Ενδιαφέρουσα ομολογιακή πατερική γραμμή του Γέροντος Παϊσίου

Ενδιαφέρουσα ομολογιακή πατερική γραμμή του Γέροντος Παϊσίου

***

Εν Αγίω Όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969 Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε.

Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα και εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω και ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μονα­χός), δια να χρησιμοποιηθή και αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέ­ρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησι­μοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ' ό­λους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε ά­γιος, ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζούν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.

Η θέση και στάση του Γέροντος Παΐσίου έναντι του Οικουμενισμού

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑÏΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
 πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς
                                                                                                                    

Εν Πειραιεί  10-7-2012                                                                                               

Συμπληρώνονται φέτος 18 χρόνια από την κοίμηση του συγχρόνου οσίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου (12-7-1994). Πολλοί ισχυρίζονται, λανθασμένως βέβαια, ότι ο γέροντας ασχολήθηκε μόνο με τα μοναχικά του καθήκοντα, την άσκηση, την προσευχή, την κάθαρση από τα πάθη, την υπακοή, την ταπείνωση, την παρθενία, βοήθησε τους ανθρώπους με το προορατικό και διορατικό χάρισμά του, έκανε θαύματα, όμως δεν είχε εκφραστεί καθόλου περί πίστεως, τουλάχιστον δημόσια, επειδή στην εποχή του, όπως και σήμερα στη δική μας, η Εκκλησία αντιμετώπιζε τον κίνδυνο από τις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, με την συνέναινεση και σύμπραξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και ως εκ τούτου ήταν οικουμενιστής και συμφωνούσε με τις πράξεις του Αθηναγόρα.

Για τον λόγο αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο επιστολές πόνου του Γέροντος Παϊσίου κατά των οικουμενιστών και των φιλενωτικών. Το θέμα και το μήνυμά τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, καθώς ο οικουμενισμός Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων και θεολόγων έχει υπερβεί τα «εσκαμμένα» όρια και είναι όσο ποτέ άλλοτε ακραίος και επικίνδυνος.

Την πρώτη επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 21-11-1968. Ανάμεσα στα άλλα λέγονται και τα εξής:

«‘Το νόμισμα της αγάπης’ που κυκλοφορεί μετά από το ‘κλείσιμο των δογμάτων’, η ‘επανίδρυσις της Μιάς... Εκκλησίας’ και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία...

Η άρνησις προς τον Πατριάρχη (Αθηναγόρα) δεν είναι άρνησι προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναι» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία.

Όταν οι πιστοί διακρίνουν διαφορές, που υπάρχουν μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων, δεν σημαίνει ότι επιθυμούν το σχίσμα και τη διαιώνισί του, αλλά ζητούν την αληθινή ενότητα, τη μόνη σωτήριο για όλους. Είναι άρα αυτό ένας σταυρός, που υποφέρουν από αγάπη για τους αδελφούς...

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή.

Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»[1].

Αυτά συνυπογράφει ο Γέροντας Παΐσιος μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην πρώτη επιστολή. 
Την δεύτερή του επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε κι αυτή στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 23-1-1969. Γράφει ο ίδιος: «Επειδή βλέπω τον μεγάλο σάλο εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί κι αυτό, έστω για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας... Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μιάν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική «Εκκλησία», διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Αλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν...

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Εγκώμιον εις τον Αγιον Παΐσιον τον Αγιορείτην

«Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εν τοίς επουρανίοις εν Χριστώ», ο «προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις αυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού, εις έπαινον δόξης της χάριτος αυτού, εν ή εχαρίτωσεν ημάς εν τώ ηγαπημένω» (Εφ. α', 3,5-6), ο αναγεννήσας ημάς και καταστήσας ημάς μέλη του αγιασμένου Σώματός Του, δηλαδή της Εκκλησίας Του.

Ευλογητός ο Θεός δια την Αγίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, το ευλογημένον σώμα του Χριστού εις το οποίο αγιαζόμαστε και γνωρίζουμε «τό υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού εις ημάς τους πιστεύοντας κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού» (Εφ. α', 19) και εις το οποίο ζούμε την αγάπη του Θεού με τα Μυστήρια και την ασκητική ζωή. «Ώ, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!» (Ρωμ. ια', 33).

Ευλογητός ο Θεός, διότι Αυτός εφώτισε τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον και την περί αυτόν Ιεράν Σύνοδον να ακούσουν την φωνή των ευσεβών Χριστιανών, Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών, και να κατα­τάξουν τον μοναχόν π. Παΐσιον τον Αγιορείτην εις τάς δέλτους των αγίων, εις το Συναξάριον της Εκκλησίας, την αληθινή εκκλησιαστική ιστορία.

Ευλογητός ο Τριαδικός Θεός, διότι ανέδειξε και αναδεικνύει εις την εποχή μας ηγαπημένους αγίους, οι οποίοι διέπρεψαν στην πράξη και την θεωρία, την κάθαρση και τον φωτισμό, τον δοξασμό και την γνώση, και εμε­γάλυνε τους φίλους Του, οι οποίοι παρέδωκαν τον εαυτόν τους στην αγάπη Του, και αγιάσθηκαν, ανεδείχθησαν μέλη τίμια του ευλογημένου Σώματός Του, εκλεκτοί φίλοι Του, οι οποίοι έζησαν το μυστήριον της σωτηρίας, ήτοι το μυστήριον της φιλανθρωπίας του Θεού, της ενδόξου κενώσεώς Του, «τής θεολογίας της ασθενείας Του», κατά το άγιον Διονύσιον τον Αρεοπαγίτην, και «τήν θεολογίαν της (θείας) ωραιότητος», κατά τον άγιον Ανδρέα Κρήτης.

Ευλογητός ο Θεός δια την παρουσίαν εις τους καιρούς μας ευλογημένου και εξαγιασμένου Πατρός, του εν αγίοις πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, ο οποίος εμεγάλυνε εις την ζωήν του το όνομα του Τριαδικού Θεού και εμεγαλύνθη υπ Αυτού.

