Γέροντας Παϊσιος – Τα ορφανά παιδιά

-Γέροντα, τὰ παιδάκια, ἄν πεθάνη ὁ πατέρας τους, πρέπει νὰ τὸν δοῦν νεκρό;
-Καλύτερα νὰ μὴν τὸν δοῦν. Ἐδῶ σὲ ἕναν μεγάλο προσπαθεῖς μὲ τρόπο νὰ πῆς γιὰ τὸν θάνατο κάποιου δικοῦ του, πόσο μᾶλλον σὲ παιδιά!
-Μέχρι ποιά ἡλικία;
-Ἀνάλογα καὶ μὲ τὸ τί παιδί εἶναι.
-Στὸν τάφο του νὰ τὰ πηγαίνουν;
-Στὸν τάφο, ναί, ἄς τὰ πηγαίνουν. Νὰ τοὺς ποῦν: «Ὁ πατέρας πῆγε ἀπὸ ’δῶ στὸν Οὐρανό. Ἄν εἴσαστε φρόνιμα, θὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸν Οὑρανὸ νὰ σᾶς βλέπη». Θυμᾶμαι, ὅταν πέθανε ἡ γιαγιά μου, μὲ εἶχαν πάει σὲ ἕνα φιλικό μας σπίτι, γιὰ νὰ μὴ δῶ τὴν κηδεία καὶ νὰ μὴν ξέρω ὅτι πέθανε.
Μοῦ ἔκαναν ἐκεῖ παιχνίδια, μὲ διασκέδαζαν. Ἐγὼ γελοῦσα καὶ ἐκεῖνοι ἔκλαιγαν. Ὅταν γύρισα, ρωτοῦσα: «Ποῦ εἶναι ἡ γιαγιά;» «Θὰ ἔρθη», μοῦ ἔλεγαν. Περίμενα τὴν γιαγιά…. Καὶ μετὰ ἀπὸ καιρὸ ἔμαθα ὅτι πέθανε. Δὲν βοηθάει τὰ παιδιὰ νὰ δοῦν νεκρὰ τὰ ἀγαπημένα τους πρόσωπα.
-Γέροντα, τὰ μικρὰ παιδιά, ὅταν πεθάνη ἡ μητέρα τους, εἶναι πολὺ πονεμένα.
-Τὰ παιδιὰ ὀρφανεύουν πιὸ πολὺ ἀπὸ μάνα, ὄχι ἀπὸ πατέρα, γι’ αὐτὸ καὶ πονᾶνε πιὸ πολὺ -σπάνια συμβαίνει νὰ χάσουν τὴν μάνα τους καὶ νὰ εἶναι μετὰ ὁ πατέρας τους σὰν μάνα. Στὸν Παράδεισο ὅμως θὰ παρηγορηθοῦν.

Ἔχουν νὰ λάβουν ἐκεῖ. Ἕνα ὀρφανὸ θὰ μπῆ μὲ λιγώτερες μονάδες τὸν Παράδεισο, ὅπως οἱ Ὁμογενεῖς ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ μπαίνουν στὸ πανεπιστήμιο χωρίς ἐξετάσεις[4], γιατὶ τοὺς πιάνει κάποιος νόμος. Τὰ ὀρφανὰ δηλαδὴ τὰ πιάνει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ λιγώτερο κόπο θὰ μποῦν στὸν Παράδεισο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι χρειάζεται νὰ ἀγωνισθοῦν πολύ.
Ἐγὼ μακαρίζω τὰ παιδιὰ ποὺ στερήθηκαν τὴν μεγάλη στοργὴ τῶν γονέων τους, γιατὶ κατόρθωσαν νὰ κάνουν Πατέρα τους τὸν Θεὸ ἀπὸ τούτη τὴν ζωὴ καὶ ἔχουν ἀποταμιεύση παράλληλα στὸ Ταμιευτήριο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν στοργὴ τῶν γονέων τους ποὺ στερήθηκαν, ἡ ὁποία τοκίζεται.
Ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ ὁ Καλὸς Θεὸς θὰ τὰ βοηθήση, γιατὶ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ παίρνει τοὺς γονεῖς, εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο ὑποχρεωμένος νὰ τὰ προστατεύη. Τὶ λέει ὁ Δαβίδ: «Ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται»[5].
Τὰ ἀγαπάει ὁ Θεὸς φυσιολογικὰ πιὸ πολὺ καὶ τὰ ἔχει μεγαλύτερη ἔγνοια. Σ’ αὐτὰ τὰ παιδιὰ δίνει περισσότερα δικαιώματα σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἀπὸ ὅ,τι στὰ ἄλλα παιδιά. Ἄν τὸ ὀρφανὸ γυρίση τὸ κουμπὶ στὴν καλωσύνη, προοδεύει πολὺ. Ἐνῶ, ἄν πῆ: «ἐγὼ ταλαιπωρήθηκα, ὁπότε τώρα κι ἐγὼ θὰ ταλαιπωρήσω ἄλλους», καταστρέφεται.
-Γέροντα, ἡ ὀρφάνια ἔχει δυσάρεστες ἐπιπτώσεις σὲ ὅλη τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου;
-Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές; Μπορεῖ τὰ ὀρφανὰ νὰ εἶναι λίγο συνεσταλμένα, νὰ ἔχουν ἕνα μάζεμα, μιὰ δειλία –δὲν ἔχουν ἐκείνη τὴν χαρά, τὴν ζωράδα ποὺ ἔχουν ὅσα παιδιὰ εἶναι χορτάτα ἀπὸ στοργή-, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ συστολὴ εἶναι ἕνα φρένο ποὺ τὰ βοηθάει σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ συγχρόνως ἀποταμιεύουν καὶ στὴν ἄλλη.
Γιατὶ αὐτὸ τὸ μάζεμα νομίζεις ὅτι δὲν τὸ βλέπει ὁ Θεὸς; Δὲν θὰ τὰ βολέψη μετά; Γι’ αὐτὸ, τὸ ὀρφανό, ἰδίως ἀπὸ μάνα, πρέπει νὰ τὸ ἀγκαλιάσουμε μὲ πόνο καὶ μὲ θερμή ἀγάπη, γιὰ νὰ ζεσταθῆ πρῶτα, νὰ ξεθαρρέψη, ὥστε νὰ ἀνοίξη τὴν καρδιά του.
Καί, ὅταν ἔχη φιλότιμο, πρέπει νὰ βάλουμε φρένο γερὸ στὸν μεγάλο του ἐνθουσιασμό, γιὰ νὰ μὴν πάθη ὑπερκόπωση, προσπαθώντας νὰ ἐκδηλώση τὴν μεγάλη του εὐγνωμοσύνη. Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καπαδόκης μεγάλωσε ὀρφανὸς καὶ ἀπὸ μάνα καὶ ἀπὸ πατέρα. Ἄν δὲν τὸ ἀντιμετώπιζε πνευματικά, μὲ λεβεντιά, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι βασανισμένος, νὰ εἶχε ψυχολογικὰ προβλήματα. Βλέπεις ὅμως τί παλληκαριὰ εἶχε!
Τί ἀγῶνες ἔκανε! Καὶ αὐτὸ ποὺ μοῦ κάνει ἐντύπωση εἶναι ὅτι καὶ τὰ κόκκαλά του ἦταν σὰν βαμβάκι, σὰν σφουγγάρι. Στὴν ἐκταφή, ὅταν ἔβγαλα τὰ λείψανά του, τὰ πλευρά του καὶ οἱ σπόνδυλοι, μόλις τὰ χάραζα λίγο, ἔσπαζαν. Μόνο δύο σπόνυδοι, ἡ λεκάνη καὶ ἡ κνήμη, ἦταν κάπως γερά. Τόσο ἀσθενικὸς ποὺ ἦταν, πῶς ἔκανε τόσες ὁδοιπορίες; Βάδιζε σὰν νὰ πετοῦσε! Ἐδῶ βλέπει κανεὶς τὴν ὑπερφυσικὴ δύναμη ποὺ τοῦ ἔδινε ὁ Θεὸς. Στὸ μεγάλωμα τῶν ὀρφανῶν θὰ σκαλώση ὁ Χριστός;


