Σπάνια φωτογραφία του Οσίου Παϊσίου που τον απεικονίζει κεκοιμημένο, λίγο πριν την ταφή του

Γράφτηκε από τον Πρωτοπρ. της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης π. Αντώνιο Ι. Πατρικίου
Αγαπητοί αναγνώστες του Πρακτορείου Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ROMFEA.GR
Μοιράζομαι μαζί σας αυτή την σπάνια φωτογραφία του νεοφανούς Αγίου Παισίου του αγιορείτου, που τον απεικονίζει κεκοιμημένο, λίγο πριν την ταφή του, στο ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Επιπλέον θα ήθελα να σας διηγηθώ την πρώτη εμπειρία μου από τον γέροντα όταν επισκέφθηκα το Άγιον Όρος.
Ήταν λοιπόν η λαμπροτετάρτη του Αγίου Πάσχα του έτους 1988, όταν μια ομάδα παιδιών, από την τότε νεανική ομάδα, του ναού των ισαποστόλων και φωτιστών των Σλάβων, Κυρίλλου και Μεθοδίου , συνοδεύαμε τον προιστάμενο του ναού και πνευματικό μας πατέρα Ιωάννη Τασσιά νυν Μητροπολίτη Λαγκαδά.
Μαζί με αυτά τα παιδιά ήταν και οι μακαριστοί τώρα ,πατέρες Ευστάθιος Μαρνασίδης και Κυπριανός (Κωνσταντίνος) Γλαρούδης.
Κοντά σε αυτούς κι εγώ , προσκυνητής για πρώτη φορά, στο αγιώνυμο όρος.
Ο π. Ιωάννης συνήθιζε και μας έπαιρνε μαζί του κάθε χρόνο, για να πανηγυρίσουμε την εορτή της ευρέσεως της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας Πορταιτίσης την Τρίτη του Πάσχα στο Κάθισμα της, στη Μονή των Ιβήρων.
Στιγμές μοναδικής πνευματικής ομορφιάς είχα ζήσει θυμάμαι το βράδυ στην αγρυπνία.
Δεν χόρταινα να απολαμβάνω τα κάλλη του περιβολιού της Θεοτόκου, αλλά περισσότερο ήθελα με την πρώτη μου επίσκεψη να πάρω όσες περισσότερες πνευματικές εμπειρίες μπορούσα.
Ήταν λοιπόν το τέλος του προσκυνήματος μας και μετά από τον κόπο τόσων ημερών, περιμέναμε κατά τις 9 το πρωί, το λεωφορείο στις Καρυές την πρωτεύουσα της Αθωνικής Πολιτείας, για να κατεβούμε για το καραβάκι στο λιμανάκι του όρους στην Δάφνη και από εκεί να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για Θεσσαλονίκη
Σταθερή ώρα αναχώρησης του λεωφορείου ήταν στις 9:45 πμ.
Επάνω τότε στην μεταξύ μας συζήτηση κάποιος με ρωτά με απορία.
Τον γέροντα Παίσιο τον γνώρισες Αντώνη;
Όχι του απαντώ, που μένει αλήθεια και πόσος χρόνος χρειάζεται να παει κανείς στο κελί του;
Ηξερα καλά ότι το κελλάκι του, ήταν στην περιοχή της μονής Κουτλουμουσίου λίγο παρακάτω από τις Καρυές.

Λεβέντη, μου λέει ο κύριος Βασίλης, που μας πρόσεχε για λογαριασμό του π. Ιωάννη, θέλει τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο για να φθάσεις εκεί κάτω.
Δεν θα καθήσεις να μιλήσετε και πέντε λεπτά; Και ένα εικοσάλεπτο για να ανέβεις το λιγότερο, είναι βλέπεις και ανηφόρα, το σύνολο μας κάνουν 45 λεπτά περίπου.
Η ώρα τώρα είναι 9 και πέντε, δεν προλαβαίνεις κοίτα μην αργήσεις και μας λαχταρήσεις αγόρι μου.
Μη νοιάζεστε, θα είμαι γρήγορα πίσω απάντησα εγώ και με μια κίνηση όρμησα και ξεκίνησα να τρέχω κατά την κατεύθυνση που μου υπέδειξαν για το κελλί του γέροντα.
Γύρω μου πολλές πινακίδες με βελάκια που έλεγαν ευδιάκριτα , προς π.Παίσιο, μην ενοχλείτε τα γύρω κελλιά.
Χωρίς καλά καλά να καταλάβω, βρέθηκα μπροστά στο κελλάκι του γέροντα την Παναγούδα.
Το όνομα του κελιού το ήξερα καλά από τα βιβλία του για τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.
Το βιβλίο εκείνο θυμάμαι τότε το είχα διαβάσει πέντε φορές και το γνώριζα απ΄έξω .
Τότε ξαφνικά πλησιάζοντας, αντίκρυσα για πρώτη φορά το πρόσωπο του πατέρα Παίσιου.
Δεν ξέρω αν ήμουν επηρεασμένος από τα βιβλία που είχα διαβάσει, πάντως μου φάνηκε κάπως υπερκόσμιος θα έλεγα καλύτερα αγιασμένος.
Αυθόρμητα του είπα με θαυμασμό: Γέροντα πολύ σας αγαπώ, κι εσάς και τον πνευματικό σας πατέρα Αρσένιο.

Τότε άπλωσε το χεράκι του έξω από τον φράχτη και με χάιδεψε τρείς φορές χτυπώντας με απαλά στο κεφάλι λέγοντας μου συμβουλευτικά.
Άντε, πάρε από κει λουκουμάκι και νερό και ανέβα κατά πάνω το δρόμο.
Για να πω την αλήθεια στεναχωρήθηκα, που δε μου άνοιξε την πόρτα να μπω παραμέσα αλλά μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα ότι αν το έκανε θα έχανα τελικά το λεωφορείο.
Ξεκίνησα λοιπόν να ανηφορίζω, τρέχοντας σα λαγός αλαφιασμένος και όταν έφτασα στη στάση του λεωφορείου ,το ρολόι μου έδειχνε 9:40 .πμ
Πρόλαβες μη μου πεις τέτοιο πράγμα λέει ο κυρ-Βασίλης;
Μάλιστα πρόλαβα, τον είδα ,πήρα την ευχή του και μιλήσαμε για λίγο. Με κέρασε λουκούμι και νεράκι και με ευλόγησε.
Πολλοί, τότε από την παρέα θυμάμαι είχαν ζηλέψει και μετανιώσει που δεν με ακολούθησαν.
Από την ημέρα εκείνη και μετα πολλές φορές στην Παναγούδα είχα πάρει την ευχή του γέροντα. Αυτή όμως η πρώτη φορά θα μου μείνει αξέχαστη.
Σήμερα καμαρώνω, που αξιώθηκα να πάρω τόσες φορές την ευχή του και να λάβω το άγιο χάδι του στο κεφάλι μου από τα χεράκια του.
Η ευχή του αγίου μας που τόσο πόνεσε για όλο τον κόσμο ας μας σκεπάζει πάντοτε. Αμήν.

Πηγή: romfea.gr