Ορμώμενος καγώ από την αγάπη όλων όσοι τον γνώρισαν και ευεργετήθηκαν από την προσευχή και την καθοδήγησή του, εις το να ανυμνήσω τον εν αγίοις θαυμαστόν πατέρα Παΐσιον, και συγκρατούμενος από την περιωπή του εγκωμιαζομένου Πατρός, συστέλλομαι φόβω και τρόμω, ευρισκόμενος προ του μυστηρίου της κενώσεως και της θεώσεως του ιερού αυτού ανδρός, αλλά και συνεχόμενος συγχρόνως από καρδιακό πόθο. Φόβος και πόθος καταλαμβάνουν την ψυχή μου.

Τί είπω και τί λαλήσω περί του εν αγίοις πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, του πάνυ θαυμαστού και μεγάλου, του κρατίστου ασκητού και ερημίτου;

Οι λίθοι, οι βράχοι και οι πέτρες κεκράξονται περί αυτού. Αληθώς τα όρη και τα σπήλαια, οι πεδιάδες και οι πόλεις, τα Μοναστήρια και τα ασκητήρια, οι Σκήτες και τα ερημητήρια βοούν περί αυτού, και εξυμνούν την θαυμαστήν ασκητικήν πολιτείαν του, την νοερά καρδιακή προσευχή του, τα πυρφόρα δάκρυά του υπέρ των ανθρώπων, την θεόπνευστη και διακριτική διδαχή του, αλλά, κυρίως, το μυστήριον της ευλάλου σιωπής και της νοεράς κραυγής του προς τον Θεόν υπέρ εαυτού και ολοκλήρου της οικουμένης.

Αλλά, κυρίως, κράζουν οι καρδιές των πνευματικών του υιών και θυγατέρων, οι περισσότεροι από τους οποίους εγνώρισαν την μετατροπή των λιθίνων καρδιών τους σε σάρκινες και πνευματικές καρδιές (πρβλ. Β' Κορ. γ', 3), μέσα στις οποίες εγράφη ο πύρινος και φλογερός λόγος του, και έγιναν ιερή «στηλογραφία» (Ψαλμ. ιε'), αλλά και άκουσαν τον ιερό προφητικό λόγο του, ο οποίος έπιπτε και πίπτει στις καρδιές τους «ως δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών» (Ψαλμ. ρλβ', 3), ως απαλή βροχή και όχι ως καταρρακτώδης υετός, και τις μετέτρεπε σε αγρόν καλλιεργήσιμον προς αγιασμόν και σωτηρίαν. Κράζουν εν χαρά και αγαλλιάσει όσοι γεύθηκαν δι αυτού το μυστήριον της σωτηρίας, δοκίμασαν τον άκρατον οίνον της Χάριτος του Θεού, εμέθυσαν από τον άκρατον οίνον του Πνεύματος.

Οι Επίσκοποι, οι Κληρικοί, οι Μοναχοί, οι Χριστιανοί και τα τίμια μέλη του «πνευματικού Φροντιστηρίου» το οποίο εκείνος καθοδηγούσε πνευματικά, ήγουν η Ηγουμένη και οι αδελφές του Ησυχαστηρίου του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, όπου και παραμένει το ιερό σκήνωμά του, εγνώρισαν τον εν αγίοις ημών Πατέρα Παΐσιον, τον Αγιορείτην, ο οποίος μετέφερε στις ημέρες μας όχι μόνον την ένδοξη Καππαδοκική παράδοση, αλλά τον βίο και την πολιτεία των Προφητών της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, των οσίων ερημιτών και Πατέρων του Γεροντικού, των Μαρτύρων και Ομολογητών της πίστεως. Εγνώρισαν έναν ζωντανό οργανισμό, ο οποίος τους μετέδωσεν ζωήν κατά Θεόν, τους έδωσε το «ζών δόγμα» της πίστεως. Εκείνος παρέλαβε την πνευματική ζωή από ζωντανό οργανισμό, τον άγιον Αρσένιο τον Καππαδόκη, εθήλασε εξ αυτού το αμώμητο γάλα της αιωνίου ζωής, ετελειώθη κατά Χριστόν και στην συνέχεια ο ίδιος έγινε βίβλος ζωής, πηγή ύδατος ζώντος, ιερός μαστός κατά Χριστόν σε όσους έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν «ρήματα ζωής αιωνίου» (Ιω. στ', 68). Όλοι όσοι τον γνώρισαν και ακολούθησαν τις συμβουλές του είναι, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, η επιστολή αυτού «εγγεγραμμένη εν ταίς καρδίαις ημών, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων» (Β' Κορ. γ', 2).

Συλλαμβάνω τον πόθο και την αγάπη των καρδιών των αναρίθμητων ανθρώπων που ζουν σε όλην την οικουμένην, ανδρών και γυναικών, Κληρικών και λαϊκών, Επισκόπων και μοναχών, Αγιορειτών και κοσμικών, υγιών και ασθενών, οι οποίοι εγνώρισαν τον άγιον Παΐσιον και διαφυλάσσουν στην καρδία τους «λόγον αγαθόν και σωτήριον», ο οποίος εκπορευόταν από τα αγιασμένα χείλη του. Συλλαμβάνω, επίσης, και την ευγνωμοσύνη όλων των ανθρώπων οι οποίοι εδοκίμασαν τις θαυματουργικές επεμβάσεις του, όσο ζούσε και μετά την κοίμησή του, και όσους εθεράπευσε από ασθένειες σωματικές, ψυχικές και δαιμονικές, και τους προσανατόλισε στον δρόμο προς τον αγιασμό.