4. Εἰπώθηκε τὸ 1992, ὅταν ἀκόμη ἴσχυε σχετικὴ νομοθεσία.
5.Ψαλμ.145,9.


Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 125-128 τοῦ βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

Γέροντας Παΐσιος:Ο Χριστός θέλει να δει την θυσία μας, την αγάπη μας.

Αν ζητούμε κάτι από τον Θεό, χωρίς να θυσιάζουμε και κάτι, δεν έχει αξία. 

Αν κάθωμαι και λέω: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, κάνε καλά τον τάδε άρρωστο», χωρίς να κάνω κάποια θυσία, είναι σαν να λέω απλώς καλά λόγια. Ο Χριστός να δη την αγάπη μου, την θυσία μου, και τότε θα εκπληρώση το αίτημά μου, αν βέβαια αυτό είναι για το πνευματικό καλό του άλλου.

Γι’ αυτό,όταν οι άνθρωποι σας ζητούν να προσευχηθήτε για κάποιον άρρωστο, να τους λέτε να προσευχηθούν και αυτοί ή τουλάχιστον να αγωνισθούν να κόψουν τα κουσούρια τους. 

Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσης». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν την θυσία, για να σε βοηθήση ο Θεός», και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορί να με κάνη καλά ο Θεός;» Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιασθούν για τον άλλον. Άλλος δεν τρώει γλυκά, για να βοηθήση οΧριστός όσους πάσχουν από ζάχαρο, ή δεν κοιμάται, για να δώση λίγο ύπνο ο Χριστός σ’ αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό. Τότε ο Θεός δίνειτην Χάρη Του. Εγώ, όταν μου λέη κάποιος πως δεν μπορεί να προσευχηθή για κάποιον δικό του που είναι άρρωστος, του λέω να κάνη και αυτός μια θυσία για τον άρρωστο.

Συνήθως του λέω να κάνη κάτι που θα είναι καλό και για την δική του υγεία. Ήρθε κάποτε από την Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύη. Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καημένος τελείως απελπισμένος. «Κάνε κι εσύ μια θυσία, του είπα, για την υγεία του παιδιού σου. Να κάνης μετάνοιες, δεν μπορείς· να προσευχηθής, δεν μπορείς, εντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μου λέει. «Να καπνίζης ένα κουτί, του λέω, και τα χρήματα που θαέδινες για τα υπόλοιπα να τα δίνης σε κανέναν φτωχό». «Να γίνη, Πάτερ, καλά το παιδί, μου λέει, και εγώ θα το κόψω το τσιγάρο».

«Ε, τότε δεν θα έχη αξία· τώρα πρέπει να το κόψης· πέταξε το τσιγάρο, του λέω. Δεν αγαπάς το παιδί σου;». «Εγώ δε αγαπώ το παιδί μου; Από τον πέμπτο όροφο πετιέμαι κάτω για την αγάπη του παιδιού μου», μου λέει. «Εγώ δεν σου λέω να
πεταχτής από τον πέμπτο όροφο κάτω, θα αφήσης το παιδί σου στον δρόμο κι εσύ θα χάσης την ψυχή σου. Εγώ σου λέω να κάνης κάτι εύκολο.

Να, πέταξε τώρα τα τσιγάρα!». Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να τα πετάξη. Και τελικά έφυγε έτσι και έκλαιγε! Πως να βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος; Ενώ όσοι ακούν βοηθιούνται. Μια άλλη μέρα ήρθε ένας που αγκομαχούσε από την πεζοπορία. Κατάλαβα ότι κάπνιζε πολύ και του είπα: «Βρε ευλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θα πάθης κακό». Μόλις ξελαχάνιασε και μπόρεσε να μιλήση, μου είπε: «Η γυναίκα μου είναι πολύ άρρωστη και κινδυνεύει να πεθάνη. Σε παρακαλώ, κάνε μια προσευχή να γίνη κανένα θαύμα. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια». «Την αγαπάς την γυναίκα σου;», τον ρωτάω. «Την αγαπώ», μου λέει.

«Τότε γιατί δεν κάνεις κι εσύ κάτι, για να την βοηθήσης; Αυτή έκανε ό,τι μπορούσε, οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν, και τώρα έρχεσαι εδώ, για να μου πης να κάνω κάτι και εγώ, να προσευχηθώ, για να βοηθήση ο Θεός. Εσύ όμως τι έκανες, για να βοηθηθή η γυναίκα σου;». «Τι μπορώ να κάνω εγώ, Γέροντα;», με ρωτάει.

