Γέροντας Παΐσιος: Η δύναμη του καλού λογισμού.

 - Γέροντα,  στην  Παλαιά  Διαθήκη,  στο  Δ’  βιβλίο  των  Μακκαβαίων,  αναφέρεται:  Ό ευσεβής λογισμός δεν είναι έκριζωτής των παθών, άλλα ανταγωνιστής. Τί σημαίνει;

- Κοίταξε νά δής: Τά πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ό ευσεβής, ό καλός, λογισμός μας βοηθάει  νά  μην  ύποδουλωνώμαστε  σ’  αυτά.  Όταν  ό  άνθρωπος  φέρνη  όλο  καλούς  λογισμούς  και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τά πάθη παύουν νά ενεργούν, οπότε είναι σάν νά μήν υπάρχουν. Δηλαδή ό ευσεβής λογισμός  δεν ξερριζώνει τά πάθη,  αλλά τά πολεμάει και  μπορεί  νά τά καταβάλη. Νομίζω, ό συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν νά υποφέρουν οί Άγιοι Επτά Παίδες, ή μητέρα τους Άγια Σολομονή και ό διδάσκαλος τους  Άγιος Έλεάζαρος,  έχοντας  ευσεβείς  λογισμούς,  γιά  νά  δείξη ακριβώς τήν δύναμη τοϋ καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια  νέα  όπλα  σταματούν  μέ  ακτίνες  λέιζερ  τον  πύραυλο  στην  βάση  του  και  τον  εμποδίζουν  νά έκτοξευθη, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στά αεροδρόμια του διαβόλου, άπό τά όποια ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πρίν προλάβη ό πειρασμός  νά  σας φυτέψη κακούς  λογισμούς,  νά  φυτεύετε  εσείς  καλούς  λογισμούς,  γιά  νά  γίνη  ή καρδιά σας ανθόκηπος καί νά συνοδεύεται ή προσευχή σας άπό τήν θεία εύωδία της καρδίας σας.
Όταν  κανείς  κρατά  έστω  καί  λίγο  αριστερό,  δηλαδή  κακό,  λογισμό  γιά  κάποιον, οποιαδήποτε  άσκηση  καί  άν  κάνη,  νηστεία,  αγρυπνία  κ.λπ.,  πάει  χαμένη.  Σέ  τί  θά  τον βοηθήση ή άσκηση, άν δεν αγωνίζεται παράλληλα νά μή δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί νά μήν άδειάση άπό το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι τού λαδιού, πού είναι μόνο γιά σαπούνι, καί ύστερα νά βάλη το καλό λάδι, άλλα βάζει το καλό μέ το άχρηστο καί το μουρνταρεύει;
Ένας  αγνός,  καλός,  λογισμός  έχει  μεγαλύτερη  δύναμη  άπό  κάθε  άσκηση.  Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται άπό τον διάβολο καί έχει ακάθαρτους λογισμούς καί κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά νά απαλλαγή άπό αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θά φέρη έχει  μεγαλύτερη  δύναμη  καί  άπό  τις  αγρυπνίες  καί  άπό  τις  νηστείες  πού  κάνει  καί  τον βοηθάει πιο θετικά.
- Γέροντα,  όταν  λέτε  αγνός  λογισμός,  αναφέρεσθε  μόνο  σέ  ειδικά  θέματα  ή  καί  σέ γενικώτερα;
- Καί  σέ  γενικώτερα.  Γιατί  ό  άνθρωπος,  όταν  τά  βλέπη  όλα  μέ  καλούς  λογισμούς, εξαγνίζεται  καί  χαριτώνεται  άπό  τον  Θεό.  Μέ  τους  αριστερούς  λογισμούς  κατακρίνει  και αδικεί  τους  άλλους,  εμποδίζει  την  θεία  Χάρη  να  ερθη,  και  έρχεται  έπειτα  ό  διάβολος  καί  τον αλωνίζει.
- Δηλαδή, Γέροντα, επειδή κατακρίνει, δίνει δικαίωμα στον διάβολο να τον άλωνίση;
- Ναί. Όλη ή βάση είναι  ό  καλός  λογισμός. Αυτό είναι πού  ανεβάζει  τον άνθρωπο,  τον αλλοιώνει  προς  το  καλό.  Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τά βλέπη όλα καθαρά.  Είναι αυτό πού είπε ό Χριστός: ­Μή κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ό άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τά πάντα μέ τά πνευματικά μάτια όχι μέ τά ανθρώπινα. Όλα τά δικαιολογεί, μέ την καλή έννοια.
Πρέπει  νά προσέχουμε νά  μή δεχώμαστε τά πονηρά τηλεγραφήματα  του  διαβόλου, γιά  νά  μή  μολύνουμε  ­τον  Ναόν  τον  Αγίου  Πνεύματος καί  άπομακρυνθή  ή  Χάρις  του Θεού,  μέ  αποτέλεσμα  νά  σκοτισθούμε.  Το  Άγιο  Πνεύμα,  όταν  δη  τήν  καρδιά  μας  αγνή, έρχεται  καί κατοικεί μέσα μας,  γιατί αγαπάει τήν  αγνότητα  – γι’  αυτό  καί παρουσιάσθηκε σάν περιστέρι.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Θεέ μου πάρε με! (Μεταθανάτια εμπειρία) by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε;! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού.
Το ακόλουθο όμως περιστατικό , το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα.
Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας , με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο) . Πότε με τον έναν τρόπο , πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα , που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: “Θεέ μου, πάρε με!”. Και τελικά , με πήρε!…”.
“Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν , σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους… Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο…
Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:
“‘Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: “Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη∙ πάρτε τον στο νεκροτομείο!”.

 Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν . Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:

– Πού τον πας; Αυτό; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:

Πῶς θὰ ἀπαντοῦσε ὁ Γέροντας Παΐσιος στοὺς ὑβριστές του

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
- Γέροντα, ὅταν μιλοῦν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἢ κατὰ τοῦ Μοναχισμοῦ κ.λπ., τί πρέπει νὰ κάνη κανείς;
- Κατ' ἀρχάς, ἂν κάποιος μιλάει ἄσχημα λ.χ. γιὰ σένα ὡς ἄτομο, δὲν πειράζει. Νὰ σκεφθεῖς: «Τὸν Χριστό, ποὺ ἦταν Χριστός, Τὸν ἔβριζαν, καὶ δὲν μιλοῦσε• ἐμένα ποῦ εἶμαι ἁμαρτωλὸς τί μου ἀξίζει;». Ἂν ἔρχονταν νὰ βρίσουν ἐμένα ὡς ἄτομο, δὲν θὰ μὲ πείραζε καθόλου. Ἄλλα, ὅταν μὲ βρίζουν ὡς μοναχό, βρίζουν καὶ ὅλο τὸν θεσμὸ τοῦ Μοναχισμοῦ, γιατί ὡς μοναχὸς δὲν εἶμαι ἀνεξάρτητος, καὶ πρέπει νὰ μιλήσω. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανεὶς νὰ τοὺς ἀφήσει λίγο νὰ ξεσπάσουν καὶ ὕστερα νὰ τοὺς πεῖ δύο κουβέντες.
Κάποτε στὸ λεωφορεῖο μία γυναίκα ἔβριζε τοὺς παπάδες. Τὴν ἄφησα νὰ ξεσπάσει καί, ὅταν σταμάτησε, τῆς εἶπα: «Ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς παπάδες, ἄλλα καὶ αὐτοὺς δὲν τοὺς ἔρριξε ὁ Θεὸς μὲ τὰ ἀλεξίπτωτα. Εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἔχουν ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Μπορεῖς ὅμως νὰ μοῦ πεῖς, μία μητέρα σὰν ἐσένα βαμμένη, μὲ κάτι νύχια σὰν τὸ γεράκι, τί παιδὶ θὰ γέννηση καὶ πῶς θὰ τὸ ἀναθρέψει; Καὶ παπὰς καὶ καλόγερος νὰ γίνει, πῶς θὰ εἶναι;».

Γέροντας Παΐσιος: Πως αντιδρούμε όταν ακούμε ανθρώπους να βρίζουν τα θεία;

Πώς αντιδράμε όταν ακούμε ανθρώπους να βρίζουν τα θεία; Είναι δύσκολη και λεπτή κατάσταση.

Μένουμε αμέτοχοι;

Αν ναι, πώς θα βρούμε κάποτε το θάρρος να υπερασπιστούμε την οικογένειά μας, το δίκαιο, έναν άνθρωπο που κατηγορείται και βρίζεται άδικα;

Ας δούμε τι λέει ο Γέροντας Παΐσιος γι' αυτό.

- Γέροντα, όταν μιλούν κατά της Εκκλησίας η κατά του Μοναχισμού κ.λπ., τι πρέπει να κάνη κανείς;...

 

- Κατ’ αρχάς, αν κάποιος μιλάει άσχημα λ.χ. για σένα ως άτομο, δεν πειράζει. Να σκεφθείς: «Τον Χριστό, που ήταν Χριστός, Τον έβριζαν, και δεν μιλούσε· εμένα που είμαι αμαρτωλός τι μου αξίζει;». Αν έρχονταν να βρίσουν εμένα ως άτομο, δεν θα με πείραζε καθόλου. Άλλα, όταν με βρίζουν ως μοναχό, βρίζουν και όλο τον θεσμό του Μοναχισμού, γιατί ως μοναχός δεν είμαι ανεξάρτητος, και πρέπει να μιλήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς να τους αφήσει λίγο να ξεσπάσουν και ύστερα να τους πει δύο κουβέντες.Κάποτε στο λεωφορείο μία γυναίκα έβριζε τους παπάδες. Την άφησα να ξεσπάσει και, όταν σταμάτησε, της είπα: «Έχουμε απαιτήσεις από τους παπάδες, άλλα και αυτούς δεν τους έρριξε ο Θεός με τα αλεξίπτωτα. Είναι άνθρωποι και έχουν ανθρώπινες αδυναμίες. Μπορείς όμως να μου πεις, μία μητέρα σαν εσένα βαμμένη, με κάτι νύχια σαν το γεράκι, τι παιδί θα γέννηση και πώς θα το αναθρέψει; Και παπάς και καλόγερος να γίνει, πώς θα είναι;».