Ο λόγος μου είναι ασθενικός και αδύναμος να παρουσιάση την δόξα της θεοφιλούς πολιτείας του αγίου Παϊσίου του Σιναΐτου και Αγιορείτου και γενικά του παγκοσμίου αυτού εν Χριστώ ανθρώπου, του αληθούς οικουμενικού διδασκάλου. Άν μπορούσα να σιωπήσω και να αφήσω να εκδηλωθή το ξεχείλισμα των καρδιών όσων τον γνώρισαν πνευματικά, τότε είμαι βέβαιος ότι θα σχηματιζόταν μια ισχυρή κραυγή «ως φωνήν υδάτων πολλών» (Αποκ. ιθ', 6), ως φωνή καταρρακτών εξ ουρανού, που θα αντηχούσε σε όλη την οικουμένη και πέραν της γής, θα σχηματιζόταν ένα ποτάμιον ρεύμα δοξολογίας, ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, «τόν δόντα εξουσίαν τοιαύτην τοίς ανθρώποις» (Ματθ. θ', 8), δηλαδή στους φίλους Του, στα μέλη του ενδόξου Σώματός Του, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο εν αγίοις θαυμαστός μοναχός Παΐσιος.

Βεβαίως, ο Χριστός είναι «σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α' Τιμ. δ', 10), αλλά στους αγίους κατοικεί ο Ίδιος ο Θεός, και ομιλεί δι αυτών «επί τόπου πεδινού» (Λουκ. στ', 17), ακόμη αποκαλύπτεται δι αυτών «εις όρος υψηλόν» (Μάρκ. θ', 2), αναλόγως με την πνευματική κατάσταση του κάθε φίλου Του. Και από την ζωή του αγίου Παϊσίου ομιλούσε «ο Κύριος Σαβαώθ, ο Κύριος των δυνάμεων» (πρβλ. Ησ. στ') επί «όρους υψηλού» (πρβλ. Μάρκ. θ', 2), από της υψηλής –λόγω καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως– καρδίας του, διότι ο μακάριος Πατήρ, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, αλλά και με τον δικό του ζήλο, έγινε όρος υψηλόν, θρόνος του Κυρίου της δόξης.

Τί ήταν, λοιπόν, ο άγιος Παΐσιος;

Ευλογήθηκε εκ κοιλίας της μητρός του από μακάριο άνδρα, τον όσιο Πατέρα μας Αρσένιο, τον Καππαδόκη, του οποίου τα ιερά λείψανα φυλάσ­σονται στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, και προσφέρθηκε με τα τίμια και άγια χέρια του στον Θεό από την βρεφική του ηλικία, και επί πλέον έλαβε το όνομα και την χάρη του και από την νεότητά του έστρεψε όλον τον πόθο του προς τον Θεό και έτσι έζησε με αγιότητα, αλλά και με αγιότητα και μαρτύριο εκοιμήθη. Ασκήτευσε στην Κόνιτσα, στο αγιώνυμον Όρος, στο θεοβάδιστον όρος Σινά και πάλιν στο Άγιον Όρος. Έζησε κοινοβιακή, ιδιόρρυθμη, ησυχαστική, ερημική και σκητιωτική ζωή σε όλο το πλάτος και το βάθος αυτών των τρόπων ζωής και ανήλθε σε ύψος θεοπτίας και έτσι έλαβε μεγάλη πείρα, καθοδηγώντας με διακριτικό και απλανή τρόπο όλους, και τους εγγάμους και τους αγάμους, και τους νέους και τους μεσήλικες και τους γέροντες και τους αναρχικούς και τους ευλαβείς στην μοναχική πολιτεία και στην ζωή, σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Όπως όλοι διαβεβαιώνουν με γραπτές και προφορικές μαρτυρίες, ήταν φίλος του Χριστού, τέκνον του Θεού, κατοικητήριον ιερό και τίμιο του Παντάνακτος Βασιλέως της δόξης, φίλος και θεατής των αγίων, έχοντας χρισθή από το Άγιον Πνεύμα, έχοντας βιώσει τον σταυρό της ασκήσεως, του μαρτυρίου της συνειδήσεως και της αγάπης, αφιερωμένος ολοκληρωτικά στον Θεό, καθώς και υιός του φωτός και θεοδίδακτος θεατής και εκφραστής των μυστηρίων, βυθισμένος στην ταπείνωση και την μετάνοια, με μεγάλη αγάπη για την άσκηση πέρα από τις ανθρώπινες δυνάμεις, θεατής του κάλλους του Θεού, κρατώντας τα αρώματα του Θείου Πνεύματος μέσα στο εύθραυστο σώμα του και εν ολίγοις ήταν «υπερόπτης των κάτω και παρεπίδημος, εραστής και θεατής των άνω και ερημοπολίτης».

Ο άγιος Παΐσιος αναδείχθηκε ομοιόβαθμος και ισότιμος των παλαιών ασκητών και αγίων στην άσκηση, την ταπείνωση, την υπακοή, την ακτημοσύνη, την ξενιτεία, την ησυχία, την θεοπτία, κοσμούμενος με σπάνιες αρετές και πληρούμενος από την Χάρη και ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, η οποία εκφράσθηκε με τα χαρίσματα της αέναης προσευχής, ιδιαίτερα υπέρ αυτών που πονούν κατ άμφω, δηλαδή και στην ψυχή και στο σώμα, και υπέρ των κεκοιμημένων. Επίσης ήταν κοσμημένος και με τα χαρίσματα της διοράσεως και προοράσεως, των θεραπειών και πάρα πολλών άλλων χαρισμάτων.

Απενέκρωσε τελείως τα πάθη της σαρκός με προσευχές, νηστείες και αγρυπνίες πολλές, είδε τον Χριστό μέσα στην δόξα Του, είδε την Θεοτόκο και τους αγίους, συνομίλησε μαζί τους και γεύθηκε τα δώρα τα οποία του χάρισαν∙ είδε αγγέλους και τον φύλακά του άγγελο και δέχθηκε από αυτούς φιλάνθρωπη διακονία, επειδή αυτοί (οι άγγελοι) είναι πνεύματα που διακονούν τους ανθρώπους με σκοπό την σωτηρία τους∙ γνώρισε τα έσχατα από αυτήν την ζωή, είχε εμπειρία της εις τους ουρανούς Εκκλησίας με το μεταμορφωμένο σώμα του, ακόμα από την κοίμησή του, η οποία είναι συγχρόνως μαρτυρική και οσιακή, μακάρια, πράγματι, τελείωση.