«Αν σταματήσης το κάπνισμα, του λέω, η γυναίκα σου θα γίνη. Σκέφθηκα ότι, αν ο Θεός δη ότι δεν συμφέρει πνευματικά στην γυναίκα του να γίνη καλά, τουλάχιστον θα γλιτώση αυτός από το κακό που κάνει το τσιγάρο. Ύστερα από έναν μήνα ήρθε χαρούμενο να με ευχαριστήση. «Γέροντα, σταμάτησα το κάπνισμα, μου είπε, και η γυναίκα μου έγινε καλά». Μετά από ένα διάστημα ξαναήρθε αναστατωμένος να μου πη ότι ξανάρχισεκρυφά να καπνίζη και η γυναίκα του έπεσε πάλι βαριά άρρωστη. «Το φάρμακο τώρα το ξέρεις, του είπα. Κόψε το τσιγάρο».
 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 

ΛΟΓΟΙ Δ΄

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

Είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο που γνώριζε τον γέροντα Παΐσιο για δεκαπέντε χρόνια και είχε ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του.
Κάναμε αρκετά χιλιόμετρα για να τον γνωρίσουμε από κοντά και το υλικό που μας εμπιστεύθηκε νομίζω πως είναι σημαντικό και θα προσπαθήσουμε να το προβάλλουμε σταδιακά.
Ξεκινάμε με μια μαρτυρία, λόγω επικαιρότητας που έχει σχέση με τα ελληνοτουρκικά. Από βαθιά ταπεινότητα και μόνο, ο εν λόγω κύριος δεν θέλησε να δημοσιεύσουμε ούτε το όνομά του, ούτε την πόλη που μένει :
«Βρισκόμαστε στο 1990 που είδα τον γέροντα. Ήταν η τελευταία φορά γιατί μετά από λίγο αρρώστησε. Με έβαλε μέσα στο κελλί του και καθόταν στο πάσι. Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, του πήγαινα καμιά μάλλινη φανέλα για το κρύο. Πήρα και τον σάκκο μαζί μου και τον έβαλα σε μια γωνιά.
Μου λέει "μην τον πειράζεις τον σάκκο"...
Εγώ μέσα στον σάκκο είχα ένα μαγνητοφωνάκι που κατέγραφε από απόσταση συνομιλίες και είχα σκοπό μόλις πάω να βγάλω την φανέλα να το πατήσω και να αρχίσει να καταγράφει τα λόγια του γέροντα.
Μόλις σηκώθηκα μου λέει "Κ. μην το ανοίγεις, δεν πρόκειται να δουλέψει. Φέρ' το εδώ να το δω κι εγώ."
Αφού με κατάλαβε το πήρα και του το έδωσα. Μου λέει "τίνος είναι αυτό;". Του λέω "είναι του φίλου μας του Β." ο οποίος ήταν γνωστός του γέροντα. Άρχισε να το περιεργάζεται και λέει "είναι πολύ ωραίο αλλά να ξέρεις δεν θα λειτουργούσε. Αφού δεν είχες ευλογία δεν θα λειτουργούσε."
Εκείνη την ώρα τον φώναξε κάποιος έξω από το κελλί κι εκεί είδα το μεσημεριανό του γέροντα που ήταν μισή ντομάτα, τρεις ελιές και μισή φέτα ψωμί.
Μόλις ήρθε μέσα του λέω "γέροντα, έχω έναν λογισμό. Τι θα γίνει με την Ελλάδα; Πες μου αν είναι ευλογημένο".
Μου λέει ο γέροντας "θα σου πω... Εγώ μου λέει δεν θα το δω, εσύ θα το δεις. Θα γίνει επί των ημερών σου! Εσύ θα το ζήσεις το γεγονός αυτό... Το πρόβλημα θα αρχίσει από την Θράκη. Θα είναι ένα διπλωματικό επεισόδιο το οποίο δεν θα μπορεί να λυθεί. Τότε όμως οι δήθεν «φίλοι» μας θα βοηθήσουν την Ελλάδα μας αλλά στην ουσία αυτοί θα έχουν το μυαλό τους στα Δαρδανέλια και στην Ευρωπαϊκή Τουρκία.
Από εκεί θα αρχίσει, από την Θράκη!".
Τον ρωτάω "εμείς θα λάβουμε μέρος σε ό,τι γίνει;"
"Όχι!", μου λέει. "Εμείς θα φτάσουμε μέχρι το σημείο της γενικής επιστράτευσης. Χάρην των μικρών των παιδιών, των μοναχών και άλλων που προσεύχονται ο Θεός θα μας λυπηθεί και δεν θα μας αφήσει να λάβουμε μέρος στον πόλεμο που θα γίνει. Θα την πατήσουν αυτοί οι δήθεν «φίλοι» μας και οι άλλοι..."»

«όταν θα δούμε την Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία...» alt

Θα έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πώς θα εξελιχθεί, το θέμα που προέκυψε στην Θράκη με τον τούρκο πρόξενο.

Θυμίζουμε την μαρτυρία από τον γέροντα Παΐσιο :

Γεώργιος Γιάννου, αξιωματικός Πολεμικής Αεροπορίας

Την άνοιξη του 1987 επισκέφθηκα τον γέροντα Παϊσιο στο κελλί του, στην Παναγούδα. Προβληματισμένος, τον ρώτησα αν θα γινόταν πόλεμος με την Τουρκία και μου είπε, ότι «όταν θα δούμε την Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία, και η Τουρκία να παίρνει την πρεσβεία της από την Αθήνα, τότε θα πρέπει να πούμε "Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς...»

(Βιβλίο «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994»)

