήσει, δεν μπορούσε να συνέλθει. Μία νύχτα πήρε την μοτοσυκλέτα και έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, για να δώσει τέλος στην ζωή του. Όμως, λίγο πριν φθάσει στο χείλος ενός γκρεμού, η μοτοσυκλέτα σταμάτησε. Ξαφνιασμένος ο νέος, είδε μπροστά του τον Όσιο Παΐσιο να του λέει: «Γιάννη, στάσου! Τι πας να κάνεις;». Συγκλονίσθηκε από αυτό που έγινε και παραιτήθηκε από τον κακό σκοπό του. Πήγε πάλι στο Άγιον Όρος, για να ευχαριστήσει τον Όσιο, και διηγήθηκε το γεγονός αυτό στους μοναχούς της Μονής Κουτλουμουσίου.

Τότε ένας μοναχός πήγε στον Γέροντα και τον ρωτούσε πώς έγινε αυτό. Εκείνος στην αρχή προσπάθησε να ξεφύγει λέγοντας: «Ζαλισμένος είναι αυτός, βρε παιδάκι μου, ζαλισμένος είναι». Ο μοναχός όμως επέμενε να ρωτάει:

― Τι συνέβη, Γέροντα; Εσύ το ήξερες αυτό; Εσύ πήγες και σταμάτησες τη μοτοσυκλέτα;

― Κοίταξε, απάντησε τελικά ο Όσιος, εγώ δεν ήξερα ότι κινδύνευε αυτό το παιδί. Πολλές φορές όμως, όταν προσεύχομαι, λέω: «Θεέ μου, εσύ ξέρεις τις ανάγκες κάθε ανθρώπου. Φρόντισε τον καθένα σαν Καλός Πατέρας». Κι εκείνη την ώρα μεταφέρομαι σε τόπους που δεν γνωρίζω· σε νοσοκομεία, σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, σε ανθρώπους που είναι έτοιμοι να κάνουν κακό στον εαυτό τους. Τους βλέπω μπροστά μου ή αισθάνομαι ότι είμαι εκεί παρών. Έτσι βρέθηκα κοντά σ’ αυτό το παιδί που πήγαινε να καταστραφεί.

Μία πρεσβυτέρα έγραψε ένα γράμμα για τον Πατέρα Παΐσιο και το έδωσε σε κάποιον που την επόμενη μέρα θα πήγαινε στο Άγιον Όρος. Εκείνο το βράδυ, της εμφανίσθηκε ο Όσιος στον ύπνο της και της είπε: «Ξύπνα, καίγεστε!». Εκείνη δεν ξύπνησε, αλλά ύστερα από λίγο τον είδε να την σκουντάει και να της επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια. Και πάλι δεν σηκώθηκε. Την τρίτη όμως φορά το σκούντημα ήταν πολύ δυνατό, και η προτροπή εντονότερη. Σηκώθηκε, και τι να δει! Η θερμάστρα είχε τρυπήσει, το πετρέλαιο είχε χυθεί, και τα στρωσίδια είχαν πάρει φωτιά. Μόλις που πρόλαβε να την σβήσει και δόξασε τον Θεό που μέσω του Αγίου Παϊσίου έσωσε και αυτήν και τα παιδιά της.

Ένα άλλο βράδυ ο Όσιος «επικοινώνησε» με μία γυναίκα που είχε άρρωστο τον άνδρα της και επί επτά μήνες μπαινόβγαιναν στα νοσοκομεία, χωρίς οι γιατροί να βρίσκουν τι έχει. Τελικά της είπαν να τον πάρει στο σπίτι, διότι μάλλον ήταν στα τελευταία του. Εκείνο το απόγευμα η γυναίκα κατάκοπη κάθησε λίγο να ξεκουρασθεί και, κάνοντας τον σταυρό της, παρακάλεσε: «Θεέ μου, δείξε μου, τι είναι αυτό που έχει ο άνδρας μου και δεν το βρήκαν οι γιατροί». Μόλις έκλεισε λίγο τα μάτια της, είδε μπροστά της τον Όσιο Παΐσιο να της λέει: «Δες τα δόντια του». Τον πήγε αμέσως σε οδοντίατρο, κι εκείνος βρήκε ότι σε ένα δόντι υπήρχε απόστημα με πολύ πύον. Του το έβγαλε, και αμέσως ο άνθρωπος άρχισε να συνέρχεται. Σε μία εβδομάδα συνήλθε τελείως και έζησε άλλα είκοσι χρόνια, έως την ηλικία των ενενήντα ετών.

εκ του νέου βιβλίου ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης