‘Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση. ‘Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί. ‘Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.
Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλ’ εμείς αυτές τις ευκαιρίες δεν τις δεχόμαστε όλες, τις διώχνουμε. Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ’ αυτή τη ζωή, σώζεται.
Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.
Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία. Η προσευχή για ν’ ακουστεί από το Θεό πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με συναίσθηση βαθιά της αμαρτωλότητας μας, και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί.
Ο Θεός ακούει πάντοτε την προσευχή του ανθρώπου που είναι πνευματικά ανεβασμένος.
Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ’ ένα πνευματικό χώρο.
Η προσευχή είναι ξεκούραση.
‘Όταν εμείς αναθέτουμε τα πάντα σ’ Αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.
Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς «για να μας ξεσκονίζουν και να εξαγνίζεται έτσι η ψυχή μας με τις θλίψεις και τα κλάματα και να αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στο Θεό για τη σωτηρία μας».
Οι κανόνες, όταν εφαρμόζονται χωρίς διάκριση, γίνονται κανόνια.
Η στοργή και η αγάπη των γονέων είναι απαραίτητα στοιχεία για την ψυχική ισορροπία των παιδιών.
Σήμερα υπάρχει έλλειψη στοργής και ενδιαφέροντος εκ μέρους των γονέων για τα παιδιά. Τους δίνουν χρήματα, και τους κάνουν κακό.
Τους παίρνουν μοτοσικλέτες και πάνε και σκοτώνονται τα παιδιά. Δεν είναι η στοργή, που έχουν ανάγκη τα παιδιά.
‘Οποίος έχει χάρη Θεού θα του δοθεί κι’ άλλη, κι όποιος έχει λίγη και την περιφρονεί, θα του αφαιρεθεί κι’ αυτή. Η χάρη του θεού δεν υπάρχει στους σημερινούς ανθρώπους, γιατί πετάνε και την λίγη που είχανε. Κι’ όταν φύγει η χάρη, ορμούν όλοι οι δαίμονες μέσα στον άνθρωπο.
‘Όταν η νοικοκυρά λέει την ευχή, κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, όλα αγιάζονται. Και, το φαγητό της, κι’ αυτοί που τρώνε το φαγητό της.
Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο.
Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητές της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, διότι δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε.
‘Όταν κανείς φοβάται τον θάνατο, τον κυνηγάει ο θάνατος.
‘Ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε.
‘Όταν διορθώσω εγώ τον εαυτό μου, διορθώνεται ένα κομμάτι της Εκκλησίας, οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε. ‘Ένα είναι το ‘Άγιο Πνεύμα. Τώρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά πνεύματα. Δεν μπορώ να καταλάβω.
Μοιάζουμε με τις τσουκνίδες. Από μακριά φαίνονται πράσινες, δροσερές, σαν πεδιάδα, σαν κήπος, μα όταν πλησιάσεις και τις αγγίξεις, τότε βλέπεις την ασχήμια τους και νοιώθεις το κεντρί τους.
Σήμερα κοιτάζουμε να αγιάσουμε με λίγο κόπο. Ξεφύγαμε από την παράδοση. Δεν βλέπουμε τον πρώτο μέσα στον στίβο, αλλά τους τελευταίους.
Στις κρίσεις σας πάντα να βάζετε ένα ερωτηματικό. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει.
‘Όταν ο άνθρωπος πεθάνει εν μετάνοια και οδεύει προς τον Παράδεισο, τότε είναι σαν να βρίσκεται μέσα σ’ ένα λεωφορείο και απ’ έξω τα σκυλιά (=τελώνια) τρέχουν και γαβγίζουν, χωρίς να τον ενοχλούν στο ταξίδι του, αλλά ούτε και να τον καθυστερούν.
Είτε προσευχόμαστε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή. Το πρόβλημα των άλλων να γίνεται και δικό μας πρόβλημα.
Πρέπει να κάνετε προετοιμασία για την προσευχή. Να διαβάζετε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό και μετά να προσεύχεστε. Χρειάζεται μια προσπάθεια για να μεταφερθεί ο νούς στο θείο χώρο.
Η μελέτη μοιάζει με γλυφιντζούρι που μας δίνει ο Θεός για να μας οδηγήσει στα πνευματικότερα. Με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή.
Να ζείτε στο κλίμα της διαρκούς δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία.
Γνωρίζω ότι ο φύλακας ‘Άγγελος που έχουμε, μας προστατεύει και μας οδηγεί. ‘Όταν προσευχόμαστε για κάποιον, ο ‘Άγγελος μας αστραπιαία μπορεί να βοηθήσει, να πληροφορήσει, να φυλάξει αυτόν για τον οποίο προσευχόμαστε.
Πρέπει κι εμείς να αγωνιζόμαστε. Τους βλέπετε τους ποδηλάτες που αγωνίζονται με την καρδιά τους και δεν γυρίζουν ποτέ πίσω; Ο τελευταίος βλέπει τον πρώτο. Κι όλος αυτός ο κόπος για να πάρουν ένα άδειο κύπελλο.
Ο Χριστιανός σώζεται μόνον με την πρακτική εφαρμογή των εντολών του Θεού και όχι με τη θεωρητική ενασχόληση περί τα θεία.
‘Όταν ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων έχει αγωνιστικό πνεύμα, αυτό πολύ βοηθάει. Γιατί. Όταν ένας προχωράει πνευματικά, δεν ωφελεί μόνον τον εαυτό του, αλλά βοηθάει και τον άλλον που τον βλέπει.
.. Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλει κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς αλλά τους αγίους…
Σήμερα μέσα στους τόσους κινδύνους που ζει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζει να περπατάει. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι ‘Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πού θα ήταν ο κόσμος, αν δεν βοηθούσαν!..
Και το κακό που πάει να κάνει το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό.
‘Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και προχωρούν στην πολυτέλεια, αυξάνουν και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο προχωρεί η κοσμική ευγένεια, τόσο χάνεται και η απλότητα, η χαρά και το φυσικό ανθρώπινο χαμόγελο.
‘Οποίος κουράζεται για τον πλησίον του, από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται και με το να κάθεται.
Πολλοί άνθρωποι τα έχουν όλα, αλλά έχουν και λύπη γιατί τους λείπει ο Χριστός.
Το έθνος το δικό μας, είναι σήμερα πολύ αμαρτωλό, γιατί ξεφεύγει από τον δρόμο τον ίσο του ευαγγελίου και γίνεται κοσμικό και αμαρτωλό. Ο Θεός όμως ξέρει τρόπους, και εκ των δεξιών και εκ των αριστερών, να μας φέρει στο λογαριασμό.
‘Όμως το Τουρκικό ‘Έθνος είναι ασεβές, καθ’ ότι έχει μεν λογική και πολύ κρίση, όμως αντιπαθεί τον Χριστιανισμό που είναι έκφραση της ανθρωπιάς και της αρετής. Αντιθέτως διαλέγει βολικές θεωρίες, βασισμένες στο ψεύδος και την αμαρτία. ‘Έτσι έχει προορισμό να καταστραφεί, αν δεν μετανοήσει, αν δεν παραίτηση το ψεύδος και πιστέψει στο Ευαγγέλιο.
‘Όσον περισσότερους πειρασμούς έχουμε, τόσο μεγαλύτερο αγώνα κάνουμε, τόσο περισσότερο μισθό έχουμε.
Να πούμε «Δεν είναι αυτοί που αμαρτάνουν, αλλά είμαι εγώ». Τέτοιους Χριστιανούς, έλεγε ο Γέρων Παίσιος, θέλει ο Θεός, που φεύγουν από τον κακό λογισμό, όπως αποφεύγει η μέλισσα την ακαθαρσία.
«Ο νούς είναι όπως το μικρό παιδί. Το παιδί όταν πάει κάπου να παίξει και του αρέσει, τότε επιμένει να πηγαίνει συνέχεια στο ίδιο μέρος. ‘Έτσι κι εμείς, όταν καταπιανόμαστε με πολλά άλλα θέματα και με μέριμνες βιοτικές, είναι φυσικό ότι ο νους εκεί συνεχώς αρέσκεται να τρέχει».
«‘Ηγγικε η βασιλεία των ουρανών και οι πιστοί πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμοι, ωσάν ο Αντίχριστος να έρχεται σήμερα-αύριο. Δεν γνωρίζουμε τις βουλές του Κυρίου, ούτε μπορούμε να πούμε με ακρίβεια ότι θα έλθει σήμερα, ή ότι έχει ακόμη χρόνια πολλά. Ο καλός και σωστός Χριστιανός είναι πάντοτε έτοιμος.
Εξ άλλου η κατρακύλα που δεν σταματά με τίποτε, είναι σημάδι ότι του ετοιμάζεται ο δρόμος για να συγχυσθεί η διάνοια των ανθρώπων, να μην ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. ‘Ένα κλίμα που ταιριάζει για να γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός της απώλειας. Μ’ αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να φεύγουμε μακριά από την Εκκλησία, ούτε να μας παρασύρει ο κόσμος της αμαρτίας, ούτως ώστε αν ο Αντίχριστος έλθει στην εποχή μας, να βγούμε κερδισμένοι, γιατί όποιοι τον αντιληφθούν και δεν θα έχουν πλανηθεί όπως οι πολλοί, άνθρωποι θα’ ναι οι μεγαλύτεροι άγιοι που έγιναν ποτέ. Ο Θεός να μας αξίωση, να ακούμε και να ακολουθούμε τις συμβουλές της επίσημης Εκκλησίας, γιατί αυτή είναι ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας, καθώς γράφει ο Απόστολος Παύλος».
«’Όταν τα μικρά παιδάκια περνούν με τους γονείς τους έξω από κάποια βιτρίνα και θέλουν κάτι που τους αρέσει, τότε κρατούν την μητέρα τους από το φουστάνι και την τραβάνε και κλαίνε και κτυπιούνται μέχρι να την εξαναγκάσουν να τους το αγοράσει.
‘Έτσι και εμείς με επιμονή και υπομονή παραμένουμε στην προσευχή μέχρι να μας ακούσει ο Θεός. ‘Έτσι και εσείς, κατά το Ευαγγέλιο, που λέει να επιμένετε στην προσευχή και να μην αποκάμνετε, πρέπει να προσεύχεστε συνεχώς και ασταμάτητα μέχρι να κερδίσετε αυτό που θέλετε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνετε να προσεύχεστε και να επικοινωνείτε με τον Θεό. Από την επίμονη προσευχή έχουμε οφέλη, γιατί μας παραχωρεί ο Θεός αυτό που ζητούμε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε να προσευχόμαστε.
Γι’ αυτό ας μην απελπιζόμαστε, όταν ο θεός αργή να μας εισακούσει. Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.»
«Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5,6). – μη γένοιτο. Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. ‘Αν όμως έλθει δύσκολος καιρός, πείνα κ.λ.π., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. ‘Άμα δεν δοξάζουμε τον -θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβεί τίποτε το κακό.
Παλαιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη. Πάνε χωρίς Θεό σήμερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την Πυροσβεστική, σκέφτονται τις διατρήσεις, το ένα, το άλλο… Αλλά χωρίς Θεό τι να κάνει ο άνθρωπος;»
«Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στο Θεό!»
«Τα χρόνια που περνάμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ο Χριστός».
«Με μια ματιά στον Ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα».
«Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα».
«Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλει κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς αλλά τους Αγίους. Καλά είναι να παίρνει κάθε αρετή και να βρίσκει τον ‘Άγιο που την είχε, να μελετά το βίο του, και τότε θα βλέπει ότι δεν έχει κάνει τίποτε και θα προχωρεί με ταπείνωση. .. ‘Όταν προσπαθώ να μιμηθώ τους προχωρημένους, η συνείδηση λεπτύνεται. ‘Όταν όμως βλέπω τους πίσω, δικαιολογώ τον εαυτό μου και λέω ότι δεν είναι σπουδαία τα σφάλματά μου εν συγκρίσει με τα δικά τους…».
«Ο Θεός επιτρέπει να γίνει τώρα ένα τράνταγμα γερό. ‘Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες… Να το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλό όμως είναι να το κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά».
«Σε ένα λεπτό μέσα μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ‘Άγγελος ή ταγκαλάκι. Πως; Με την ταπείνωση ή την υπερηφάνεια…. Ο ευκολότερος τρόπος να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση. Γι’ αυτό από την αγάπη και την ταπείνωση να αρχίσουμε και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα».
«’Αν λάβει υπ’ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίσει τόσο σχολαστικά να βγάλει και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από την ψυχή του… Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη τη φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική».
«’Όταν επιθυμώ ένα πράγμα χρήσιμο, ένα βιβλίο λ.χ., και μου παίρνει ένα κομμάτι της καρδιάς, τότε αυτό είναι κακό… Κάθε επιθυμία, όσο καλή και να φαίνεται, δεν είναι καλύτερη από το να επιθυμεί κανείς τον Χριστό ή την Παναγία. ‘Όταν δώσω την καρδιά μου στον Θεό, είναι δυνατόν ο Θεός να μη μου δώσει όλο τον Εαυτό Του; Ο Θεός ζητάει την καρδιά του ανθρώπου».
«Η πραγματική, η γνήσια χαρά βρίσκεται κοντά στον Χριστό. ‘Αν συνδεθείς μαζί Του με την προσευχή, θα δεις πληρωμένη την ψυχή σου. Οι κοσμικοί την χαρά την ζητούν στις απολαύσεις. Μερικοί πάλι πνευματικοί άνθρωποι την ζητούν σε θεολογικές συζητήσεις, ομιλίες κ.λ.π. Και όταν τελειώνουν αυτά, μένουν με ένα κενό και αναρωτιούνται τι θα κάνουν στην συνέχεια».
«Δεν σκέφτονται την αιωνιότητα οι σημερινοί άνθρωποι. Η φιλαυτία τους κάνει να ξεχνούν ότι θα χαθούν τα πάντα. Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Δεν νιώσανε άλλες, ουράνιες χαρές». (διότι δεν ξέρουν…).
«Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Αυτοί που αδικούν βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους».
«Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει».
– Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβεί μια συμφορά;
– Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. ‘Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγει κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. ‘Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν. Δεν πάει τίποτε χαμένο.
«Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας».
«’Όταν ο κόσμος δεν μετανοεί, τι βροχή να ρίξει ο Θεό; … ‘Όλα είναι απλά για τον Θεό… ‘Αν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βοηθήσει».
«Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του».
«Μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν τη ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλεία της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από το φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας».
– Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβει κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητας;
– Να συλλάβει κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…». Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.
Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό.
‘Όταν μπαίνεις στην θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν.
‘Όσο μπορεί κανείς, να κάνη ένα-δύο πράγματα μόνο, να τα τελειώνει σωστά και να έχει το μυαλό του καθαρό και ξεκούραστο και μετά να αρχίζει κάτι άλλο. Γιατί, άμα ο νους του σκορπίσει, τι πνευματικά θα κάνη μετά; Πως να θυμηθεί τον Χριστό;
Η εργασία που γίνεται γρήγορα, με νευρικότητα δεν είναι αγιασμένη
Βάλε και την ευχή στη δουλειά και θα αγιαστείς και εσύ και η δουλειά.
Αν δεις ότι ο νους σου συνέχεια φεύγει και πάει σε δουλειές κ.λ.π., πρέπει να καταλάβεις ότι δεν πας καλά και να ανησυχήσεις, γιατί έχεις απομακρυνθεί από τον Θεό.
‘Όσο μπορείς να λες την ευχή μέσα στην ημέρα και να σιγοψάλλης.
‘Αν μια είναι εκ γενετής μωρή, είναι ευλογία από τον Θεό γι’ αυτήν. Πάει δίχως εξετάσεις στην άλλη ζωή. Μια όμως που έχει μυαλό και ζει μωρά, αυτή θα είναι αναπολόγητη την ημέρα της Κρίσεως.
Να μην κάνει δουλειά, χωρίς να εμπιστεύεται στον Θεό, γιατί μετά αγωνιά και κουράζει το μυαλό και νοιώθει άσχημα ψυχικά.
‘Όλη η καρδιά σου μαζεύτηκε στο μυαλό και δουλεύει τώρα μόνο το μυαλό. Αλλά υπάρχουν ακόμη περιθώρια, μπορεί να πάει η καρδιά στη θέση της. Κάθε μέρα να διαβάζεις έναν κανόνα από το Θεοτοκάριο. Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο, για να δουλέψει η καρδιά.
Η πραγματική ανάπαυση γεννιέται από την ανάπαυση του άλλου. Τότε αναπαύεται και ο Θεός στον άνθρωπο και ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος, θεώνεται.
Από την στιγμή όμως που θα καταλάβει κανείς ότι δεν έχει σωστή κρίση και πει, «έχω κρίση κοσμική. Η κρίση μου δεν έχει θείο φωτισμό και θα κάνω λάθος, γι αυτό δεν πρέπει να την χρησιμοποιώ», τότε ο Θεός θα τον φωτίσει, θα γίνει διακριτικός και θα διακρίνει ποιο είναι το σωστό.
Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια, με φόβο Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά.
Κρίνουν τον Θεό και ούτε τους πειράζει ο λογισμός ότι είναι βλασφημία….Το «γιατί;» είναι κρίση, υπερηφάνεια, εγωισμός.
… Δεν θα αφήσει ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ότι μπορούμε ανθρωπίνως και για ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήσει ο Θεός.
Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα, φέρνει την αποσύνθεση. Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του.
‘Άγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο. Λείπει η καλή διάθεση, το φιλότιμο. Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει. Θα πάρει στροφή. Και αν δεν βρεθεί ούτε θεολόγος, ούτε ένας καλόγερος, και δεν ακούσει τον λόγο του Θεού, άμα έχει καλή διάθεση, θα πάρει στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν κατακλυσμό, ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήσει ο Θεός.
Και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του, πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο. Γι’ αυτό, όσο μπορούμε, να προσέχουμε την αναίδεια και την περιφρόνηση όχι μόνον προς τα θεία αλλά και προς τον πλησίον μας, διότι είναι εικόνα Θεού. Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Εκείνοι που περιφρονούν τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.
Εάν νοιώσουμε πραγματικά ότι είμαστε αδέλφια με όλους τους ανθρώπους, θα πονούμε για όσους ζουν μέσα στην αμαρτία και δεν θα μας σκανδαλίζει η αμαρτωλή ζωή τους, αλλά θα προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
‘Όπου και να γυρίσεις, θα δεις την σοφία του Θεού. Παλιά που ήταν όλα φυσικά, πόσο όμορφα ήταν!
Ο άδικος, και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήσει συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και επιπλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου… Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής από την συνείδηση.
Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! ‘Ότι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. ‘Ότι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. ‘Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει. μα ζεύει οργή Θεού…. Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες…. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεοκοπίες κ.λ.π. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό.
Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγει το άγχος… Και τα περισσότερα διαζύγια από κει ξεκινούν. ‘Αν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι.
Αν δεν μετανοήσουν οι άνθρωποι, αν δεν επιστρέψουν στον Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή. Πρέπει να βοηθηθεί ο άνθρωπος να νιώσει το βαθύτερο νόημα της ζωής, να συνέλθει, για να νιώσει την θεία παρηγοριά. Σκοπός είναι να ανέβει πνευματικά ο άνθρωπος, όχι απλώς να μην αμαρτάνει.
Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.
Η πνευματική εργασία στον εαυτό μας είναι αθόρυβη εργασία στον πλησίον, γιατί μιλάει το παράδειγμα, και τότε μιμούνται οι άνθρωποι το καλό που βλέπουν και διορθώνονται.
Είπε ο Γέροντας Παϊσιος:»Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας στην προσευχή, γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής. Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία. Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό, πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός πάντοτε ακούει την προσευχή του ανθρώπου, που είναι πνευματικά ανεβασμένος. Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, γιατί θερμαίνει την ψυχή και την προετοιμάζει».
Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος….. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος… Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά. Νοιώθει πόνο, αλλά νοιώθει μέσα του τη θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη. Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά.
Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω. ‘Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμα παρακάτω. Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια, ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή αλλά τι προκοπή είναι αυτή; Μαύρη προκοπή. Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατ’ ευθείαν στο βάραθρο. Ο Θεός να φυλάει!
Δεν ταιριάζει να μαλώνεις για (να υπερασπιστείς) τον εαυτό σου.
‘Οποίος δικαιολογεί την πτώση του, δικαιολογεί τον διάβολο…. Αυτός δεν έχει ανάπαυση ποτέ. Εδώ και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο.
Εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία, βρίσκει τι του λείπει, το ζητάει και ωφελείται. Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρμόσω. Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι. Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. «Που βρίσκομαι; Τι κάνω;» Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί. Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.
Τα πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή.
Από την ανάπαυση του άλλου γεννιέται η ανάπαυση η δική μου.
«Αυτές οι βάσεις (βάσεις πνευματικές, όπως είναι οι Μονές και οι ζωντανές ενορίες) θα διώξουν τις Βάσεις από την Κύπρο. Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι πολιτικό, στο βάθος είναι πνευματικό»
Δεν συγκρίνεται η χαρά που νοιώθει κανείς, όταν δίνη, με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνει
Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.
Να παρακαλούμε το Χριστό να μας προσθέσει πίστη και να μας την αυξήσει.
– Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;
Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχεις ταπείνωση ή έχεις προδιάθεση υπερηφάνειας, δεν δίνει ο Θεός. Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα «κόκκο σινάπεως» αλλά σαν ένα κιλό σινάπι. Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεό, γιατί δεν θα τον ωφελήσει. ‘Όταν ύπαρχοι υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.
Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος….. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος… Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά. Νοιώθει πόνο, αλλά νοιώθει μέσα του τη θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη. Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά.
Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω. ‘Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμα παρακάτω. Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια, ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή αλλά τι προκοπή είναι αυτή; Μαύρη προκοπή. Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατ’ ευθείαν στο βάραθρο. Ο Θεός να φυλάει!
Δεν ταιριάζει να μαλώνεις για (να υπερασπιστείς) τον εαυτό σου.
‘Οποίος δικαιολογεί την πτώση του, δικαιολογεί τον διάβολο…. Αυτός δεν έχει ανάπαυση ποτέ. Εδώ και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο.
Εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία, βρίσκει τι του λείπει, το ζητάει και ωφελείται. Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρμόσω. Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι. Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. «Που βρίσκομαι; Τι κάνω;» Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί. Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.
Τα πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή.
Από την ανάπαυση του άλλου γεννιέται η ανάπαυση η δική μου.
«Αυτές οι βάσεις (βάσεις πνευματικές, όπως είναι οι Μονές και οι ζωντανές ενορίες) θα διώξουν τις Βάσεις από την Κύπρο. Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι πολιτικό, στο βάθος είναι πνευματικό»
Δεν συγκρίνεται η χαρά που νοιώθει κανείς, όταν δίνη, με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνει
Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.
Να παρακαλούμε το Χριστό να μας προσθέσει πίστη και να μας την αυξήσει.
– Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;
– Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχεις ταπείνωση ή έχεις προδιάθεση υπερηφάνειας, δεν δίνει ο Θεός. Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα «κόκκο σινάπεως» αλλά σαν ένα κιλό σινάπι. Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεό, γιατί δεν θα τον ωφελήσει. ‘Όταν ύπαρχοι υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.
– Γέροντα νιώθω μια ανασφάλεια, έχω άγχος.
– Ασφαλίσου, βρε παιδάκι μου, στον Θεό… Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνεις οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στο Θεό;… ‘Όσο μπορείς να προσέχεις, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήσει σε κάθε σου δυσκολία. Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθείς από το άγχος και την αγωνία.
– Γέροντα, όταν μου λένε να κάνω κάτι, ξεκινώ πάντα με φόβο και έναν δισταγμό, και τελικά μπορεί από τον φόβο μου να μην το κάνω όπως πρέπει.
– Να κάνεις τον σταυρό σου, καλό μου παιδί, και να το κάνεις αυτό που σου λένε. Αν πεις «Δι’ ευχών των Αγίων πατέρων ημών», τόσοι ‘Άγιοι είναι, ένας από αυτούς δεν θα σε βοηθήσει; Να μην χάνεις ποτέ την εμπιστοσύνη σου στον Θεό. Μη σφίγγεσαι με την στενή σου ανθρώπινη λογική και βασανίζεσαι και εμποδίζεις την θεία βοήθεια.
Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!
Σήμερα, για να μπορέσει ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που συναντά, πρέπει να έχει μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνει θεία παρηγοριά, για να έχει κάποια αυταπάρνηση. ‘Οποίος αποφασίσει το θάνατο δεν φοβάται τίποτε.
Δεν συγκρίνεται η χαρά που νοιώθει κανείς, όταν δίνει , με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνει…. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται με το να παίρνουν και στερούνται την θεϊκή χαρά, γι αυτό είναι βασανισμένοι.
‘Όταν κινείται κανείς εγωιστικά, δεν δέχεται την Χάρη του Θεού και επόμενο είναι σε μια δυσκολία να αρνηθεί τον Χριστό.
Στον εαυτό Του ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή Του δύναμη και υπέφερε τον πολύ πόνο στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του. Αυτήν την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο εάν αισθανθεί κανείς, τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος.
* Γιατί Γέροντα ενώ πολλές φορές έχουμε νιώσει την παντοδυναμία του Θεού, δεν βλέπουμε την πρόνοιά Του για μας;
* Είναι παγίδα του διαβόλου. Ο διάβολος ρίχνει στάχτη στα μάτια του ανθρώπου, για να μη δη την πρόνοια του Θεού. Γιατί, όταν δη ο άνθρωπος την πρόνοια του θεού, θα μαλακώσει η γρανιτένια καρδιά του, θα γίνει ευαίσθητη και θα ξεσπάσει σε δοξολογία, και αυτό δεν συμφέρει στον διάβολο.
Η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται, και τότε τα φιλότιμα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια με πολλή ευγνωμοσύνη.
– Γέροντα, μερικές φορές ξεκινάμε να κάνουμε μια δουλειά και παρουσιάζονται ένα σωρό εμπόδια. Πως θα καταλάβουμε αν τα εμπόδια είναι από τον Θεό;
– Να εξετάσουμε αν φταίμε εμείς. Αν δεν φταίμε, το εμπόδιο θα είναι από τον Θεό για το καλό μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει κανείς να στενοχωριέται, αν δεν έγινε η δουλειά ή αν καθυστέρησε να τελειώσει.
…Ούτε ποτέ ο Θεός επιτρέπει να γίνει ένα κακό, εάν δεν βγουν από αυτό πολλά καλά. ‘Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα.
Ο άνθρωπος, αν θέλει να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψει στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθεί δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψει στη δύναμη του θεού. ‘Όταν κανείς απελπισθεί με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι».
…Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθησή μας. ‘Όταν κανείς παρακολουθεί και εξετάζει κάθε γεγονός που συμβαίνει στη ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.
Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στη δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύεις αυτήν δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής», έλεγε.
Πάντως είτε το θέλουν οι άνθρωποι είτε δεν το θέλουν, θα έρθει καιρός που όλοι θα πιστέψουν, γιατί θα φθάσουν σε αδιέξοδο και θα επέμβει ο Χριστός.
‘Όταν κανείς ρεζιλευθή μια φορά, πρέπει στη συνέχεια να είναι πολύ προσεκτικός. Ο Θεός βοηθάει εκεί που πρέπει, εκεί που δεν μπορεί ο άνθρωπος να ενεργήσει ανθρωπίνως. Δεν θα βοηθήσει την χαζομάρα μας.
Ο Θεός για να βοηθήσει, θέλει και την δική μας προσπάθεια.
Πράγματα που γίνονται από τους ανθρώπους να μην τα ζητάμε από τον Θεό. Να ταπεινωνόμαστε στους ανθρώπους και να ζητάμε την βοήθειά τους.
‘Όταν ζητάμε κάτι από τον Θεό και για πολύ καιρό δεν δίνη βοήθεια, να ξέρετε ότι θα ύπαρχοι υπερηφάνεια…Να πούμε: «Τέτοιος άχρηστος είμαι, Θεέ μου, Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με και βοήθησέ με».
Να μη θέλουμε εύκολα να μας βοηθάει ο Χριστός, να μη ζητάμε οικονομίες, γιατί τότε θα είμαστε αδόκιμοι, ανεκπαίδευτοι… Ο Θεός , ενώ στην αρχή της πνευματικής ζωής βοηθάει τον άνθρωπο, μετά σιγά-σιγά τραβιέται, για να καταλάβει ο άνθρωπος ότι πρέπει ο ίδιος να κάνη ότι μπορεί.
‘Όταν ο άνθρωπος δεν ζει πνευματικά, δεν δικαιούται την θεία βοήθεια.
Η βοήθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από άνθρωπο ούτε από δαίμονες. Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν ‘Άγιο. Το εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.