Θυμάμαι, μία άλλη φορά, όταν ταξίδευα με το λεωφορείο από την Αθήνα για τα Γιάννενα, ήταν ένας που δεν σταμάτησε σε όλο τον δρόμο να κατηγορεί έναν μητροπολίτη που είχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα.

Του είπα κανα-δυό κουβέντες και μετά έκανα ευχή. Εκείνος συνέχιζε. Όταν φθάσαμε στα Γιάννενα και κατεβήκαμε, τον πήρα λίγο παράμερα και του λέω: «Με γνωρίζεις ποιος είμαι;».

«Όχι», μου λέει. «Πώς τότε κάθεσαι και λες τέτοια πράγματα; Εγώ μπορεί να είμαι πολύ χειρότερος από τον τάδε που βρίζεις, μπορεί όμως να είμαι και ένας άγιος. Πώς κάθεσαι εσύ και λες μπροστά μου πράγματα που δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κάνουν ούτε και οι κοσμικοί άνθρωποι; Κοίταξε να διορθωθείς, γιατί θα φας σκαμπίλι δυνατό από τον Θεό – για το καλό σου φυσικά». Τον είδα μετά, άρχισε να τρέμει. Άλλα και οι άλλοι κατάλαβαν, όπως είδα από μία αναταραχή που δημιουργήθηκε.

- Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.

Άγιος Παΐσιος: Η εμπιστοσύνη στον λογισμό by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

– Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σάν χείμαρρος δεν μπορώ να συγκρατηθώ.
– Γιατί να μην μπορής να συγκρατηθής;
– Γιατί πιστεύω στον λογισμό μου.
– Έ, τότε έχεις δικό σου πιστεύω, δικό σου σύμβολο πίστεως!… Ό εγωισμός φταίει. Νά μη δικαιολογής τον λογισμό σου. Έναν μπανταλό λογισμό, μόνη σου νά τον πετάς, νά μην τον δέχεσαι.
– Και πώς θά καταλάβω ότι ένας λογισμός είναι μπανταλός;
– Έ,   άν δεν καταλαβαίνης, νά τον λες στην Γερόντισσα καί, τάκ, νά τον πετάς, κάνοντας υπακοή σε ο, τι σου πή. Το νά εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος στον λογισμό του είναι αρχή πλάνης. Σκοτίζεται το μυαλό του άπό τήν υπερηφάνεια και μπορεί νά πλανηθή. Καλύτερα νά τρελλαθή, γιατί τότε θά εχη ελαφρυντικά.
– Δέν χωράει βοήθεια, Γέροντα, άπό τους άλλους;
– Γιά  νά βοηθηθή, στην κατάσταση πού βρίσκεται,   πρέπει  και  ο  ίδιος  νά βοηθήση. Να καταλάβη  ότι το  να  πιστεύη  στον  λογισμό  πού  του  λέει  λ.χ.  πώς  είναι  ο  καλύτερος  από όλους,   ότι είναι  άγιος  κ.λπ.,   αυτό  είναι πλάνη.  Ούτε  μέ  το πυροβόλο δεν  φεύγει  αυτός  ο λογισμός, άν ο ίδιος τόν κρατάη. Πρέπει νά ταπεινωθή, γιά νά φύγη. Μερικές φορές μου ζητούν νά προσευχηθώ γιά τέτοιες περιπτώσεις. Τί προσευχή νά κάνω; Αφού εκείνος έχει μέσα του το φιτίλι τού διαβόλου, πάλι θά τιναχθή. Σάν νά κρατάη κάποιος στά χέρια του φιτίλια άπό φουρνέλα και ζητάη νά τόν βοηθήσης, γιά νά μην άνατιναχθή.
– Γέροντα, εχω γίνει στρυφνή.
– Ποιος το λέει; Ό λογισμός σου; Έγώ σέ παρακολουθώ άπό το Άγιον Όρος. Έχω τόν νού μου.  Δέν  έγινες στρυφνή.  Άν όμως πιστέψης στον  λογισμό  σου,   τότε  θά σου στρίψη. Μήν πιστεύης στον λογισμό σου, ούτε άν σου λέη ότι είσαι χάλια ούτε άν σου λέη ότι είσαι αγία.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΛΟΓΟΙ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ)

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η προσευχή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό Γέροντας Παίσιος

Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας
Στην προσευχή
Γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό.
Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.
Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχή
Είναι ανάγκη της ψυχής
Και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία.
Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό
Πρέπει να γίνεται με ταπείνωση
Με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας
Και να είναι καρδιακή.
Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί.
Ο Θεός πάντοτε ακούει την προσευχή του ανθρώπου
Που είναι πνευματικά ανεβασμένος.
Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή
Γιατί θερμαίνει την ψυχή και την προετοιμάζει.

Γέροντας Παίσιος
ΙΛΛΑΖΑΡΟΣ

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – Λόγοι

”Να ελέγχετε τις σκέψεις σας, να συγκρατείτε τα λόγια σας, να κυριαρχείτε στα πάθη σας, να κάνετε έργα που αντέχουν στο φως της ημέρας.”
* * *
Οι θησαυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από όλα τα τάλαντα και θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό.
* * *
»Να προσεύχεσαι και να αγαπάς.Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους.Δεν βλέπεις εδώ τι κάνει η αγάπη του Χριστού;Να μη λες μέσα σου »με αγαπούν οι άλλοι;».Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα, να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο».
* * *
»Να εξομολογείσαι τακτικά και καλά, γιατί και Πατριάρχης να είσαι, αν δεν εξομολογείσαι δεν σώζεσαι».
* * *
”Οι άνθρωποι, βρε παιδί μου, χωρίζουν από τη φιληδονία τους και από τον εγωισμό τους.Από τίποτε άλλο.Όλους τους άλλους λόγους τους εμπνέονται εκ των υστέρων για να δικαιολογούν τους εαυτούς τους”.
* * *
”Στη μέση της οικογένειας πρέπει να είναι ο Χριστός.Τα προβλήματα τα λύνει ο πνευματικός.Το ζευγάρι πρέπει να έχει κοινό πνευματικό”.
* * *
”Τα πάθη μοιάζουν με τα σκυλιά που συχνάζουν στα κρεοπωλεία.Με μια φωνή φεύγουν.Όταν όμως παραμέληθούν, ορμούν σαν τεράστια λιοντάρια.”
* * *
”Όποιος λέγει ότι ο δίκαιος άνθρωπος δεν πρέπει να έχει θλίψεις, είναι σα να υποστηρίζει ότι δεν ταιριάζει στον αθλητή να έχει ανταγωνιστές.”
* * *
”Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με αυτά που έχει, επειδή η ψυχή του δεν πλάστηκε για τον κόσμο αυτό και τα γήινα πράγματα δεν μπορούν να τον αναπαύσουν.”
* * *
”Όταν δυστυχούμε είναι φυσικό να πλησιάζουμε το Θεό.Το σπουδαίο και θαυμαστό είναι να μας διακρίνει ευλάβεια όταν ευτυχούμε.”

Άγιος Παΐσιος: Η έρημος ερημώνει τα πάθη.

από το βιβλίο του Ιερομονάχου ΙΣΑΑΚ,
ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Εκεί ψηλά λοιπόν, σαν αετός, έστησε ο Γέροντας την φωλιά του, έκανε μάλλον την πολεμίστρα του ο αετός του πνεύματος.

ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΡΗΜΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Γέροντας ζήτησε ευλογία να μείνη μόνος στην έρημο. Εγκαταστάθηκε στο ασκητήριο των αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, που αποτελείται από το Εκκλησάκι και ένα πολύ μικρό συνεχόμενο κελλάκι. Βρίσκεται σε ωραία θέση σε ύψωμα, απέναντι ακριβώς από την αγία Κορυφή, και απέχει λιγώτερο από μία ώρα από το Μοναστήρι.
Διακόσια μέτρα πιο πάνω βρίσκεται η σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και λίγο πιο πίσω είναι η Σκήτη που έμενε η αγία Επιστήμη με τις άλλες ασκήτριες. Άγια μέρη, ευλογημένα. Παρ’ όλη την αυχμηρότητά τους, εμπνέουν αυτά τα βράχια. Εκεί ψηλά λοιπόν, σαν αετός, έστησε ο Γέροντας την φωλιά του, έκανε μάλλον την πολεμίστρα του ο αετός του πνεύματος.
Πολύ κοντά, «ωσεί λίθου βολήν», στο ασκητήριο είχε μια μικρή πηγούλα. Μάζευε το 24ωρο δυο-τρία κιλά νερό. Έλεγε ο Γέροντας: Πήγαινα με ένα τενεκεδάκι να πάρω νερό για να κάνω τσάϊ ή να βρέξω λίγο το μέτωπο, λέγοντας τους Χαιρετισμούς με ευγνωμοσύνη και τα μάτια μου πλημμύριζαν από δάκρυα. «Θεέ μου», έλεγα, «λίγο νερό να πίνω· δεν θέλω τίποτε άλλο». Τόσο πολύτιμο ήταν αυτό το λιγοστό νεράκι γι’ αυτόν που ήθελε να ζήση εκεί στην έρημο. Αλλά και αυτό ο Γέροντας το μοιραζόταν με τα άγρια ζώα και τα διψασμένα πουλιά της ερήμου.

Γέρων Παΐσιος: Θέλει παλληκαριά, για να κοπή η κατάκριση.

 Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου

-Γέροντα, τι θα με βοηθήση να μην κατακρίνω;
- Όλα είναι πάντοτε έτσι όπως τα σκέφτεσαι εσύ;
- Όχι, Γέροντα.
- Ε, τότε να λες: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά πολλές φορές κάνω λάθος. Να, στην τάδε περίπτωση σκέφθηκα έτσι και βγήκε ότι είχα άδικο. Στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας λίγο- πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του.

Αν φέρη στον νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγη την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να είχε δίκαιο, πού ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.

Κι εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβεια, ό,τι μου φαινόταν στραβό, το έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζη κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπη πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπη αρετές. Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην αφάνεια, αλλά να βλέπη τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνη. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατεί έτσι, ο άλλος κοιτάζει έτσι …;». Ξέρετε τι είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με ένα γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στον ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλη, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη παρακολουθούσα κι έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε.