Ασκούσε, αν και μοναχός, έμμεση ποιμαντική διακονία, με πλήρη σεβασμό προς τον ιερό θεσμό της Εκκλησίας, απαλλάσσοντας τους ασθενείς από τις δαιμονικές επιδράσεις που ενεργούν στους λογισμούς, στις επιθυμίες και στα σώματά τους, καθιστώντας ευθείς τους δρόμους διέλευσης του Κυρίου στις καρδιές των ανθρώπων, επιτελώντας κάθε είδους ιάσεις και διδάσκοντας τα μυστήρια του Πνεύματος σε αυτούς που επιθυμούν να μετάσχουν σε αυτά. Ο θεοδίδακτος λόγος του οσίου αυτού ασκητού, ο οποίος έχει εκδοθή σε έξι τόμους από το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή, είναι μνημείο ανθρώπου που μεταμορφώθηκε από το άκτιστο θείο Φώς.

Ανεχώρησε, πράγματι, ο άγιος αυτός μοναχός από την βιολογική και φυσική του οικογένεια, αποκτώντας σε βάθος το χάρισμα της ξενιτείας, και εισήλθε στην οικογένεια του Αδάμ, αφού βίωσε τον πόνο όλης της ανθρωπότητας, άκουσε τους στεναγμούς αυτών που ζουν μετά τον θάνατο και πληροφορήθηκε, κατά τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, «εν αισθήσει και πληροφορία».

Τί είπω και τί λαλήσω περί του αγίου αυτού μοναχού; Ο λόγος είναι αδύνατος μπροστά στο μεγαλείο της ζωής του. Τί ήταν, λοιπόν, ο άγιος Παΐσιος, ο άγνωστος στους πολλούς, που βλέπουν εντελώς επιφανειακά και εξωτερικά;

Αποκαλυπτικός είναι ένας δικός του λόγος, τον οποίον απεκάλυψε στις μοναχές του Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής, που δείχνει το μεγαλείο της ζωής του:

«Όταν ήμουν στα Κατουνάκια, στο Κελλί του Υπατίου, ένα απόγευμα, αφού έκανα τον Εσπερινό με κομποσχοίνι, ήπια ένα τσάϊ και συνέχισα. Έκανα το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς με κομποσχοίνι, και ύστερα έλεγα την ευχή. Όσο την έλεγα, τόσο έφευγε η κούραση και αισθανόμουν ξεκούραστος. Ένιωθα μέσα μου μια χαρά, που δεν μου έκανε καρδιά να κοιμηθώ∙ έλεγα συνέχεια την ευχή. Γύρω στις έντεκα την νύχτα γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο. Ήταν πολύ δυνατό, αλλά δεν σε θάμπωνε. Κατάλαβα όμως ότι και τα μάτια μου "δυνάμωσαν", για να μπορώ να αντέξω αυτήν την λάμψη. Όσο ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, μέσα στο θείο εκείνο φώς, ήμουν σ έναν άλλον κόσμο, πνευματικό. Αισθανόμουν μια ανέκφραστη αγαλλίαση, και το σώμα μου ανάλαφρο είχε χαθή το βάρος του σώματος. Ένιωθα την Χάρη του Θεού, τον θείο φωτισμό. Θεία νοήματα περνούσαν γρήγορα από τον νού μου σaν ερωταποκρίσεις. Δεν είχα προβλήματα, ούτε θέματα να ρωτήσω, όμως ρωτούσα και είχα συγχρόνως και την απάντηση. Ήταν ανθρώπινα λόγια οι απαντήσεις, είχαν όμως και θεολογία, αφού ήταν θείες απαντήσεις. Και ήταν τόσο πολλά όλα αυτά, ώστε, αν τα έγραφε κανείς, θα γραφόταν άλλος ένας Ευεργετινός.

Αυτό κράτησε όλη την νύχτα, μέχρι τις εννιά το πρωΐ. Όταν πιά χάθηκε εκείνο το φώς, όλα μου φαίνονταν σκοτεινά. Βγήκα έξω και ήταν σaν νύχτα. "Τί ώρα είναι; Δεν έφεξε ακόμη;", ρώτησα έναν μοναχό που περνούσε από εκεί. Εκείνος με κοίταξε και μου απάντησε με απορία: "Τί είπες, πάτερ Παΐσιε;". "Τί είπα;", αναρωτήθηκα και μπήκα μέσα. Κοιτάζω το ρολόι και τότε συνειδητοποίησα τί είχε συμβή. Η ώρα ήταν εννιά το πρωΐ, ο ήλιος ήταν ψηλά, κι εμένα μου φαινόταν σaν νύχτα! Ο ήλιος δηλαδή μου φαινόταν ότι ίσα ίσα φώτιζε σaν να είχε γίνει έκλειψη ηλίου. Ήμουν σaν έναν που πετιέται απότομα από το δυνατό φώς στο σκοτάδι τόσο μεγάλη ήταν η διαφορά! Μετά από εκείνη την θεϊκή κατάσταση βρέθηκα στην άλλη, την φυσική, την ανθρώπινη, και ξεκίνησα να κάνω όπως κάθε μέρα το πρόγραμμά μου. Έκανα λίγο εργόχειρο, έκανα την Ακολουθία των Ωρών με κομποσχοίνι, μετά την Ενάτη ώρα έβρεξα λίγο παξιμάδι για να φάω, αλλά ένιωθα σaν ζώο που πότε ξύνεται, πότε βόσκει, πότε χαζεύει και έλεγα μέσα μου: "Για δές με τί ασχολούμαι! Τόσα χρόνια έτσι τα πέρασα;". Μέχρι το απόγευμα είχα τέτοια αγαλλίαση, που δεν ένιωθα την ανάγκη να ξεκουραστώ. Τόσο δυνατή ήταν η κατάσταση αυτή. Όλη εκείνη την ημέρα έβλεπα θαμπά ίσα ίσα που μπορούσα να κάνω την δουλειά μου. Και ήταν καλοκαίρι ο ήλιος έλαμπε. Την άλλη μέρα άρχισα να βλέπω τα πράγματα φυσιολογικά. Έκανα το ίδιο τυπικό, αλλά δεν ένιωθα πιά έτσι, σaν ζώο».