Ερωτήσαμε τον Γέροντα π. Παίσιο, γιατί δεν μπορούμε να αυτοσυγκεντρωθούμε στην προσευχή, αλλά μόλις αρχίσουμε να προσευχόμαστε εισέρχονται στο νου μας πολλά άλλα και μας παρασύρουν να σκεπτόμαστε μάλλον αυτά, παρά τα λόγια που απευθύνουμε προς τον Κύριο.
Σ’ αυτό, μας έλεγε ο Γέρων ότι, «Ο νους είναι όπως το μικρό παιδί. Το παιδί όταν πάει κάπου να παίξει και του αρέσει, τότε επιμένει να πηγαίνει συνέχεια στο ίδιο μέρος. Έτσι κι εμείς, όταν καταπιανόμαστε με πολλά άλλα θέματα και με μέριμνες βιοτικές, είναι φυσικό ότι ο νους εκεί συνεχώς αρέσκεται να τρέχει».
Μας έλεγε ο γέρων Παίσιος, ότι ο άνθρωπος του Θεού μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την Θεία Πρόνοια. Έτσι η Θεία Πρόνοια κάνει όπως η μητέρα, που δεν είναι δυνατόν να παραγνώριση ότι έχει ένα μικρό βρέφος μέσα στην κούνια του, το οποίο και εξαρτά τον εαυτό του τελείως από αυτήν, και αν καμιά φορά αργήσει να το επισκεφθεί και να καταπιαστεί μαζί του, αυτό αρχίζει να κλαίει γοερά και συνταρακτικά, μέχρι να της σπάσει τ’ αυτιά, και να την εξαναγκάσει να τρέξει προς αυτό. Έτσι πρέπει να γίνουμε κι εμείς με τον Θεό και πατέρα μας.
Όσο κι αν μας φαίνεται άσχετο, στην πραγματικότητα η καρδιά ξεκουράζει τον κουρασμένο νου, μόλις αυτός την εντοπίσει που είναι και κρυπτά και όταν εκεί λέγει τις προσευχές, τότε και η εργασία της προσευχής δεν θεωρείται έργο κοπιώδες αλλά ευχάριστο, γιατί η καρδιά είναι η οικία του νου και ο τόπος αναπαύσεως του.
Μπορούμε δε να προσέξουμε εξ αρχής ότι ο νους μπορεί να κινείται μέσα στην καρδιά κι αυτή τον αισθάνεται. Η δε ψυχή μέσα στην καρδιά ως κέντρο αυτής μόλις προσέξει την επιστροφή του νου από τον κόσμο της περιπλανήσεως του, αμέσως ειρηνεύει και χαίρεται όπως μια γυναίκα παντρεμένη που κάποτε βλέπει τον σύζυγο της να ξενογυρνάη να επιστρέφει και να κατοικεί στο οικογενειακό του σπίτι.
Ο νους είναι ο άνδρα, η ψυχή η γυναίκα. Ο σωστός ο νους μοιάζει με τον καλό σύζυγο και οικογενειάρχη. Μένει στην καρδιά και κοιτάζει την ψυχή του και την φροντίζει και είναι οι δύο ανδρόγυνο αγαπημένο, και είναι οι δύο σάρκα μία, και προσεύχονται μαζί νους και ψυχή και όπου υπάρχουν δύο συνηγμένοι στο όνομα του Χριστού, τότε ό,τι ζητήσουν από τον Χριστό που είναι μεταξύ τους το αποκτούν. Αυτά τα μέτρα γράφουν οι πατέρες και συμβουλεύουν και οι σύγχρονοι Αγιορείτες καλλιεργητές της νοεράς προσευχής πρέπει να φθάσουμε οι χριστιανοί για να γίνουμε σάρκα μία και ένα με τον Κύριο.
Εδώ έχει εξίσου εφαρμογή το ρητό που λέει ότι όπου είναι δύο προσευχόμενοι στο όνομα μου, εκεί είμαι κι εγώ μεταξύ τους και ό,τι ζητήσουν τους το δίνει ο πατέρας μου. Όταν δηλαδή ο νους καταπιάνεται με την ψυχή και όχι με τον κόσμο και την ύλη, τότε εισακούονται οι προσευχές μας, λένε οι πατέρες στα συγγράμματα τους, καθώς και οι νεώτεροι οι Αγιορείτες καλλιεργητές της νοεράς προσευχής.
Ήταν δύο αδέλφια στο Άγιον Όρος, στην Νέα Σκήτη. Ο ένας ήταν συνεχώς άρρωστος. Ο άλλος ήταν πάντοτε υγιής. Τελικά ο ασθενής κοιμήθηκε.
Μόλις πέθανε ο αδελφός του, άρχισε να αρρωσταίνει ο άλλος και να υποφέρει από πόνους. Του έλεγαν οι άλλοι πατέρες να σηκωθεί να πάει στην Θεσσαλονίκη να γιατρευτεί. Ο άλλος που δεν είχε φύγει ποτέ από το Άγιον Όρος, δεν ήθελε να πάει, αλλά ο πόνος επέμενε.
Και ενώ συνεχιζόταν τόσο ο πόνος, όσο και ο πειρασμός των άλλων αδελφών για να πάει στην Θεσσαλονίκη, την νύκτα βλέπει στον ύπνο του τον αδελφό του που πέθανε να του λέγει. «Αδελφέ σήκωσε τον πόνο, σήκωσε όσον πόνο μπορείς ευχαριστώντας τον Θεό. Εγώ τόσα χρόνια άσκηση, τίποτε από όλα αυτά δεν μου λογάριασε ο Θεός, μόνο την αρρώστια αυτή βρήκε αξιόλογη για να με σώσει».
Το περιστατικό αυτό το έφερνε ο πατήρ Παίσιος για παράδειγμα προς τους πάσχοντες, για να γνωρίζουν πόσο καλό βγαίνει από τον πόνο, την ασθένεια και από κάθε θλίψη.
Αν συνέβαινε κάποια παρεξήγηση, ο π. Παίσιος φυσικά δεν θα δεχόταν να επιβαρυνθεί άλλος με το πταίσμα. Είχε την αυστηρή αυτοκριτική στον εσωτερικό του κόσμο. Να, πού είναι η αγάπη και η ταπείνωση! Στην αυτοκριτική και την δικαιολόγηση του πλησίον.
Αν ο γέροντας είχε σημεία αντιαιρετικά ή κάποιες αντίθετες απόψεις επί θεμάτων πνευματικών ή εύρισκε κάποια αντίθετη διάθεση από κάποιον, έφευγε και εγκατέλειπε το κελί του. Αυτό απαιτεί το χριστιανικό φρόνημα, πίστευε.
Έτσι εγίνετο το εξιλαστήριο θύμα για να μη διασαλευθή η τάξη της μονής. Τις υπόλοιπες σκέψεις και προφάσεις τις άφηνε στο Θεό. Υπάρχει και Θεός, σκεπτόταν, αυτός ενδιαφέρεται για το σωστό και το δίκαιο και αυτός μόνο γνωρίζει τι είναι σωστό και δίκαιο. Εγώ θα προσευχηθώ για τον κάθε άνθρωπο. Ο Θεός είναι Θεός ζων και εγγίζων και όταν χρειάζεται επεμβαίνει.
«Εμείς εδώ», μας έλεγε ο Γέροντας «έχουμε για πρόγραμμα να κοιμόμαστε το απόγευμα και να ξυπνούμε κατά τη δύση του ηλίου. Αρχίζομε δε, κομποσχοίνια, προσευχές και μετάνοιες, μέχρι τις 2 το πρωί, όταν μπαίνουμε στην Εκκλησία για την ακολουθία.
Κατά τις βραδινές ώρες, ερχότανε ο διάβολος να μας πειράξει, γιατί αυτή είναι η δουλειά του( και μεταξύ των πειραγμάτων του που κάνει, κάθεται πάνω στα πόδια μας κι αυτά βαραίνουν και πονάμε( και στη συνέχεια μας ψιθυρίζει, ότι πρέπει να καθίσουμε γιατί κουρασθήκαμε( κι έτσι μας κοιμίζει. Το φαινόμενο είναι καθαρώς πειρακτικό.
Έτσι εγώ, είχα τη συνήθεια να κρατώ μια βέργα, και κτυπούσα μια δυνατά στο παχύ μέρος του ποδιού μου. Έτσι ο πειρασμός έφευγε. Μετά από το περιστατικό αυτό, δεν χρειαζότανε άλλο να ξανακτυπήσω, αλλά που με έβλεπε να απλώνω το χέρι μου να πάρω το ξύλο, ήταν αρκετό να εξαφανισθεί». Τότε ρωτήσαμε τον γέροντα, πως το εξηγεί αυτό, κι εκείνος μας εξήγησε, ότι άγγελος Κυρίου αυτομάτως κτυπά τον διάβολο, γι’ αυτό κι εξαφανίζεται.
Ρωτήσαμε τον γέροντα πως είναι σίγουρος, ότι ο διάβολος όντως πειράζει τα παιδιά, και τα βάζει να κάνουν τη ζωή των γονέων και διδασκάλων τόσο δύσκολη. Έλεγε δε, ότι όταν ο ίδιος ως γέροντας, παραμελούσε την επίβλεψη των είκοσι υποτακτικών του, την νύκτα έπαιρνε ο διάβολος πάνω του εξουσία και τον παίδευε.
«Έτσι πήγαινα σ’ εκείνο τον υποτακτικό που ήταν αμελής, και τον ρωτούσα να μου πει τι κάνει την νύκτα, όταν οι άλλοι κάνουν κομποσχοίνια, μετάνοιες, κλπ.». Εκείνος απάντησε: «Τίποτε, γιατί έρχεται εδώ ο διάβολος οφθαλμοφανώς και με φοβερίζει ότι θα με κακοποιήσει, αν κάνω ό,τι κάνουν και οι άλλοι, μέχρι που μου ρίχνει ακόμη και τα σκεπάσματα κάτω».
Τότε εγώ του εξήγησα, ότι ο διάβολος μόνο εκφοβίζει( τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας κάνη( και οφείλει να τον πολεμήση, διαφορετικά να πάει σε κάποιο άλλο μοναστήρι. Κι εκείνος έλεγε ότι προτιμούσε εκεί( ο δε γέρων του εξηγούσε ότι πρέπει να διορθωθεί, διότι η αμέλεια του έρχεται ως πειρασμός σ’ αυτόν.
Έτσι λοιπόν, και στα σχολεία, το πείραγμα του διαβόλου στα παιδιά, ξεσπά στο κεφάλι των διδασκάλων. Έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός με το προφητικό χάρισμα, ότι «θα βγουν τέτοια πράγματα από τα σχολεία που δεν θα το πιστεύουμε στα μάτια μας, και ότι τα άθεα γράμματα αυτά θα καταστρέψουν τον κόσμο».
Το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο καθήκον του ανθρώπου, είναι να αγαπάει με όλες του τις δυνάμεις το Θεό και κατόπιν το συνάνθρωπο του, κάθε συνάνθρωπο του, και περισσότερο τον εχθρό του. Αυτές είναι οι σπουδαιότερες εντολές. Εάν αγαπήσουμε το Θεό όσο πρέπει, θα τηρήσουμε και όλες τις άλλες εντολές του. Αλλ’ εμείς δεν αγαπούμε όσο πρέπει το Θεό ούτε και τους συνανθρώπους μας. Ποιος ενδιαφέρεται σήμερον για τον άλλον. Κανείς! Όλα για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα, και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός, ο στοργικός Πατέρας μας, μας δίνει πλούσια τα αγαθά του να τα μοιραζόμαστε μ΄ εκείνους που έχουν ανάγκη, αλλά εμείς τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας. Αυτό δεν θα μας το συγχωρέσει ο Θεός θα δώσουμε λόγο για την απονιά και τη σκληροκαρδία μας.
Πολλές φορές ζητάμε από το Θεό το ένα και το άλλο κι Εκείνος δε μας απαντάει στο αίτημα μας. Για ν’ απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να δώσει ό,τι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε ταπείνωση, την οποία εμείς δεν έχουμε. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση. Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί. Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς. Ανοίγουμε την πόρτα στο Σατανά, μπαίνει μέσα στην οικογένεια και τη διαλύει. Ό,τι βλέπετε κι ακούτε εκείνη τη στιγμή, μην κάνετε παρατήρηση, γιατί αυτό δε βοηθάει, ανάβει περισσότερο τη φωτιά. Μόνο κάμετε λίγη υπομονή, λίγη προσευχή κι όταν ηρεμήσει ο άλλος, θα υπάρξει συνεννόηση. Ο ψαράς δεν βγαίνει να ψαρέψει με φουρτούνα, περιμένει να γαληνέψει η θάλασσα. Μεγάλη ταπείνωση είναι η απλότητα.
Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλ’ εμείς αυτές τις ευκαιρίες δεν τις δεχόμαστε όλες, τις διώχνουμε. Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ’ αυτή τη ζωή, σώζεται. Γι’ αυτό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες με υπομονή και ταπείνωση, ευχαριστούντες και δοξάζοντες το Θεό. Να προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε κοντά στο Θεό και να μην απομακρυνόμαστε απ’ αυτόν, γιατί μακριά από το Θεό σωτηρία δεν υπάρχει.
Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Γιατί χωρίς αγώνα, κανείς δεν μπορεί να εισέλθει σ’ αυτόν. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε. Αυτό είναι παγίδα του Σατανά, για να μην αγωνιζόμαστε. Αυτό τον συμφέρει. Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο, έχει υπερηφάνεια κι εγωισμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει και πολλή ταπείνωση. Αυτή τα αναπληρώνει όλα. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει αίσθηση, ότι μέσα του είναι όλα σε άθλια κατάσταση, όλα είναι χάλια. Διότι αυτό σημαίνει πως υπάρχει στον άνθρωπο αυτό τηλεσκόπιο. Αγώνας με προσπάθεια και φιλότιμο, αίσθηση ελεεινότητας και ελπίδα είναι οξυγόνο πνευματικό. Αυτά μας δίνουν την ασφαλή πορεία.