Με κοιτούσε, έκανε τον σταυρό της με κοιτούσε, έκανε τον σταυρό της …; Είχα αγανακτήσει. Βρέ, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τί με κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα. Πήγαιναν μετά και έκαναν παράπονα στην μάνα μας: «Με είδε ο Αρσένιος, έλεγαν, και δε μου μίλησε!» . «Καλά, μου έλεγε μετά η μητέρα μου, βλέπεις τις αδελφές σου στον δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα.

Άγιος Παΐσιος: «Το γράμμα του νόμου αποκτείνει»

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Είπα σε κάποιον μιά φορά: «Τί είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής τού πειρασμού; Ξέρεις πώς υπάρ­χουν και μαχητές τού πειρασμού;». Ό Χριστιανός δέν πρέπει νά είναι φανατικός, άλλα νά έχη αγάπη γιά όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά νά είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα πού είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς. μέ μιά γλώσσα ωμή, πού προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε. Μιά φορά μου λέει: «Σε μιά συγκέντρω­ση είπα αυτό και αυτό σέ μιά κυρία». Άλλα μέ τον τρό­πο πού της τό είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σέ όλους. «Κοίταξε, τού λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια μέ διαμαντόπετρες, έτσι όμως πού τά πετάς, σακατεύεις κεφάλια, Όχι μόνον ευαίσθητα άλλα καί γερά». Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σέ άλλους κά­ποιον πού αμάρτησε ή μιλάει μέ εμπάθεια γιά κάποιο πρόσωπο, αυτός δέν κινείται άπό τό Πνεύμα τού Θεού· κινείται άπό άλλο πνεύμα. Ό τρόπος της Εκκλησίας είναι ή αγάπη- διαφέρει άπό τόν τρόπο των νομικών. Ή Εκκλησία βλέπει τά πάντα μέ μακροθυμία και κοιτάζει νά βοηθήση τόν καθέναν, ο,τι καί άν έχη κάνει, όσο αμαρ­τωλός καί άν είναι. 

Βλέπω σέ μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λο­γικής. Καλή είναι ή ευλάβεια πού έχουν, καλή καί ή διά­θεση γιά τό καλό, άλλα χρειάζεται καί ή πνευματική διά­κριση καί ευρύτητα, γιά νά μή συνοδεύη την ευλάβεια ή στενοκεφαλιά, ή γεροκεφαλιά (τό γερό δηλαδή αρβανί­τικο κεφάλι). Όλη ή βάση είναι νά έχη κανείς πνευμα­τική κατάσταση, γιά νά έχη τήν πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», καί τό «γράμ­μα τον νόμον άποκτείνει». Αυτός πού έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τόν δάσκαλο· ακούει καί, όταν τού ζητηθη ή γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δέν λέει «εγώ», άλλα «ό λογισμός μού λέει» ή «οί Πατέρες είπαν». Μιλάει δη­λαδή σάν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός νά διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.

– Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς άπό καλή διάθεση νά κάνη κάτι καί φθάνη στά άκρα, λείπει ή διάκριση;

– Είναι ό εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή καί δέν το καταλαβαίνει, γιατί δέν γνωρίζει τόν εαυτό του, γι' αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκι­νούν μερικοί, αλλά που φθάνουν! Οπως οι είκονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο! Οι μέν έφθασαν στο σημείο νά ξύνουν την εικόνα του Χρίστου και νά ρίχνουν την σκόνη μέσα στό Άγιο Ποτήριο, γιά νά γίνη καλύτερη ή Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τίς πετούσαν… Γι’ αυτό ή Εκκλησία αναγκάσθηκε νά βάλη ψηλά τις εικόνες καί, όταν πέρασε ή διαμάχη, τίς κατέβασε χαμηλά, γιά νά τίς προσκυνούμε καί νά απονέμουμε τιμή στά εικονιζόμε­να πρόσωπα.

 

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

 

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Εν όψει της επικείμενης ημέρας μνήμης του Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, επαναδημοσιεύουμε το κείμενο της Ομιλίας του Γέρ. Εφραίμ Βατοπαιδινού  στον Ιερό Ναό Δώδεκα Αποστόλων Λονδίνου στις 4 Ιουνίου 2006.

«Θέλω να πω ότι αυτοί οι άγιοι που αγίασαν σήμερα έχουν μεγάλη δόξα, μεγάλη παρρησία στο Θεό και μας βοηθούν πάρα πολύ. Πριν από τρεις μήνες συνέβη το εξής. Ένας οδηγός πήγαινε από τη περιοχή της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη. Τον σταματά ένας καλόγερος και του λέει: «Παλικάρι, με παίρνεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη;». «Βεβαίως, ελάτε». Ήταν μόνος ο οδηγός. Κάθισε δίπλα του και του λέει: «Κώστα, -χωρίς να τον ξέρει- έχεις αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες. Να πας στο νοσοκομείο και θα τον προλάβεις». Και αμέσως εξαφανίσθηκε. Αυτός έπαθε σοκ. Παίρνει μερικά τηλέφωνα και λέει τι του συνέβη. Του φέρνουν μερικές φωτογραφίες. Τον ρωτούν αν αναγνωρίζει ποιός είναι ο καλόγερος; Αυτός αναγνώρισε τον π. Παΐσιο. Πήγε πράγματι στο νοσοκομείο. Τον εξέτασαν οι γιατροί και βρήκαν αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες, ενώ ο ίδιος δεν αισθανόταν πόνους.

ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Ό Γέροντας, αφού έκανε πολλές δοκιμές στον εαυτό του, προσπαθώντας να εφαρμόσει ότι γράφουν τα ασκητικά βιβλία καί συμβουλευόμενος έμπειρους Γέροντες, κατέληξε σε ένα τυπικό. Ανάλογα με τίς δυνάμεις, την ηλικία, τον χρόνο πού είχε, τον τόπο που εκανε την άσκηση του, ρύθμιζε καί το τυπικό του. Έλεγε ότι «ό μοναχός πρέπει να μπει σ' ένα μοναχικό τυπικό. Κάθε δέκα χρόνια πρέπει να κάνη αναθεώρηση των δυνάμεων του καί να κανονίσει στον εαυτό του την κατάλληλη άσκηση. Όταν κανείς είναι νέος, έχει περισσότερη ανάγκη από ύπνο καί λιγότερη από ξεκούραση. Όταν γεράσει, του χρειάζεται περισσότερη ξεκούραση καί λιγότερος ύπνος. Μεγάλη δύναμη έχει ή συνήθεια. Κάτι πού το συνηθίζει ό οργανισμός καί χωρίς να το εχη ανάγκη, όταν έρθει ή ώρα θα το ζητήσει».

Το τυπικό του ήταν περίπου το εξής: Στις 3 μ.μ. (9η βυζαντινή) έκανε Ένατη καί Εσπερινό, καί μετά έτρωγε κάτι.

Ύστερα έκανε το Απόδειπνο καί μερικές ώρες κομποσχοίνι.

Πριν από τα μεσάνυχτα ξυπνούσε καί άρχιζε τον κανόνα καί εν συνεχεία την Ακολουθία του με κομποσχοίνι.

Όταν τελείωνε, ξεκουραζόταν λίγο καί με το φώτισμα άρχιζε πάλι τα πνευματικά. Όταν ήταν απερίσπαστος από τον κόσμο, έκανε την κάθε Ώρα στην ώρα της καί ενδιάμεσα εργοχειρούσε λέγοντας την ευχή. Για ένα διάστημα ξεκουραζόταν αμέσως μετά την δύση του ηλίου, όλη τη νύχτα αγρυπνούσε καί υστέρα ξεκουραζόταν λίγο το πρωί. Το μεσημέρι δεν αναπαυόταν.

Δεν είναι δυνατό να γίνει λόγος για τυπικό του Γέροντα όταν έκανε άσκηση νεώτερος στην έρημο του Σινά, διότι «ό πας δρόμος αυτού ην προσευχή αέναος καί έρως προς Θεόν άνείκαστος», και πολλές ώρες εργόχειρο χωρίς να τον κουράζει.

Τότε δεν έβλεπε ανθρώπους, ήταν τελείως αμέριμνος και απερίσπαστος.

Όταν ήταν στον "Τίμιο Σταυρό" διάβαζε μόνο τον εξάψαλμο, τον κανόνα του Μηναίου και το απόγευμα το Θεοτοκάριο του αγίου Νικόδημου. Τα υπόλοιπα τα έκανε με κομποσχοινι.

Στην "Παναγούδα" έκανε τρία κομποσχοίνια (3ΟΟάρια) στον Χριστό, ένα στην Παναγία, ένα στον Τίμιο Πρόδρομο, ένα στον Άγιο της ημέρας καί ένα στον Άγιο του. Μετά τα επαναλάμβανε για τους ζώντες καί πάλι τρίτη φορά για τους κεκοιμημένους, καί ευχόταν για ειδικές περιπτώσεις.

Στα τελευταία του, παρά τον κόσμο πού τον απασχολούσε όλη την ημέρα, έκανε πάνω από 40 κομποσχοίνια τρακοσάρια μετρητά, εκτός από τον κανόνα καί την ακολουθία του.

Το Ψαλτήρι το χώριζε σε τρία μέρη και το τελείωνε σε τρεις ήμερες. Σε κάθε ψαλμό προσευχόταν για την αντίστοιχη κατηγορία ανθρώπων, σύμφωνα με τις περιπτώσεις πού ό όσιος Αρσένιος είχε χωρίσει τους ψαλμούς καί μνημόνευε ονόματα. Με αυτόν τον τρόπο δεν κουραζόταν να διαβάζει ακόμη και 6-7 καθίσματα συνεχόμενα.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ( † 1994)

A’ OI ΚΑΤΑ ΣAΡKA

KAI KATA ΠΝΕΥΜΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ

Βάπτιση και ξερριζωµός

Στα Φάρασα της αγιοτόκου Καππαδοκίας, στις 25 Ιουλίου του 1924, ανήµερα της αγίας Άννης γεννήθηκε ο Άγιος Παΐσιος.
Στην βάπτιση οι γονείς του ήθελαν να τον ονοµάσουν Χρήστο, στο όνοµα του παππού. Ο όσιος Αρσένιος όµως είπε στην γιαγιά του: «Ε, Χατζηαννά, τόσα παιδιά σου βάπτισα! Δεν θα δώσεις και σε ένα το όνοµά µου;». Και στους γονείς είπε: «Καλά, εσείς θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι µου;». Και γυρίζοντας στη νουνά της λέγει: «Αρσένιο να πης». Του έδωσε δηλαδή το όνοµά του και την ευχή του, και προείδε ότι θα γίνει καλόγηρος, όπως και έγινε.