Θαύμα του Πατήρ Παϊσίου

Καλησπέρα, θέλω να γράψω κάτι που μου συνέβει εις ένδειξην ομολογίας πίστεως προς τον Χριστό μας, το οποίο έγινε μέσω του Γέροντα Παϊσίου. Οι δικοί μου άνθρωποι το γνωρίζουν, μπορούν να το επιβεβαιώσουν αν και η Πίστη βουνά μέχρι και βουνά κινάει. αλλά πρέπει πρώτα απο όλα να το θέλει ο Παντοδύναμος Θεός μας. Έπασχα απο ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μια άσχημη κατάσταση για μένα και την οικογένεια μου, ξόδεψα πολλά χρήματα αλλά θεραπεία δεν υπήρχε. Ήταν όλα μέσα στο μυαλό μου. Νόμιζα ότι με παρακολουθούν για να με δηλητηριάσουν...οτιδήποτε έτρωγα απο οπουδήποτε νόμιζα είχε δηλητήριο. Έπρεπε να μη φάω ή αν μου έμπαινε η ιδέα ότι ήδη αυτο που μαγείρεψα ακόμη κι εγώ, και πετάχτηκα για λιγο στο άλλο δωμάτιο του σπιτιού..κάποιος μπήκε απο το παράθυρο και έβαλε δηλητήριο. Η κατάσταση ήταν αφόρητη. Έκανα εμετούς για να ησυχάσω, δλδ έβγαζα το δηλητήριο. Πήγαινα για ψώνια και νόμιζα ότι κάποιος με παρακολουθεί και πετάει στο καρότσι δηλητήρια.....πολλές φορές....έχω πετάξει σακούλες απο το σούπερ ΄μαρκετ βάζοντας τες σε μεγαλύτερες απο αυτές τις μάυρες σακούλες για απορρήματα για να μη φαίνονται......ένοιωθα ανακούφηση όταν το έκανα. Μετά πήγαινα και ξαναψώνιζα την ίδια μέρα...τρομερή ένταση. Πολύ προσεκτικά διάλεγα να είναι όλα συσκευασμένα κι όχι χυμα και κοίταγα να είμαι μακριά απο οποιονδήποτε μέχρι να μεταφέρω τα ψώνια σπίτι μου......Μη σας κουράζω....Αποτέλεσμα? Κάποια κυρία μου μίλησε (αυτή δε το ήξερε ότι είχα πρόβλημα) για το Γέροντα...πήρα τα βιβλία του.....σιγά σιγά τον αγάπησα τα έλεγε τόσο κατανοητά..... Μια ημέρα μου είχε φέρει ο πατέρας μου εποχιακά λαχανικά απο το εξοχικό του......φυσικά ούτε καν σκέφτηκα να τα κρατήσω...ειπα μόλις φύγει θα τα πετάξω...ο πατέρας μου το γνώριζε καια προσπαθούσε ο καημένος να μου πει ότι κανεις δεν έβαλε δηλητήριο......έφυγε...απελπισμένη πήρα ένα βιβλίο του Πατήρ Παϊσίου και.....μέσα απο εκεί........βρήκα λύση στο πρόβλημα μου......ξερω ακούγετε τρομερά παράξενο...αλλά ο Γέροντας μίλαγε για κάτι ντοματιές που φύτευε ο ίδιος...μέχρι εδώ. Σε αυτό λοιπόν το πρόβλημα που είχα κάθε φορά..σιγά σιγά....μέσα σε ένα χρόνο......έγινα καλα. Κάθε φορά το καντηλάκι άναβε....κάθε φορά είχα στα χέρια μου το Άγιο χώμα απο το τάφο του στη Σουρωτη...κάθε φορά άναβα κεράκι και θυμιατό και άνοιγα το βιβλίο του.......Το είπα στο πνευματικό μου ο οποίος όλος τυχαίως είχε συναντήσει το Γέροντα....και με τη συμβουλή του έγινε πνευματικός......και τον ρώτησα μήπως είναι του έξω απο δώ όλα αυτά......Η απάντηση ήταν όχι..... Ευχαριστώ το Γέροντα που θεράπευσε απο αυτή τη πάθηση,,,,,δεκαπέντε χρόνια τωρα είμαι καλά...΄΄ολα αυτά μου μοιάζουν ξένα......Πάντος σε αυτο μόνο το θέμα βρήκα βοήθεια, πολλές φορές θέλω να με βοηθήσει αλλά,. μεσω προσευχής το κάνω...διαβάζω απλά τα βιβλία του και τον νοιώθω δίπλα μου. Πηγή:xristianos.gr

Η μυστική Θεολογία Του Αγίου Παϊσίου για τούς νέους.

                                                                                    

H Θεολογία του Αγίου Παϊσίου είναι εκπληκτική. Ο Γέροντας θεολογεί με τρόπο απλοϊκό, λιτό, πολλές φορές δε και χιουμοριστικό... Σιωπηλά, αθόρυβα, δίχως να φανερωθεί, διδάσκει την γνήσια βιωματική ορθόδοξη θεολογία, στίς επόμενες γενιές.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της απάντησης του Αγιού, στην ερώτηση επισκέπτη:
- Γέροντα πιός είναι πιο μεγάλος σε μέτρα, εσύ ή ο Γέροντας Πορφύριος;

Χαμογελαστός και ατάραχος ο Πατέρας Παϊσιος απαντά: Παιδί μου τι να πιάσω εγω μπροστά στόν Πορφύριο; Εγω είμαι ασπρόμαυρη τηλεόραση, και εκείνος έγχρωμη! Θαρεί κανείς πως ο Άγιος αστιευομενος εννοούσε οτι ο Άγιος Πορφύριος είναι καλύτερο μοντέλο απο αυτόν! Και φυσικά αυτό δήλωσε... Οχι όμως μόνο αυτό.

Ο Άγιος Γέροντας θεολογούσε μυστικώς... Αναφερόταν στίς προβολές, την ''πνευματική τηλεόραση'' όπως και άλλες φορές έτσι χιουμοριστικά είχε αναφέρει. Επι της ουσίας αποκάλυπτε τον τρόπο που λειτουργεί το προορατικό χάρισμα...

Ανέφερε πως ο Άγιος Πορφύριος είναι καλύτερο ''μοντέλο'' απο αυτόν, πιο εξελιγμένο, διότι δεχόταν έγχρωμες προβολές καλύτερης ανάλυσης, απο οτι οι ασπρόμαυρες!

(Προόρασις εἶναι ἡ ἱκανότης νά βλέπη κανείς γεγονότα πού θά συμβοῦν ἤ θά γνωστοποιηθοῦν στό μέλλον. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος διατυπώνει τήν ἱεράρχησι: «Ἐκ ταπεινώσεως διάκρισις· ἐκ διακρίσεως διόρασις· ἐκ διοράσεως προόρασις». Τονίζει ἔτσι τήν θεμελιακή σημασία τῆς ταπεινώσεως προκειμένου νά γίνη μιά ψυχή δεκτική τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Το προόρατικο χάρισμα» ἀπό τό βιβλίο «Χαρίσματα και χαρισματούχοι» Τόμος πρώτος.)

Υπάρχουν μοναχοί που έχουν πνευματική τηλεόραση και είναι ασυρματιστές του Θεού.

Εκείνος που χάριτι Θεού λαμβάνει αυτο το χάρισμα, δέχεται ''προβολές''. 

Αυτές οι προβολές αποκαλύπτουν μελλοντικά γεγονότα, και ξαφνικά προβάλλονται στόν αποδέκτη, έρχονται «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις»* άλλοτε νοερά λεπτο-διάφανες εικόνες ασπρόμαυρες, άλλοτε περιέχουν και λόγους, φράσεις που καταγράφονται εντός του νοός, και άλλοτε έγχρωμες εικόνες εξαιρετικής ανάλυσης που αποτυπώνουν πλήρως το περιεχόμενο πχ. το πρόσωπο, τα χρώματα στα ρούχα του ατόμου που προβάλλεται, ή το μέρος, τον τόπο που βρίσκεται..