Να αγωνιζόμαστε συνεχώς, σωστά και με φιλότιμο και προθυμία για να μην στενοχωρούμε και πικραίνουμε το φύλακα Άγγελο μας, που μέρα νύχτα αγωνίζεται σκληρά, για να μπορέσει να παραδώσει στα χέρια του Κυρίου την ψυχή μας καθαρή. Μην τον αφήσουμε να πάει στο Θεό με άδεια χέρια. Μη δίνετε την καρδιά σας στα μάταια και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου και μη σπαταλάτε άδικα τον καιρό σας σ’ αυτά, γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα εκείνη. Ο χρόνος μας εδόθη από το θεό για να κάνουμε καλή χρήση αυτού, αγωνιζόμενοι συνεχώς για τη σωτηρία της ψυχής μας. Δώστε εξ’ ολοκλήρου την καρδιά σας στο Θεό, όχι στον κόσμο. Ο Θεός δε ζητάει από μας τίποτε άλλο παρά την καρδιά μας καθαρή. Εκείνος που έχει δώσει την καρδιά του στον κόσμο, είναι εχθρός του Θεού.
Προσπαθήστε να κόψετε τα πάθη και τα ελαττώματα σας, από τα οποία είναι γεμάτη η καρδιά μας. Όλα τα θηρία του κόσμου είναι μέσα σ’ αυτήν. Να προσπαθούμε κάθε μέρα να καθαρίζουμε την καρδιά μας απ’ αυτά. Όταν κόψουμε τα μεγάλα μας πάθη, δοξολογία και ευχαριστία προς το Θεό, διότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και ο χειρότερος αμαρτωλός είναι ο αχάριστος.
Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής. Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία. Η προσευχή για ν’ ακουστεί από το Θεό πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με συναίσθηση βαθιά της αμαρτωλότητας μας, και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός ακούει πάντοτε την προσευχή του ανθρώπου που είναι πνευματικά ανεβασμένος. Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ’ ένα πνευματικό χώρο.
Αποφεύγετε το μεγάλο εχθρό – τη φλυαρία με τους ανθρώπους. Όπως το σύννεφο σκοτίζει τον ήλιο, έτσι σκοτίζει την ψυχή η φλυαρία. Η προσευχή πρέπει να είναι χαρά και ευχαρίστηση, όχι τυπική, ξερή και αναγκαστική. Η προσευχή είναι ξεκούραση. Η ψυχή δεν κουράζεται με την προσευχή, αλλά ξεκουράζεται όταν ομιλεί με το Θεό. Να αρχίζουμε πάντοτε με μελέτη της Αγίας Γραφής, πατερικών ή ασκητικών κειμένων, διότι με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή και μεταφέρεται σε πνευματικούς κόσμους. Σκοπός είναι να γλυκαίνει ο νους την καρδιά, για να γίνεται η προσευχή καρδιακή. Μόνο η καρδιακή προσευχή, είπαμε, είναι προσευχή, διότι έχει πόνο και φέρνει αποτελέσματα.
Όταν στέκεστε σε προσευχή ενώπιον του Θεού, τότε οφείλετε να στέκεστε με ταπείνωση και απλότητα μικρού παιδιού, για ν’ αξιωθείτε της πατρικής προνοίας, ομολογούντες την αδυναμία και μηδαμινότητα σας, για να σας επισκιάσει το έλεος του Θεού. Και τότε, όπως η σκιά ακολουθεί το σώμα, έτσι στην απλότητα και ταπεινοφροσύνη ακολουθεί το έλεος του Θεού. Όποιος αισθάνεται την αμαρτωλότητα του και στενάζει από τα βάθη της ψυχής του, είναι ανώτερος από εκείνον που μπορεί να αναστήσει νεκρό ή να ωφελήσει όλον τον κόσμο με την διδασκαλία του. Όποιος φθάσει στο σημείο να γνωρίσει την ψυχική του ασθένεια, αυτός έχει φθάσει σε τέλεια ταπείνωση.
Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα. Να κλαίμε για τις αμαρτίες μας, ελπίζοντας πάντοτε στην αγάπη και στο έλεος του Θεού. Να βάλουμε την ψυχή στο μούσκλο των δακρύων. Μην περιορίζετε μόνο την προσευχή σε λόγια, κάνετε ολόκληρη τη ζωή σας μια προσευχή στο Θεό.
Η υπακοή είναι το κλειδί του Παραδείσου. Όχι όμως κακομοιριά, αναγκαστική υπακοή και προσευχή με το ζόρι. Κανείς δεν εθεραπεύθη μόνος του, και κανείς δεν θα σωθεί χωρίς υπακοή. Η υπακοή και η απλότης εκ φύσεως φθάνουν σύντομα στην αγιότητα. Ήταν ένας απλός άνθρωπος που διακονούσε ένα φτωχό ασθενή. Αυτός του ζήτησε μια μέρα να του δώσει να φάει ένα ψαράκι. Αλλά κι αυτός ο φτωχός που να το βρει το ψαράκι. Κατέβηκε στην παραλία όπου ήταν ένας ναός, μπήκε μέσα, σήκωσε τα χέρια στον ουρανό και προσευχήθηκε απλά: «Χριστέ μου, δώσε μου σε παρακαλώ ένα ψαράκι για τον άνθρωπο», και ω του θαύματος! Αμέσως βρέθηκε μέσα στα χέρια του ένα ψάρι!!! κι ευχαριστώντας το Θεό το πήγε στον άρρωστο. Να περιπατείτε με απλότητα την οδό της ζωής σας.
Όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι πράγματι είναι χειρότερος όλων, τότε ένα «Κύριε ελέησον» που θα πει για τον κόσμο ισοδυναμεί με χίλια «Κύριε ελέησον» ενός άλλου. Η προσευχή πρέπει να γίνει ανάγκη σε όλους εμάς. Να προσευχόμαστε γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, και για όλον τον κόσμο. Να χωρίσουμε την προσευχή μας σε τρία μέρη. Το ένα για τον εαυτό μας, το άλλο για τους ζώντας και το τρίτο για τους κεκοιμημένους, και να δίνουμε τακτικά τα ονόματα μας, να μνημονεύονται στην Αγία Πρόθεση. Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι μέγα εμπόδιο στη θεία χάρη. Εμπιστοσύνη απόλυτη να έχουμε μόνο στο Θεό. Όταν εμείς αναθέτουμε τα πάντα σ’ Αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.
Η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται από μας. Το ίδιο και η σωτηρία μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας σώσει. Ποτέ να μην κατακρίνουμε. Όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην αμαρτία, να κλαίμε και να παρακαλούμε το Θεό να τον συγχωρέσει. Όταν κρίνουμε τα σφάλματα των άλλων, τότε η ψυχική μας όραση δεν έχει καθαρίσει. Εκείνος που βοηθάει τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπο του με φθόνο και κακία, έχει κατήγορο του το Θεό. Κανένα να μην κατακρίνουμε. Όλους να τους θεωρούμε αγίους και μόνο τον εαυτό μας αμαρτωλό. Η κατάκριση δεν γίνεται μόνο με το λόγο, αλλά και με το νου, και με την εσωτερική διάθεση της καρδιάς. Η εσωτερική διάθεση δίνει τον τόνο σ’ αυτό που σκεπτόμαστε ή εκφράζουμε. Οπωσδήποτε είναι συμφερότερο να είμαστε συγκρατημένοι στις κρίσεις μας, για να μην πέσουμε στην κατάκριση. Με άλλα λόγια, ν’ αποφεύγουμε να πλησιάσουμε τη φωτιά, γιατί ή θα καούμε, ή θα καπνισθούμε. Το καλύτερο απ’ όλα είναι να συνηθίσουμε στην κατάκριση του εαυτού μας, και να πάψουμε ν’ ασχολούμεθα με τους άλλους.