Η Κολυμβήθρα που βαπτίστηκε ο Άγιος Παΐσιος από τον Άγιο Αρσένιο

Το έτος που γεννήθηκε ο Άγιος έγινε η ανταλλαγή των πληθυσµών και ξερριζώθηκε ο Ελληνισµός της Μικράς Ασίας από τις πατρογονικές του εστίες. Πήρε και η οικογένεια του αγίου µαζί με τους άλλους Φαρασιώτες και τον όσιο Αρσένιο τον δρόµο της πικρής προσφυγιάς. Στο καράβι μεσα στον συνωστισµό κάποιος πάτησε το βρέφος (Αρσένιο) που κινδύνεψε να πεθάνη. Αλλά ο Θεός κράτησε στην ζωή τον εκλεκτό Του, γιατί έµελλε να γίνη χειραγωγός πολλών ψυχών στην βασιλεία των Ουρανών. Ο Άγιος βέβαια από ταπείνωση έλεγε αργότερα: «Αν είχα πεθάνει τότε, που είχα την χάρι του Βαπτίσµατος, θα µε έριχναν στην θάλασσα να µε φάνε τα ψάρια, και τουλάχιστον θα µου έλεγε «ευχαριστώ» κανένα ψαράκι, και θα πήγαινα στον παράδεισο». (Ήθελε δηλαδή να πει ότι τώρα που έζησε δεν έκανε τίποτε).
Έµειναν για λίγο στον Πειραιά. Έπειτα µεταφέρθηκαν στο κάστρο της Κερκύρας, όπου εκοιµήθη και ετάφη ο όσιος Αρσένιος, σύµφωνα με την πρόρρησή του: «Εγώ θα ζήσω σαράντα ημερες στην Ελλάδα και θα πεθάνω σε ένα νησί».
Μετακόµισαν στην συνέχεια σε χωριό της Ηγουµενίτσας και τελικά εγκαταστάθηκαν στην Κόνιτσα.
Τον νεοφώτιστο Αρσένιο, βρέφος σαράντα ηµερών, οι γονείς του τον έφεραν στην µητέρα Ελλάδα, άγνωστο τότε ανάµεσα στα πλήθη των προσφύγων. Αυτόν που µετά από χρόνια θα γινόταν γνωστός σε όλο τον κόσµο και θα ωδηγούσε πλήθη ανθρώπων στην θεογνωσία. Από τις πρώτες ημερες γνώρισε τον πόνο και τα βάσανα των ανθρώπων. Αργότερα, ο ίδιος θα γινόταν λιµάνι παρηγοριάς σε χιλιάδες βασανισμενες ψυχές.

Σε ηλικία πέντε ετών με τους γονείς του

Β’ ΑΣKΗΤΙΚΑ ΠΡΟΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ

Ανατροφή «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»

Ο µικρός και ευλογημένος Αρσένιος, µαζί µε το γάλα που θήλαζε, µάθαινε από τους γονείς του και την ευλάβεια προς τον Θεό. Αντί για παραµύθια και ιστορίες του µιλούσαν για τον βίο και τα θαύµατα του οσίου Αρσενίου. Μεσα του γεννήθηκε θαυµασµός και αγάπη για τον Χατζεφεντή, όπως αποκαλούσαν τον όσιο Αρσένιο. Από µικρός ήθελε να γίνη και αυτός µοναχός, για να µοιάση στον Άγιό του.
Το πρόσωπο που µετά τον όσιο Αρσένιο επηρέασε ευεργετικά όλη του την ζωή ήταν η µητέρα του, προς την οποία αισθανόταν ιδιαίτερη αγάπη και την βοηθούσε όσο µπορούσε. Από αυτήν διδάχθηκε την ταπεινοφροσύνη. Τον συµβούλευε να µην θέλη να νικά τους συµµαθητές του στα παιχνίδια και ύστερα να υπερηφανεύεται, ούτε να επιδιώκη να µπαίνη πρώτος στην γραµµή, γιατί ήταν το ίδιο, είτε πρώτος, είτε τελευταίος έµπαινε. Επιπλέον του έµαθε την εγκράτεια˙ να µην τρώγη πριν από την ώρα του φαγητού. Την παράβαση την θεωρούσε ως πορνεία. Επίσης τον βοήθησε να αποκτήση απλότητα, εργατικότητα, νοικοκυροσύνη και προσοχή στην συµπεριφορά του προς τους άλλους, και τον προέτρεπε να µην αναφέρη καθόλου το όνοµα του πειρασµού (διαβόλου).
Δυό φορές την ημέρα όλη η οικογένεια προσευχόταν µπροστά στο εικονοστάσι. Η µητέρα του όµως συνέχιζε να προσεύχεται και όταν έκανε τις εργασίες του σπιτιού λέγοντας την ευχή. Τέτοια ήταν η ευλάβεια των γονέων του, ώστε και στα αλώνια έπαιρναν µαζι τους αντίδωρο.
Ο µικρός Αρσένιος, µε το ενδιαφέρον και την εξυπνάδα που είχε, εύκολα αφοµοίωνε ό,τι καλό άκουγε από τους γονείς του. Ακολουθώντας το παράδειγµά τους έµαθε να νηστεύη, να προσεύχεται και να εκκλησιάζεται. Ήταν το πιο αγαπητό από όλα τα παιδιά της οικογενείας.
«Ο μεν πατέρας µου», έλεγε αργότερα ο Άγιος, «με αγαπούσε, γιατί είχα κλίση στα τεχνικά και έπιαναν τα χέρια µου, η δε µητέρα µου για την ψεύτικη (λίγη, µικρή) ευλάβεια που είχα».