Αυτός ήταν ο άγιος Παΐσιος. Από αυτόν τον θείο δοξασμό προέρχονταν οι θεολογικές διδασκαλίες του, ο προφητικός παρακλητικός λόγος του, κατά τον λόγο του Θεού «παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου» (Ησ. μ', 1), το προορατικό και διορατικό του χάρισμα, οι θαυματουργικές επεμβάσεις του, το φωταυγές πρόσωπό του, η ιλαρότητα της καρδιάς του, η νοερά ησυχία του πνεύματός του, ο διαυγής και αφάνταστος νούς του, η ακένωτη κενωτική αγάπη του, η μαρτυρική διάθεσή του, η αέναη δοξολογία του, η κατά Θεόν πολιτεία του.

Άγιε Παΐσιε, τώρα που ζής εις την Βασιλεία του Θεού, διαρκώς εις το άπλετο και επέραστο Φως της θείας Δόξης του Τριαδικού Θεού, εις την Εκκλησία των Πρωτοτόκων εν ουρανοίς, εις την άκτιστη αυτήν Πόλη και Μητρόπολη, εις την οποία, κατά την ιερά Αποκάλυψη, δεν υπάρχει Ναός, διότι «ο Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ ναός αυτής εστι, και το αρνίον. και η πόλις ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή η γάρ δόξα του Θεού εφώτισεν (καί φωτίζει) αυτήν, και ο λύχνος αυτής το αρνίον... και οι πυλώνες αυτής ου μη κλεισθώσιν ημέρας νύξ γάρ ουκ έσται εκεί» (Απ. κα', 22-25), βλέψον ιλέω όμματί σου προς τον ευλογημένον λαό του Κυρίου, που βρίσκεται στον βίο αυτό με τις διαρκείς εναλλαγές του κτιστού φωτός του ηλίου και του σκότους της νυκτός, με τα θηρία που εξέρχονται από τις μάνδρες αυτών κατά την διάρκεια της νοητής νυκτός, με τις μεθοδείες του διαβόλου, ο οποίος «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πέτρ. ε', 8), με τον πόνο από την φθαρτότητα, την παθητότητα και την θνητότητα, με τα προβλήματα και τις δυσκολίες, και πρέσβευε στον αγαπήσαντά σε Θεό και ηγαπημένον σφόδρα υπό σού υπέρ όλων ημών με την παρρησία που απέκτησες εις τον Θεόν, ήγουν πρέσβευε υπέρ Κληρικών, μοναχών και λαϊκών, υπέρ αποκαστάσεως του σύμπαντος κόσμου, υπέρ ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών.

Άρχισα, ευλογημένοι εορταστές όπου γής και φίλοι του φίλου του Θεού, άρχισα τις σκέψεις μου με τον αποστολικό λόγο: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εν τοίς επουρανίοις εν Χριστώ», «ο προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις αυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού, εις έπαινον δόξης της Χάριτος αυτού εν ή εχαρίτωσεν ημάς εν τώ ηγαπημένω» (Εφ. α', 3,5-6). Και θέλω να περατώσω τον λόγο με την ευχαριστήρια αποστροφή.

Ευχαριστούμε τον ουράνιο Πατέρα που μας εχαρίτωσε με τον ηγαπημένο Υιόν Του. Ευχαριστούμε τον ηγαπημένο Υιόν του Θεού, γιατί μας εχάρισε τον άγιο Παΐσιο, τον δικό Του και δικό μας ηγαπημένο άγιο. Γι αυτό προσευχόμαστε: Άγιε ένδοξε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των δεομένων σου εκτενώς και καρδιακώς.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Συνταγή Σωτηρίας !

 

Η « συνταγή » σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:

« -Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.

-Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.

-Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

-Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.

-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.

-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.

-Θεραπευτείτε από αρρώστιες που κυριαρχούν στη ζωή ανθρώπων που δεν έμαθαν να νηστεύουν, να εγκρατεύονται, να προσεύχονται, να ελπίζουν.

-Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο.

-Κόψτε κάθε σχέση με το κακό, ζήστε ελεύθερα, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου.

-Αποδείξτε την πίστη σας και με έργα αγάπης προς τον πλησίον.

-Αποφασίστε, τί θέλετε πιό πολύ: τη συμπάθεια του κόσμου ή την επιστροφή κοντά στο Θεό;

-Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα (από το πώς μιλάς) και, επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.

-Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιό πολύ απ’ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. Επίσης, να προσέχετε, γιατί μερικοί γονείς χαϊδεύουν πολύ τα παιδιά τους και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και όταν χαϊδεύεις πολύ το παιδί, θα γίνει εγωιστής και θα πάρει στραβό δρόμο. Πολλοί γονείς φροντίζουν περισσότερο να δώσουν υλικά πράγματα στα παιδιά τους. Αυτό είναι λάθος. Το σώμα έχει πολλές υλικές επιθυμίες, αλλά σύντομη ζωή. Η ψυχή έχει συνέχεια, άλλη πορεία. Η ψυχή δεν καταλήγει στο χώμα, άλλα στο Θεό. Όλοι σήμερα ασχολούνται με το σώμα τους, όχι με τις ανάγκες της ψυχής τους.

-Ποιες είναι οι ανάγκες της ψυχής;

-Να, πώς να στο πω; Οι ανάγκες της ψυχής είναι διαφορετικές. Και οι χαρές της ψυχής είναι αλλιώτικες από τις χαρές του σώματος. Το σώμα εύκολα το βολεύεις, τη ψυχή όχι. Αν έχεις λεφτά και μπεις σε ένα μεγάλο μαγαζί, το σώμα βολεύτηκε. Αλλά τί μπορείς να βρεις σε ένα, πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά, ναι, σουπερ μάρκετ, για τη ψυχή σου; Η ψυχή χρειάζεται άλλα πράγματα. Η ψυχή έχει ανάγκη από ειρήνη, ησυχία, επικοινωνία με το Θεό. Για να συντηρηθεί το σώμα, χρειάζονται αργύρια και επιούσιος άρτος. Η ψυχή για να συντηρηθεί χρειάζεται θεία τάλαντα, τον επουράνιο Άρτο».

( από το βιβλίο «Τέσσερις ώρες μα τον π. Παΐσιο

Η ελπίδα έρχεται μέσα από την πλήρη απελπισία

Την έκφραση αυτή χρησιμοποίησε χτες σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη του στο TOP Channel Δυτικής Μακεδονίας ο π. Παύλος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης. Αμέσως διευκρίνισε, ότι εννοεί, όταν κάποιος απελπίζεται από τις δικές του δυνάμεις, τη βοήθεια των ανθρώπων και όσων μπορεί να του προσφέρει αυτός ο κόσμος, τότε στρέφεται στην μόνη αληθινή Ελπίδα της βοήθειας του Θεού.

Πράγματι αυτή η φράση περιέχει μέσα της ένα οξύμωρο σχήμα, το οποίο έχει σχέση με την προέλευση της ελπίδας. Ας το συζητήσουμε όμως για να δούμε, αν έχει βάση αυτή η φράση στα λόγια του Χριστού και στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Ο Χριστός στην Παραβολή του Ασώτου λέει: «14 δαπανήσαντος δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρά κατά την χώραν εκείνην, και αυτός ήρξατο υστερείσθαι. 15 και πορευθείς εκολλήθη ενί των πολιτών της χώρας εκείνης, και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους· 16 και επεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού από των κερατίων ών ήσθιον οι χοίροι, και ουδείς εδίδου αυτώ. 17 εις εαυτόν δε ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι τού πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ ώδε απόλλυμαι! 18 αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου·» (Λουκ. 15, 14-18 )

Ο Άσωτος αφού εγκατέλειψε την πατρική αγκαλιά, βασίστηκε στα χρήματα για να βρει την ευτυχία. Όμως εκείνα γρήγορα τελείωσαν και τότε κατέφυγε στην ελεημοσύνη των συνανθρώπων του. Όταν απελπίστηκε κι απ’ αυτή κι έφτασε στον πάτο της ανθρώπινης κατάπτωσης, τότε «εις εαυτόν ελθών» στήριξε και πάλι την ελπίδα του στον Πατέρα του κι αποφάσισε να επιστρέψει.

Ο Άγιος Παΐσιος και οι «ζηλωτές» των Καυσοκαλυβίων! Γράφει ο Ιερομ. Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης στην Romfea.gr

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν για το σύντομο πέρασμα του Αγίου Παϊσίου από την σκήτη των Καυσοκαλυβίων, όταν ακόμη αναζητούσε κάποιον γέροντα για να υποταχθεί.

Ο ίδιος έκλινε προς την ησυχαστική ζωή κι έτσι αποφάσισε να επισκεφθεί Κελλιά και Σκήτες, φορώντας ακόμη τα στρατιωτικά του ρούχα και με το κοσμικό του τότε όνομα, Αρσένιος.

Στο βίο του διαβάζουμε για την αναζήτησή του: «...Ταλαιπωρήθηκε όμως από μερικούς ζηλωτές χωρίς διάκριση. Νόμιζε ότι τους λένε ζηλωτές επειδή έχουν πολύ ζήλο και αγωνίζονται πολύ. Αυτοί τον ζάλισαν και ήθελαν να τον ξαναβαπτίσουν, μολονότι ήταν βαπτισμένος από τον Άγιο Άρσένιο με το παλαιό μάλιστα ημερολόγιο.

Σε ένα γέροντα ζηλωτή που πήγε να μείνει, δεν αναπαύτηκε, γιατί άκουγαν τραγούδια από το ραδιόφωνο και η ζωή τους δεν ήταν τόσο πνευματική. Όταν θέλησε να φύγει του έκαναν εκβιασμό. «Αν φύγεις», του έλεγαν «θα πας στην κόλαση. Όποιος αφήνει τη μετάνοιά του δεν πάει στον Παράδεισο». Ο Αρσένιος τα πίστευε και υπέφερε. Κάποτε όμως κουράστηκε και έφυγε.

Πως ο Γέροντας Παΐσιος με έβγαλε από το αδιέξοδο, του Γεώργιου Καμπούρη Ταξίαρχου (ΠΒ)

Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Το θετικό αποτέλεσμα ενός τεστ ελέγχου αντισωμάτων ερυθράς, μας αναστάτωσε. Μετά από μερικές ήμερες η επανάληψη του τεστ, σε άλλο μικροβιολογικό εργαστήριο, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η σύζυγός μου είχε νοσήσει από ερυθρά, ενώ εγκυμονούσε...

Να σημειωθεί ότι κατά την πρώτη εγκυμοσύνη, πριν από 3 χρόνια περίπου, το αποτέλεσμα του τεστ αντισωμάτων ερυθράς ήταν αρνητικό. Όπως ήταν επόμενο απευθύνθηκα σε ιατρούς γυναικολόγους, πού εμμέσως μας προέτρεπαν σε διακοπή κυήσεως, δεδομένου ότι ο ιός της ερυθράς προσβάλλει τα μάτια, τα αυτιά και τον εγκέφαλο του εμβρύου. Οι στατιστικές συνηγορούσαν ότι υπήρχαν πιθανότητες στο 80% – 85% το παιδί πού θα γεννιόταν να είναι τυφλό, κωφάλαλο ή και με διανοητική στέρηση. Με όλα αυτά πού άκουγα είχα χάσει πραγματικά τον ύπνο μου, ενώ προσπαθούσα να μη μεταφέρω στη σύζυγό μου τις αγωνίες μου, για να μην επιβαρύνω την κατάστασή της.