Όταν η προσευχή ατονεί, προδίδει πνευματική ξηρασία και χλιαρότητα. Εναντίον αυτών, να χρησιμοποιούμε σύντομες προσευχές και κυρίως την ευχή του Ιησού, τη μελέτη της Αγίας Γραφής και θρησκευτικών βιβλίων. Επίσης βοηθούν οι σκέψεις γύρω από το θάνατο, την κρίση, τον παράδεισο, την κόλαση και τις ευεργεσίες του Θεού. Η προσευχή είναι το πνευματικό μας βαρόμετρο. Να έχουμε συνεχώς τη μνήμη και το φόβο του Θεού, που θα μας προφυλάσσει από την αμαρτία. Ο Θεός παρακολουθεί την καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενο της. Απ’ αυτό θα δημιουργηθεί ο φόβος του Θεού, η στροφή στον εαυτό μας, η απώθηση των κακών λογισμών και των αισθημάτων και η επαγρύπνηση στην ηθική καθαρότητα. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν, και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μη χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας.
Ερώτηση: Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώζει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε και την Παναγία να μας σώσει. Είναι σωστό;
Απάντηση: Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του για μας. Άκου τώρα. αν ήσουν κάποιος μεγάλος με εξουσία και πήγαινες σε μια πόλη με τη μάνα σου, όλοι που θα σε περίμεναν εκεί θα χαιρέταγαν και σένα και τη μάνα σου. Θα έλεγαν και τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν, κι ας μη γνώριζαν τίποτα για την ίδια. Εσύ που θα τ΄ άκουγες, θα χαιρόσουν, θα καμάρωνες για τη μάνα σου. Έτσι κι ο Χριστός χαίρεται και καμαρώνει για τη μάνα Του, όταν μας ακούει να λέμε καλά λόγια γι’ αυτήν. Κοίτα. αν μια φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου και την παρακαλούσε να σου ζητήσει να την διορίσεις σε μια θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχιά θα έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν και εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία να μας σώσει. Και ο Υιός της που έχει την εξουσία, αλλά είναι ταπεινός, χαίρεται να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για τη μάνα Του.
Ερώτηση: Ο Κύριος δίδαξε να προσευχόμαστε στο Θεό – Πατέρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται στη Θεοτόκο και τους Αγίους που ήταν άνθρωποι. Είναι σωστό;
Απάντηση: Άκου. Όλες οι προσευχές πάνε στο Θεό. Εμείς προσευχόμαστε στην Παναγία και τους Αγίους, δηλαδή τους παρακαλούμε να προσευχηθούν και αυτοί στον Κύριο για μας και η προσευχή τους έχει μεγάλη δύναμη.
Ερώτηση: Ναι, αλλά… η Παναγία και οι Άγιοι ήταν άνθρωποι και πέθαναν. Δεν μας ακούνε, ούτε είναι πανταχού παρόντες. Μήπως ο Θεός θυμώνει να προσευχόμαστε σ’ αυτούς;
Απάντηση: Παιδί μου, για το Θεό κανένας δεν πεθαίνει. Όταν κάποιος πεθάνει, πέθανε για μας που μείναμε ακόμα στη γη. Δεν πεθαίνει για τον Θεό. Κι αν αυτός έχει παρρησία κοντά Του, μαθαίνει από το Χριστό ότι τον παρακαλούμε να προσευχηθεί για μας και προσεύχεται, ενώ ο Χριστός ακούει και χαίρεται. Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη.
Ερώτηση: Ο Κύριος λέει: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. Μη κάνεις είδωλο, ούτε κανενός ομοίωμα. Μη προσκυνήσεις αυτά. Μήτε να τα λατρεύσεις, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκυνάει τις εικόνες. Είναι σωστό;
Απάντηση: Άκου. Η μάνα που έχει το παιδί της στον πόλεμο, φοβάται γι’ αυτό νύχτα-μέρα. Έχει πολλή αγωνία. Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα από το παιδί της με μια φωτογραφία του μέσα. Όταν τη βλέπει τι κάνει; Την πιάνει στα χέρια της και τη φιλί, τη βάζει στον κόρφο της ν’ αγγίξει την καρδιά της. Ε, τι νομίζεις; Αυτή η μάνα με τέτοιο φλογερό πόθο που έχει για το παιδί της πιστεύει ότι φιλί τη φωτογραφία; Το ίδιο το παιδί της πιστεύει ότι φιλί. Το ίδιο πιστεύει και όποιος έχει φλογερό πόθο για την Παναγία και τον Άγιο που προσκυνάει. Δεν προσκυνάμε τις εικόνες γιατί είναι εικόνες, αλλά για τους Αγίους. Και αυτούς όχι γιατί είναι πρόσωπα που είναι, αλλά γιατί αγωνίστηκαν για το Χριστό. Ο Θεός είναι ζηλότυπος, είναι αλήθεια. Όχι όμως για τους δικούς Του, αλλά για το διάβολο. Ο Πατέρας δε ζηλεύει τα δικά του παιδιά. Μην ανησυχείς, ο Κύριος χαίρεται, όταν σε βλέπει να σέβεσαι και ν’ αγαπάς τη Μάνα Του και τους Αγίους.
Ερώτηση: Οι Προτεστάντες…, οι Ευαγγελικοί…, οι Πεντηκοστιανοί…
Απάντηση: Ο Λούθηρος είχε παράπονα από τον Πάπα και δικαιολογημένα. Αν ήταν ειλικρινής, τότε γιατί δεν πήγε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο, αλλά έφτιαξε άλλη «εκκλησία» δική του; Άφησε τους αυτούς. Μην ξαναπάς εκεί. Να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να εξομολογηθείς εσύ και η γυναίκα σου στον ίδιο πνευματικό και όλα θα πάνε καλά.
Ερώτηση: Πάτερ Παϊσιε, δεν ξέρω να προσεύχομαι.
Πώς πρέπει να προσεύχομαι;
Απάντηση: Να αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί και ο Θεός Πατέρας σου. Άρχισε τότε να του γυρεύεις. Αν του γυρέψεις και τίποτε χαζά πράγματα, μη στενοχωρηθείς, δε θυμώνει. Αυτός κοιτάει την καρδιά σου και θα σου δώσει ό,τι είναι καλύτερο για σένα. Είναι όπως ένα παιδί που ζητάει από τον πατέρα του να του αγοράσει μηχανάκι, γιατί πιστεύει ότι μεγάλωσε, και ο πατέρας, επειδή φοβάται μήπως πάθει το παιδί του κανένα κακό, μπορεί να αργήσει, αλλά στο τέλος του αγοράζει αυτοκίνητο.
Ερώτηση: Όταν προσευχόμαστε είναι καλό να περιμένουμε στην προσευχή μέχρι να αισθανθούμε χαρά; Το κάνω πολλές φορές και μου συμβαίνει.
Απάντηση: Όχι. Τότε θα είναι σαν το παιδί που ζητάει κάτι από τον πατέρα του, όχι για να του το αγοράσει, αλλά για να τον χαϊδέψει μόνο.
Προσευχή με πόνο:
- Γέροντα πως κάνετε ευχή για ένα θέμα:
- ’Όλη η βάση είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχει αποτέλεσμα. Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με ένα αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου