Ο Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης (1924-1994), είναι η μεγαλύτερη μορφή του συγχρόνου ορθοδόξου Μοναχισμού, με ακτινοβολία η οποία από πολλού έχει υπερβεί τα στενά όρια της Ελλάδος, αλλά και των ελληνοφώνων τοπικών Εκκλησιών, και έχει απλωθεί σε ολόκληρη την Ορθοδοξία, σαγηνεύοντας ακόμη και πλείστους ετεροδόξους, χωρίς να μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, αλλ’ αντιθέτως αυξανομένη χάρις στα πολλά θαύματα που η ηγιασμένη ψυχή του και μετά θάνατον επιτελεί, ευρισκομένη παρά τω Θρόνω δόξης της του Χριστού Βασιλείας. Μια σύντομη έστω αναφορά σε στοιχεία του βίου του στο σημείο αυτό οπωσδήποτε θα αδικούσε την πανθομολογούμενη πνευματική του αίγλη, η οποία δεν μπορεί επαρκώς να κατανοηθεί ούτε και μέσω των εκτενών – σε πολλούς τόμους - διδαχών του ούτε δια των διηγήσεων τρίτων προσώπων για το θαυμαστό βίο και τα θαύματά του· και τούτο, διότι η αγιότης των οσίων είναι άκτιστος, υπερτέρα πάσης περιγραφής και κατανοήσεως, η οποία αποκτήθηκε με μυστικούς, χάριτι Θεού, υπέρ φύσιν αγώνες· εμείς δε μετεχουμε μόνο μερικώς σ’ αυτήν, στο βαθμό που η αγαθοδότις Πρόνοια του Κυρίου οικονομεί.
 

Ο Γέρων Παΐσιος ξεχωρίζει και για ένα ακόμη στοιχείο του βίου του· την υπερβολική του άσκηση, αγρυπνία, νηστεία, ανυποχώρητη προσευχή, η οποία δεν μειώθηκε ούτε από το πλήθος όσων κατέφευγαν σ’ αυτόν κατά συρροή για βοήθεια, ούτε από τις ασθένειες οι οποίες, ιδιαιτέρως στο τέλος της ζωής του, τελειοποίησαν και ολοκλήρωσαν ακουσίως την προηγουμένη εκούσια άσκησή του. Βεβαίως, το ότι η άσκηση αυτή έγινε γνωστή και σ’ εμάς, φανερώνει και τη βαθειά του ταπείνωση - εμφανή και στην υπόλοιπη διαγωγή του άλλωστε - εφ’ όσον η ταπείνωση είναι η μόνη ασάλευτη κρηπίδα και σφραγίδα της αγιότητος. Η θαυμαστή ζωή του Γέροντος Παϊσίου, την οποία οδήγησε στο φως η αγάπη του Χριστού για το πλήρωμα της Εκκλησίας Του, επακριβώς βαίνει επί τα ίχνη των παλαιών Αγίων, σε όλες της τις φανερώσεις· στην με απόλυτη υπακοή και εκκοπή θελήματος απαρχή της μοναχικής ζωής στο Κοινόβιο, την σε απόλυτη άσκηση και ησυχία  τελείωση της προσευχής (όσον είναι δυνατόν ανθρώποις), την καθοδήγηση άλλων ψυχών και την ίδρυση «φροντιστηρίων της αρετής» - Μοναστηρίων, στην πνευματική κατάρτιση πνευματικών οδηγών κοσμημένων με ανάλογα εκείνου χαρίσματα, στη διόραση και προόρασή του, στο χάρισμα των ιαμάτων, στη με ζήλο υπεράσπιση της Ορθοδοξίας έναντι των αιρέσεων και βλασφημιών, στη θεοπειθή αγαπητική προσευχή υπέρ του κόσμου όλου, της επιγείου πατρίδος του και εκάστης ψυχής, στο χάρισμα της παρακλήσεως και της απλότητος, αλλά και στη γενική συνείδηση της Εκκλησίας, ήδη ενώ ζούσε, ότι είναι άγιος κατά το υπόδειγμα των αρχαίων ασκητών.

Τέλος, η ζωή του επιστέφθηκε από τη γενική μαρτυρία και αγάπη του κόσμου προς αυτόν που ολονέν αυξάνει παρά την παρέλευση 17 τώρα ετών από την κοίμησή του, απόδειξη της από Θεού «πληροφορίας» στην ανθρώπινη καρδιά, η οποία, λόγω της «ψυχράνσεως της αγάπης των πολλών» διψά για αγάπη, κατανόηση και στήριξη η οποία «δεν εκπίπτει» ....