Μια πνευματική τηλεόραση του νοός, αποτελούμενη απο εικόνες που προβάλλονται  στο ύψος του μετώπου, ελαφρώς επάνω απο το φυσικό μας βλέμα, ή και πιο γενικά στο οπτικό μας πεδίο...

Με τον ίδιο τρόπο γείνεται αντιληπτή η εμφάνιση ενός Αγίου, σε μοναχούς, λαικούς, ιερείς, ή το σκεύος εκλογής οπως ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος , ή ο Άγιος Γερ. Ιάκωβος Τσαλίκης που απο την παιδική τούς κιόλας ηλικία ήταν αποδέκτες τέτιων γεγονότων....

Εδω να τονίσουμε την απαραίτητη καθοδήγηση έμπειρου πνευματικού, της εξομολόγησης κάθε σχετικού περιστατικού, καθώς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της πλάνης, που προσπαθεί να ξεγελάσει τον αρχάριο, στο ξεκίνημα της λειτουργίας των χαρισμάτων, του προορατικού ή διορατικού, καθώς και σε όσους χάριτι Θεού,  αποκτούν νοερά ενέργεια στήν καρδιά, (καρδιακή προσευχή).

Ενέργεια στήν καρδιά που δεν λειτούργησε ποτέ κυκλικώς περιστρεφόμενη είναι  κατάσταση ασθενούς... Ο ταπεινός, ο αγαπών, με την χάρι του Θεού δεν πλανάται. Αισθάνεται μέσα του βαθιά, ότι είναι πραγματικά ανάξιος, ότι όλα αυτά του δίνονται, για να θεραπευτεί, να γίνει δοχείο της χάριτος, και ως θεραπευτής  να ωφελήσει τον κόσμο... και γι’ αυτό αγωνίζεται.

Άλλο περιστατικό που μέσα απο αυτό ο Άγιος φανερώνει τα αποτελέσματα της χάριτος σε άλλο τομέα είναι το εξείς, αγαπημένο θα έλεγα περιστατικό...

Έφτασε στο κελί του Αγίου, ένας ''αδιάφορος'' επισκέπτης, 
τον ρώτησε κάπως περιπαιχτικά...

- Τι κάνεις εδω Γέροντα μονάχος μες στήν ερημιά;

- Προσέχω τα μυρμήγκια να μην τσακώνονται! ... Απάντησε ο Άγιος!

Καλό το χιούμορ και η ανάλογη απάντηση στόν ''έξυπνο'' επισκέπτη θα πει κανείς... 

Ναι... αλλά και εδω δεν έχουμε ενα απλό αστείο. Το επίπεδο αγιοσύνης του Αγίου έφτασε την κατάσταση προ της πτώσεως, τότε που ο άνθρωπος ζούσε αρμονικά με τα ζωα, χωρίς να υπάρχει φόβος ανάμεσα τους, σε πλήρη αρμονία.

 
Τον αγαπούσαν ολα τα ζωα, τα πουλιά καθόντουσαν στα χέρια του, τα λαγουδάκια έτρεχαν στήν αγκαλιά του... τα άγρια ζωα, οι αρκούδες στα μονοπάτια της Παναγούδας, έκαναν στήν άκρη όταν τον συναντούσαν, κάνοντάς του νόημα να περάσει πρώτα ο Άγιος!

Είναι γνωστή  βλέπετε η αγάπη του Γέροντα για τα άγρια ζώα τα οποία έλεγε έχουν διαίσθηση και καταλαβαίνουν, αν τα αγαπάς, αν τα πονάς....

Έχοντας φτάσει σε τέτια μέτρα χάριτος, σε αρμονική συμβίωση  με τα ζωα, να μην αποκλείει λοιπόν κανείς, κάποια μέρα ο Άγιος να χώρισε όντως δυο μυρμήγκια που τσακώνονταν! 


Έτσι λοιπόν, μέσω χιουμοριστικών απαντήσεων, για μυρμήγκια που μαλώνουν μεταξύ τούς, περί μοντέλων έγχρωμης και ασπρόμαυρης τηλεόρασης...

Ο Άγιος Παϊσιος θεολογούσε τόσο βιωματικά και ορθόδοξα,  απευθυνόμενος και στόν πιο απλό άνθρωπο, μεταφέρωντας τόση πολύτιμη γνώση και εμπειρία, οση δεν καταφέρνουν πολλές φορές περισπούδαστες στοχαστικές διαλέξεις θεολόγων της εποχής, με κείμενα γεμάτα άγνωστες δυσνόητες λέξεις πρός εντυπωσιασμό του αναγνώστη, αποζητώντας αναγνώριση, κύρος και ''καταξίωση'' απο το κοινό τούς...

Πράγματα παντελώς άγνωστα για τον ταπεινό, Άγιο ασκητή της Παναγούδας...

Ο Αγιος Γέροντας είχε εκφράσει τον πόνο που ένιωθε για τούς νέους '' Κλαίω για τις επόμενες γενιές ..... πονάω διότι θα έρχονται στο Άγιον Όρος οι νέοι για μοναχοί, και δεν θα βρίσκουν Γεροντάδες να τους αναλάβουν, να τους οδηγήσουν...''

Άφησε πίσω έναν αγιασμένο βιο, οδηγό για κάθε μοντέλο χριστιανικής ζωής, εντός και εκτός κόσμου. Λύσεις για κάθε θέμα, και μια θεολογία γεμάτη ατελείωτο πλούτο βιωμάτων, που μυστικώς και χαριτολογώντας την περνούσε ακόμα και ως ανέκδοτα στούς νέους που τόσο αγαπούσε... Γνωρίζοντας πως θα έρθει η ωρα που οι εκζητούντες Τον Κύριο, θα την είχαν ανάγκη...

Σε ευχαριστούμε Άγιε Γέροντα του Θεού, οι σημερινοί νέοι για την προσφορά της αγάπης σου, για τον πόνο για το σύγχρονο άνθρωπο, για το παράδειγμα ολόκληρου του ασκητικού και αγιασμένου βίου σου....

Έγεινες Φάρος φωτεινός, θεραπευτής, οδηγός στα βράχια και τις ξέρες, προστάτης και μεσολαβητής δια των ευχών σου, φωτίζοντας τον δρόμο της Σωτηρίας για διψασμένους αμαρτωλούς και ασώτους... με το ονόμα σου να διαπερνά ωκεανούς, να φτάνει στα πέρατα της γης, πρός δόξα Τριαδικού Θεού.

Δρόσισες τις ψυχές αυτών, απάλυνες τον πόνο στήν καρδιά χιλιάδων ανθρώπων του λαού, που δεν μπόρεσε να μην σε αγκαλιάσει, να τρέξει κοντά σου, για να γευτεί το θαύμα, τις ιάσεις ασθενειών, να λιώσει απο το μεγαλείο της αγάπης σου, Να πάρει την ευχή σου, λουκουμάκι θείο απο το Αγιασμένο χέρι σου...

Να γιατρέψει τις εσωτερικές βαθιές πληγές του, με την αγιότητα των λόγων σου, την χάρις του Θεού που  απλόχερα ξεχείληζε απο σε Άγιε μου, αγαπημένε Του Θεού... Σκεύος Εκλογής και καύχημα του Αγιορείτικου Μοναχισμού.....

Το άστρο της Αγιότητας σου κοσμεί το στερέωμα του Ουρανού, ακτινοβολεί στα σύμπαντα, αιώνια η δόξα σου στήν ουράνεια Εκκλησία Άγιε Του Θεού.

Ας έχουμε την ευχή σου. Τέλος και το Θεό Δόξα.

--------------------------------------------------------------------------------

*Ο Αγιορείτης Πατέρας που αποκάλυψε τις λεπτομέρειες, περί λειτουργίας του προορατικού χαρίσματος κατά την διάρκεια συνομιλίας μας, μετά το πέρας εξομολόγησης εν Αγίο Όρει, είναι πνευματικός μίας εκ των 20 Ιερών μονών του Αγίου Όρους.

 Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία

Προσευχή κατά τζιχαντιστών…

 

 

Πολλές φορές και κατά επανάληψη στην αρθρογραφία μας χρησιμοποίησα την φράση προσευχή του Οσίου Νικολάου του Κατασκεπηνού που συνήθιζε να λέει ο Όσιος Πα'ί'σιος ο Αγιορείτης ¨ Αθέων Αγαρηνών τα βέλη σύντριψον Δέσποινα και πάσαν επιβουλήν δαιμόνων ματαίωσον , λαόν Χριστεπώνυμον σκέπων και φύλαττων, ίνα πόθω σε δοξάζωμεν¨ .

Ο λόγος είναι γιατί πολλά πράγματα αποτυπώνονται βαθιά μέσα μας και θεωρώ ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δοθεί μαρτυρία περι αυτού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 ο Νικόλαος Μάρτης που με τα βιβλία του ομολόγησε την Ελληνικότητα της Μακεδονίας στην Παγκόσμιο κοινότητα απέναντι στο βδέλυγμα της Σκοπιανής Πλαστογράφησης… συγκίνησε με την προσφορά του αυτή τον Άγιο Γέροντα Παίσιο και μαζί του ανέπτυξε ιδιαίτερη πνευματική σχέση.

Η κοινή καταγωγή μας με τον αείμνηστο σήμερα κ. Νικόλαο Μάρτη ( Μακεδονία) και η συνεργασία μας σε θέματα ιστορικής ανάλυσης μου έδωσε την δυνατότητα να ακούσω εκ μέρους του ¨περιστατικά και λόγους¨ από τις συναντήσεις του με το ΟΣΙΟ.

Σε ένα τέτοιο διάλογο που διαμειφθεί μεταξύ τους ο κ. Μάρτης μου αποκάλυψε ότι ο Γέροντας και σήμερα Όσιος της Εκκλησίας μας του είπε ότι όταν θα εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα ¨αγαρηνοί¨ και άλλοι έξω από αυτήν θα την απειλούν καλόν θα ήταν να καταφύγουμε στην παραπάνω Ευχή απευθυνόμενοι στην Υπεραγία Θεοτόκο διότι δεν θα έχουμε από αλλού Προστασία και Σκέπη.

Στην απορία του πρώην Υπουργού και τι θα γίνει με αυτούς που μπαίνουν παράνομα στην Ελλάδα; ( να σκεφτούμε μόνο ότι τότε άρχισε να φαίνεται δειλά- δειλά το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης)

Η απάντηση ήταν…

¨ αυτοί που σήμερα μπαίνουν παράνομα , αύριο θα δυσκολευθούν περισσότερο από τους Έλληνες και θα εγκαταλείψουν μονομιάς την Ελλάδα¨

Όμως ο ΟΣΙΟΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ εστίαζε την ευχή στους ¨άθεους αγαρηνούς¨ δηλ σε αυτούς που ¨δεν έχουν τον Θεό τους¨ δηλ στους σημερινούς τζιχαντιστές που η εγκληματική τους δράση κατατρώγει την ανθρωπότητα σαν τις ακρίδες και στηρίζονται σε ισχυρούς χορηγούς με γεωπολιτικές βλέψεις ( βλ. σημερινή Τουρκική πολιτική).

Πιστεύω ότι ο Όσιος Παίσιος εύχεται να μην πιούμε και αυτό το πικρό ποτήρι των ¨αθέων αγαρηνών¨ – τζιχαντιστών μέσα στην εξαθλιωμένη από τα μνημόνια Ελλάδα.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης († 1994) Η αδικία και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η αδικία, δυστυχώς, είναι φαινόμενο «από καταβολής κόσμου». Ο άδικος Κάϊν όχι μόνο φθόνησε, αλλά σκότωσε και τον δίκαιο αδελφό του Άβελ. Με άδικο τρόπο ο Ισαάκ πήρε τα πρωτοτόκια του αδελφού του Ησαύ. Αδικήθηκε από φθόνο ο πάγκαλος για τις αρετές του Ιωσήφ, ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ, που τα αδέλφια του  τον πούλησαν ως δούλο μακριά από την πατρίδα. Την άδικη φτώχεια έζησε ο Λάζαρος της παραβολής, με τη διαρκή πείνα, τις αρρώστιες και τα έλκη που του έγλυφαν οι σκύλοι βλέποντας την έκλυτη ζωή του πλουσίου με τα πολυτελή δείπνα, του οποίου όμως η εγκαρτέρηση τον έβαλε στην αγκάλη του Αβραάμ.