Ο Ορθόδοξος Θεολόγος σήμερα - Νεοφύτου μοναχού Γρηγοριάτου

Μένοντας στην άκρη του κόσμου, στην απομόνωση της ερήμου του Αγίου Όρους, κοινωνούμε εν Χριστώ με τον Τριαδικό Θεό, τους Αγγέλους, τους Αγίους, την Παναγία και  συναντούμε συγχρόνως τους αδελφούς συνανθρώπους μας εν Χριστώ προσωπικά, ειλικρινά, εκστατικά. «Ο μοναχός είναι φίλος με όλους και ξένος προς όλους»(Άγιος Μάξιμος Ομολογητής).

Η μοναχική πολιτεία είναι μία τέλεια Χριστιανική κοινωνία, που αποτελείται από τελείως «αποτυχημένους», όπως λέει ο κόσμος, μοναχούς. Ιδίως ο Αγιορείτης μοναχός είναι τρία πράγματα: Α. είναι τρελός, Β. είναι παιδί και Γ. είναι γλεντζές.

Α. είναι τρελός, (ημείς μωροί δια Χριστόν – Α’ Κορ. 4,10).

Β. είναι παιδί, (εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών – εάν δεν μετανοήσετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπήτε στην Βασιλεία των Ουρανών – Ματθ. 18,3), (Αδελφοί, μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, τους δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε – Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδιά κατά τον νουν, αλλά να είσθε νήπια κατά την κακία, κατά δε τον νουν να γίνεσθε τέλειοι – Α’ Κορ. 14,20).

Γ. είναι γλεντζές, (ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω – θα ψάλλω συνέχεια στον Θεό μου όσο υπάρχω σε αυτή τη ζωή και θα συνεχίσω μετά και στην αιώνιο ζωή να ψάλλω. Η ζωή του μοναχού είναι μία συνεχής θυσιαστική δοξολογία και ευχαριστία προς τον Τριαδικό Θεό).

Το Άγιον Όρος πάντοτε ήταν και είναι ένας τόπος έλξεως και αγίων και αγγέλων και ανθρώπων και δαιμόνων. Οι άγιοι, λόγω της αγιότητος, ασκητικότητος και Θείου έρωτος έρχονταν και έρχονται εδώ για να απολαύσουν την άρρητη θέα του ακτίστου Φωτός της Μεταμορφώσεως, του προσώπου του  Θεανθρώπου Χριστού και της Παναγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Οι άγγελοι έρχονται εδώ για να ενισχύσουν και φυλάξουν τους αγωνιζομένους μοναχούς στην πνευματική τους πάλη με τον Θεό, τα πάθη, την αμαρτία και τον διάβολο. Ο Θεός βέβαια δεν εχθρεύεται τους μοναχούς, αλλά παλεύει μαζί τους για να τους προπονήση, να τους ενισχύση στην πίστη, ελπίδα και αγάπη προς τον εαυτό Του και τους συνανθρώπους των μοναχών. Ο Θεός δεν επάλεψε με τον Ιακώβ στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης; Οι άνθρωποι έρχονται εδώ για τρεις λόγους: Πρώτον, για να σωθούν, για να αγιάσουν, για να κερδίσουν την Βασιλεία των Ουρανών, για να δείξουν την καθαρή αγάπη τους προς τον Θεό είτε ως μοναχοί, είτε ως λαϊκοί Χριστιανοί. Δεύτερον, άλλοι έρχονται για περιέργεια, για τουρισμό, για διασκέδαση. Και τρίτον, άλλοι έρχονται για να εκμεταλλευθούν με κακό τρόπο το Άγιον Όρος και τους εκάστοτε Αγιορείτες είτε οικονομικά, είτε πολιτικά, είτε εκκλησιαστικά, είτε για ηδονή, χρήμα και δόξα. Οι δαίμονες έρχονται εδώ, γιατί φθονούν το ανθρώπινο γένος γενικά και ειδικά τους Αγιορείτες. Δεν θέλουν το Άγιον Όρος να σώζη , να αγιάζη τους ανθρώπους και την κτίση, αλλά θέλουν να μετατρέψουν το Άγιον Όρος σε κακώνυμο, δαιμονικό και μισάνθρωπο Όρος. Γι’ αυτό το Άγιον Όρος είναι και λέγεται «Περιβόλι της Παναγίας», διότι η Παναγία ως Βασίλισσα, Ηγουμένη, Έφορος και Ιατρός του Αγίου Όρους επιτρέπει σε όλους όσοι θέλουν να έρχονται εδώ για οποιοδήποτε λόγο. Δεν επιτρέπει μόνο ένα πράγμα: Να καταστραφή το Άγιον Όρος από οποιονδήποτε.