Τον Αύγουστο του ’92 πήρα μετάθεση από τον Έβρο στη Μυτιλήνη (ιδιαίτερη πατρίδα μου). Η σύζυγός μου είχε φύγει 10 ημέρες περίπου νωρίτερα για να μπορέσω να μαζέψω την οικοσκευή μας.

Ήταν Παρασκευή προς Σάββατο και ενώ κοιμόμουν είδα στον ύπνο μου έναν Γέροντα ρασοφόρο να με προσκαλεί πάραυτα, να πάω στο Άγιον Όρος. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ επισκεφθεί, αλλά και ούτε γνώριζα το δρομολόγιο πού έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω εκεί. Η απάντηση πού του έδωσα μέσα στον ύπνο μου ήταν: «Μα δεν ξέρω πώς να πάω», και μου απαντά: «Έλα, θα σε οδηγήσω εγώ». Τρόμαξα, ξύπνησα και νόμισα ότι τον έβλεπα μπροστά μου. Άναψα τα φώτα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Μονολόγησα, «δεν βαριέσαι, όνειρο είναι» και έκλεισα το φως για να συνεχίσω τον ύπνο μου. Πέρασε λίγη ώρα και είδα ξανά τον ίδιο Γέροντα να με προσκαλεί να πάω στο Άγιον Όρος. Ξαφνιάστηκα και φοβήθηκα. Άναψα αμέσως τα φώτα, αλλά δεν είδα τίποτα. Κάθισα στο κρεββάτι μου και κοίταξα το ρολόι μου πού έδειχνε περασμένες 02:00 η ώρα. Προβληματίστηκα και δεν ήξερα τινά κάνω. Να ξεκινήσω από το Διδυμότειχο να πάω στο Άγιον Όρος και ποιο δρομολόγιο να ακολουθήσω. Ξημέρωνε Σάββατο και έπρεπε να ενημερώσω το νέο Διοικητή, πού αναλάμβανε για τις υποχρεώσεις της Μονάδας. «Να ξεκινήσω να φύγω κρυφά χωρίς να τον ενημερώσω και αν με αναζητήσουν τί θα πω;». Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό μου.

Τελικά πήρα την απόφαση. Ξεκίνησα περίπου στις 02:30 πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά αφού άλλωστε με προσκάλεσε ο Γέροντας.

Για τον πιστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!

• Τι θα γίνει αύριο;
• Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;
• Τι θα κάνουμε;
• «Τι τέξεται η επιούσα»;
• Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον;

Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.
Ο πιστός είναι ο άνθρωπος ο ειρηνικός, ο οποίος αναθέτει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Η πίστη τον πληροφορεί ότι υπάρχει ο Θεός, ότι γνωρίζει ο Θεός και βλέπει τα προβλήματά του και είναι ο Δυνατός, ώστε εκεί που εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε αδιέξοδο, να δώσει Εκείνος διέξοδο και μάλιστα διέξοδο πολύ καλή. Όλα αυτά η πίστη τα εμπνέει. Όταν όμως ο άνθρωπος στερείται αυτής της πίστεως, ζει μέσα σε καθημερινή αγωνία και σε καθημερινή ψυχική ταλαιπωρία και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει.
Το παράδειγμα των αγίων Τριών Παίδων και η απάντηση, που έδωσαν τότε στο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, είναι επίσης εξαίρετη και θαυμαστή. Τι του απάντησαν; «Έστι γαρ Θεός ημών εν ουρανοίς». Υπάρχει ο Θεός, «ώ ημείς λατρεύομεν, δυνατός εξελέσθαι ημάς εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης, και εκ των χειρών σου, βασιλεύ, ρύσεται ημάς» (Δαν. γ΄ 17). Ο Θεός μας είναι δυνατόν να μας βγάλει μέσα από το πυρ της καμίνου και από τα χέρια σου να μας γλυτώσει. Όπως και πράγματι έγινε.
Διέλυσε ο Θεός τον καυστικό πειρασμό, τον κυριολεκτικώς καυστικό μέσα στο καμίνι της φωτιάς, όπου ρίχτηκαν οι νέοι εκείνοι. Διότι ακριβώς ήταν οπλισμένοι με το θυρεό της πίστεως (Εφεσ. 6 16). Αυτό συμβαίνει και με κάθε άνθρωπο, ο οποίος έχει αυτή την πίστη, αυτό το θυρεό, τον οποίο προβάλλει εναντίον των πειρασμών, οι οποίοι τον κτυπούν. Και μπροστά σ’ αυτό το θυρεό, διαλύονται οι πειρασμοί και μένει ο άνθρωπος ειρηνικός μέσα στη ζωή του. Είναι, λοιπόν, σπουδαίο κεφάλαιο η απόκτηση του θυρεού της πίστεως, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Του π. Λεωνίδα Διαμαντόπουλου, αοίδιμου προϊστάμενου της Αδελφότητος «ο Σωτήρ», από το βιβλίο «Η Πανοπλία του Θεού»

Ο γέροντας Παΐσιος για την προσευχή

«Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο».

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΠΛΟ ΙΣΧΥΡΟ

Παλιά, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος θα σκεφτόταν. Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν. Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε: «Σκέφτηκα γι’ αυτό; Προσευχήθηκα γι’ αυτό;» Όταν κανείς ενεργεί, χωρίς να σκεφθεί και χωρίς να προσευχηθεί, ενεργεί σατανικά. Και βλέπεις, συχνά πολλοί χριστιανοί με τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον Θεό να επέμβει. Νομίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα μόνοι τους. Ενώ ακόμα και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε (...).

Συνέχεια ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει. Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής. Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα (...).

Αιτήματα στην προσευχή

- Γέροντα, αν είναι ευλογημένο, να μας λέγατε μερικά θέματα, για τα οποία ιδιαίτερα πρέπει να προσευχόμαστε.

Να παρακαλούμε κατ’ αρχάς η προσευχή μας να έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή μου λέω «Παρατεινον το ελεος Σου τοις γινοσκουσι Σε» και προσθέτω «και τοις μη γινωσκουσι Σε». Ακόμα λέω «Κύριε, σωσον τους ασεβείς». (Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέει «Κύριε, σωσον τους ευσεβείς...», γιατί μπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι’ αυτούς).

Όταν πάλι ο ιερέας λέει «Υπέρ των εντειλαμενων ημιν τοις αναξιοις ευχεσθαι υπέρ αυτων», προσθέτω και «υπέρ των μη εντειλαμενων». Γιατί πρέπει να προσευχόμαστε και γι’ αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε, αλλά και γι’ αυτούς που δεν μας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους αγνώστους.

Τόσες χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρότερα προβλήματα από αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε. Να κάνουμε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθεί, να φανεί το δίκαιο· να δοθεί χάρη στους φυλακισμένους, να πιάσει τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν. Όταν βάζω ξύλα στη φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, όσους δεν έχουν ζεστασιά». Όταν πάλι καίω τα γράμματα που μου στέλνουν – τα διαβάζω και μετά τα καίω, γιατί έχουν και θέματα και απόρρητα και εξομολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψει ο Θεός όλα τα κουσούρια. Να τους βοηθάει ο Θεός να ζουν πνευματικά και να τους αγιάζει».

Ακόμη συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνομά τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο.

- Γέροντα, τι είναι καλύτερα, να ζητώ το έλεος του Θεού γενικά ή να αναφέρω και συγκεκριμένα αιτήματα σύμφωνα με το «Αιτείτε και δοθησεται υμιν»;

Να προσεύχεσαι γενικά και να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους πάσχοντας σωματικά και ψυχικά». Σ’ αυτήν την ευχή περιλαμβάνονται και οι κεκοιμημένοι. Αν σου έρχεται στον νου ένα συγγενικό σου πρόσωπο, πες μια ευχή και γι’ αυτό, «... ελέησον τον δούλον Σου τάδε», και πέρασε αμέσως στην γενική ευχή για όλον τον κόσμο, «... ελέησον τον κόσμον Σου άπαντα»

Μπορείς να φέρνεις στον νου σου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που έχει ανάγκη, να προσεύχεσαι λίγο γι’ αυτόν και μετά να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και να πονάς για όλους, για να μη φεύγει η... αμαξοστοιχία με έναν επιβάτη. Να μη σκαλώνουμε σε ένα πρόσωπο και μετά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με την προσευχή ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους.

Όταν προσεύχεσαι λ.χ. για έναν καρκινοπαθή, να προσεύχεσαι για όλους τους καρκινοπαθείς και να λες και μια ευχή για τους κεκοιμημένους. Ή βλέπεις έναν δυστυχισμένο· να πηγαίνει αμέσως ο νους σου σε όλους τους δυστυχισμένους και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς.

Ἔνα ἀνέκδοτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου πού ἔζησε μία παρέα φίλων

  Πάνε κάποια χρόνια πριν όταν ένας φοιτητής ο Θ. ήταν στο πτυχίο μια δύσκολης σχολής του Πανεπιστημίου. Είχε για διαφόρους προσωπικούς λόγους καθυστερήσει να πάρει πτυχίο και συγχρόνως είχε αρραβωνιαστεί με σκοπό γρήγορα να παντρευτεί.

Η καθυστέρηση του πτυχίου είχε δημιουργήσει στενοχώρια, τόσο στους γονείς του, στην αρραβωνιαστικιά του, αλλά και στους αγαπημένους φίλους του.

Έτσι μια μέρα ξεκίνησε να πάει στον Παππούλη Παΐσιο για να του ζητήσει τη γνώμη του, αν δηλαδή πρέπει να διακόψει τη σχολή, αφού δεν μπόρεσε να τελειώσει, και να πιάσει μια άλλη δουλειά ενόψει του γάμου ή να συνεχίσει και να δώσει αυτό το δύσκολο μάθημα στον πολύ απαιτητικό και δύστροπο καθηγητή.

Ο Παππούλης ήταν κάθετος... βεβαίως να δώσεις το μάθημα και αφού εσύ πια δεν μπορείς να κάνεις ως άνθρωπος κάτι θα σε βοηθήσουμε εμείς (πάντα ο Παππούλης χρησιμοποιούσε τον πληθυντικό). Μίλησαν και για άλλα θέματα προσωπικά, και τον έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα υποσχόμενος την παρά Θεού βοήθεια μέσω της προσευχής του.

Ο Θ. επέστρεψε όλο χαρά και δύναμη στη πόλη που σπούδαζε και έβαλε όλα τα δυνατά του να διαβάσει και με βεβαία την ελπίδα και με την ευχή του Γέροντα πήγε να γράψει.

Πίστευε ότι θα το πέρναγε το δύσκολο μάθημα με όσα είχε γράψει.

Πέρασαν οι μέρες και στην αγωνία του πήγε και βρήκε τον καθηγητή να ρωτήσει αν το πέρασε.....

 

Εκείνος σκυμμένος τα γραπτά και τις σημειώσεις του σηκώνει το κεφάλι του με με δώσει ειρωνείας του απαντά: δυστυχώς κύριε δεν περάσατε το μάθημα αν και γράψατε 4,4 ....θα χαρώ σε μια επομένη εξέταση να πάτε καλύτερα και να περάσετε με την αξία σας. Άδικα ο Θ. του εξήγησε ότι είναι το τελευταίο μάθημα και ότι πρέπει να φύγει στη πατρίδα του να παντρευτεί κλπ. Ανένδοτος ο καθηγητής.