    Τὴν αδικία γεύθηκε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Αδικήθηκαν οι περισσότεροι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος  στηλίτευε την ανηθικότητα και τη διαφθορά, κατήγγειλε την κοινωνική αδικία, στιγμάτισε την σπατάλη, την επίδειξη των πλουσίων και των αρχόντων, καταδίκασε τις αυθαιρεσίες του πολιτικού συστήματος, στράφηκε εναντίον του διεφθαρμένου κλήρου, πάντα με παρρησία και χωρίς να κατονομάζει ώστε να μην κηλιδώνονται προσωπικότητες, αλλά να στιγματίζονται οι πράξεις του. Μισούσε την αμαρτία και την αδικία, αλλά αγαπούσε τους αμαρτωλούς και τους άδικους. Στάθηκε δίπλα στους αδύνατους, τους ταπεινούς, τους αδικημένους, τους απλούς καθημερινούς συνανθρώπους του, που η υπεροψία και η αδικία των δυνατών συχνά καταδυνάστευε. «Επλήσθη η γη αδικίας» (Γεν. 6, 11), όπως ο ίδιος ο Θεός διαπιστώνοντας είπε στο Νώε, όταν ως μόνο δίκαιο παρώτρυνε να κατασκευάσει κιβωτό, για να σωθεί αυτός και η οικογένειά του από τον επερχόμενο κατακλυσμό.

    Ἔρχεται τώρα διαχρονική η ερώτηση του Θεού μας να μας προβληματίσει. Λέει με το στόμα του προφήτη Ησαΐα: «Τι υμείς αδικείτε τον λαόν μου και το πρόσωπον των πτωχών καταισχύνετε;» (Ησ. 3, 15). Ο ίδιος ο Θεός θα έρθει δικαστής των αδικούντων, αυτών που άρπασαν και ερήμωσαν την κοινωνία, για να θησαυρίσουν οι ίδιοι προσωπικά. Και, δυστυχώς, είναι διαπιστωμένο, ότι όταν οι άδικοι αντιμετωπίζονται από τα θύματά τους, εάν μάλιστα, όπως συμβαίνει, οι αδικούμενοι να είναι ασθενέστεροι και πτωχότεροι, προσπαθούν με φοβιστικές κραυγές και ύβρεις και συκοφαντίες να πνίξουν την αδύναμη φωνή τους. Και δεν φθανει ως εκεί η αδικία τους. Στα δικαστήρια μισθώνουν συνηγόρους και παρουσιάζουν ψευδομάρτυρες, ώστε μαζί με την αδικία να προσάψουν στα δυστυχή θύματα τους και την αισχύνη της συκοφαντίας. Έτσι με το νόμο η αδικία, η πλεονεξία και η αλαζονεία θριαμβεύουν. Η φωνή όμως του Θεού από τον ουρανό έρχεται δριμύτερη: «Γιατί αδικείτε τον λαόν μου»; Οι επίβουλοι των λαών, οι τύραννοι εσωτερικοί η εξωτερικοί, αυτοί που σήμερα τους καταπιέζουν και τους οδηγούν σε οικονομική κρίση, με σκοπό να τους υποδουλώσουν, δεν πρόκειται να ξεφύγουν από το βλέμμα του Δίκαιου Κριτή. Μπορεί να πάσχει για τις ανομίες του ο λαός του Θεού, αλλά και οι δυνάστες, οι αδικούντες δεν είναι καλύτεροι. Αυτοί πρώτοι δίδαξαν την ανομία και με τη δύναμη του πλούτου τους επέβαλαν τις απόψεις τους. Η καταπίεση και η αδικία τους θα είναι η ταφόπετρά τους. Η τελική κρίση, ο τελικός έλεγχος, η τελική εκδίκηση ανήκει σ’ Εμένα, λέει ο Κύριος: «Εμοί κρίσις  (Ρωμ. ιβ  19).

    Ο άδικος άνθρωπος, όπως και κάθε ένας που αισθάνεται ένοχος, εάν δεν ζητήσει συγχώρηση ταλαιπωρείται από τη συνείδησή του και επί πλέον από το γογγυσμό και την αγανάκτηση του αδικημένου. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Σαν να τον κτυπούν κύματα στριφογυρίζει και ανάπαυση δεν έχει. Είναι μυστήριο πράγμα το πως το πληροφορείται! Όπως ένας όταν αγαπά κάποιον και τον σκέφτεται με την καλή έννοια, εκείνος το πληροφορείται, έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση ο γογγυσμός του άλλου τον αναστατώνει. Και μακριά να είναι, είτε στο Γιοχάνεσμπουργκ, είτε στην Αυστραλία, δεν μπορεί να ησυχάσει όταν αγανακτεί άλλος εξ αιτίας του.

   Ακόμη και αν ο άνθρωπος είναι αναίσθητος, πάλι υποφέρει. Το πολύ-πολύ να καταφύγει σε καμμιά «ψυχαγωγία», για να ξεχασθεί. Όταν ο αδικημένος έχει συγχωρήσει τον ένοχο, αλλά έχει μείνει λίγη αγανάκτηση μέσα του, τότε και ο ίδιος ταλαιπωρείται σε ένα βαθμό, αλλά ο ένοχος ταλαιπωρείται πολύ από την αγανάκτηση του άλλου. Αν όμως ο ένοχος ζητήσει συγγνώμη και δεν του τη δώσει ο αδικημένος, τότε ταλαιπωρείται εκείνος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής, από τη συνείδηση. Τη βασανίζει και την τρώει συνέχεια με το σαράκι σε τούτη τη ζωή και πιο πολύ φυσικά θα την τρώει στην άλλη ζωή, την αιώνια, «ο ακοίμητος σκώληξ», αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή και δεν επιστρέψει τις αδικίες του στου συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρετη, σε περίπτωση που δεν μπορεί με άλλο τρόπο.

   Θυμάμαι ένα δικηγόρο που έκανε πολλές αδικίες, πόσο βασανίσθηκε στο τέλος της ζωής του. Εξασκούσε το επάγγελμα του σε μια επαρχία που είχε πολλούς κτηνοτρόφους. Εκεί, φυσικά, γίνονταν και αγροζημιές και πολλοί βοσκοί έτρεχαν σ’ αυτόν τον δικηγόρο, γιατί με πονηρά επιχειρήματα αυτός έπειθε και τον αγρονόμο και τον ειρηνοδίκη. Έτσι οι καημένοι οι γεωργοί πολλές φορές όχι μόνο δεν εύρισκαν το δίκαιο για τα σπαρτά που τους κατέστρεφαν τα κοπάδια, αλλά εύρισκαν και τον μπελά τους. Όλοι τον ήξεραν αυτό το δικηγόρο και κανείς τίμιος άνθρωπος δεν τον πλησίαζε. Ακόμη και ο πνευματικός να δείτε τι συμβούλεψε έναν ευαίσθητο βοσκό. Ο βοσκός αυτός είχε ένα μικρό κοπάδι και μια σκύλα. Μια φορά που η σκύλα είχε γεννήσει, έδωσε τα κουταβάκια σε άλλους και κράτησε αυτός μόνο τη μάνα. Εκείνο το διάστημα είχε χαθεί μια προβατίνα και είχε αφήσει το αρνάκι της που θήλαζε. Αυτό επειδή δεν είχε μάνα έτρεχε πίσω από τη σκύλα και θήλαζε απ’ αυτήν, η οποια ένοιωθε και η ίδια ανακούφιση. Έτσι τα δύο ζώα είχαν συνηθίσει και το ένα εύρισκε το άλλο. Ο καημένος ο βοσκός, όσο και να προσπαθούσε να τα ξεχωρίσει, εκείνα έσμιγαν. Επειδή ήταν ευαίσθητος ο βοσκός σκέφθηκε να ρωτήσει τον πνευματικό, εάν τελικά τρώγεται το κρέας του αρνιού η όχι. Ο πνευματικός έχοντας υπ’ όψη του και τη φτώχεια του βοσκού σκέφθηκε λίγο και του είπε: «Το αρνί αυτό, παιδί μου, δεν τρώγεται, γιατί θήλασε από τη σκύλα, αλλά ξέρεις τι να κάνεις; Επειδή όλοι οι βοσκοί πηγαίνουν δώρα στο δικηγόρο τον δείνα αρνιά και τυριά, να του πας και συ αυτό το αρνί να το φάει. Μόνο αυτός έχει ευλογία να το φάει, γιατί όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι είναι άδικος».

   Όταν γέρασε πια ο άδικος δικηγόρος και έπεσε στο κρεββάτι, υπέφερε χρόνια από εφιάλτες και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τον χτύπησε και ημιπληγία και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Προσπάθησε ο πνευματικός να τον κάνει τουλάχιστον να γράψει τις αμαρτίες του, αλλά είχε χάσει και τον έλεγχο. Έτσι αναγκάσθηκε να του διαβάσει την ευχή των Επτά Παίδων, για να κλείσει λίγο τα μάτια του και να κοιμηθεί. Του διάβασε και εξορκισμούς, για να γαληνέψει λίγο, μέχρι που αναπαύθηκε, και ας ευχηθούμε ο Θεός να τον αναπαύσει πραγματικά.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι, Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο, Τόμος Α΄, Κεφάλαιο Δ΄,  Ἔκδοσις Ἱ. Ἡ.Ἁγίου  Ἰωάννου Θεολόγου, Σουρωτή.  

Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του Θ.Ι.Ρηγινιώτη με θέμα:"Η αρμονία των πλασμάτων και η κληρονομιά του Γέροντα Παΐσιου" (Ρέθυμνο, 5-6-2013)

Κείμενο εισήγησης που πραγματοποιήθηκε στο χώρο του βιβλιοπωλείου «Αυτογνωσία», 

Ρέθυμνο 5.6.2013.

Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Υπάρχουν κάποια πλάσματα, που κατοικούν γύρω μας – στα δάση και στις ερήμους, στα νησιά και τις λίμνες, στα χωριά και τις πόλεις, πιθανόν και στη γειτονιά σας, στο σχολείο των παιδιών σας και στο χώρο εργασίας σας – τα οποία συγκεντρώνουν μέσα τους ένα είδος πανάρχαιας ενέργειας, που τα κάνει να αγιάζονται και να αγιάζουν και το χώρο γύρω τους.

Επειδή είναι ειρηνικά, ταπεινά και γεμάτα αγάπη και καλοσύνη, σπάνια παρεμβαίνουν δυναμικά στην ανθρώπινη ζωή, αν και μερικές φορές η αγαθή ενέργειά τους μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο τους ανθρώπους.

Ω, τι σπουδαίο πράγμα να ζεις στον ίδιο κόσμο μ’ αυτά τα πλάσματα! Τι σπουδαίο πράγμα, καρδιά μου, να ζεις σ’ ένα τέτοιο κόσμο, όπου, παρά το κακό, τη βία, τον πόνο και το θάνατο, συνυπάρχουν κι αυτά τα πλάσματα και φέρνουν την ειρήνη και την αγάπη σε όποιον έχει – έστω και κρυμμένη στο βάθος της ύπαρξής του – κάποια ευαισθησία και ταπείνωση και μπορεί να τα δεχτεί, ν’ ακούσει και να κατανοήσει το μήνυμά τους.

Όποιος δέχεται να συνυπάρχει μ’ αυτά τα πλάσματα και ακούει και παίρνει μέσα του το μήνυμά τους, είναι σα να δέχεται να συνυπάρχει, ν’ ακούει και ν’ αποδέχεται τον ίδιο το Χριστό. Γιατί τα πλάσματα αυτά είναι άνθρωποι, και συγχρόνως είναι και μικροί Χριστοί, μια και πρώτα εκείνα δέχτηκαν να συνυπάρξουν, ν’ ακούσουν και να πάρουν μέσα στην καρδιά τους το δικό Του λόγο.

Τα πλάσματα αυτά είναι οι άγιοι.

Τι είδους πρόσωπα είναι αυτοί οι «άγιοι», πώς έφτασαν να γίνουν τέτοιοι που είναι και τι σχέση έχουν με την καθημερινή μας ζωή; Κι άραγε υπάρχουν μόνο στην Ορθοδοξία (που είναι η δική μας πνευματική παράδοση και κληρονομιά) ή μήπως σε όλες τις θρησκείες;

Υπάρχουν αναρίθμητα επεισόδια από τη ζωή των αγίων, που θα ’θελα να σας αφηγηθώ. Επεισόδια για αγίους που θυσίασαν τη ζωή τους για να σώσουν άλλους – θυμάμαι αυτό που αναφέρει ο ιστορικός Ευσέβιος, για την επιδημία του 251 μ.Χ., όπου οι ειδωλολάτρες πέταγαν έξω από φόβο τους άρρωστους συγγενείς τους κι οι χριστιανοί τους μάζευαν από τους δρόμους, τους περιέθαλπαν και δεν τους ένοιαζε αν κολλούσαν οι ίδιοι – ή που μοίρασαν όλη τους την περιουσία στους φτωχούς, όπως ο άγ. Γεώργιος, ο Μ. Βασίλειος, η αδελφή του αγία Μακρίνα η Φιλόσοφος, ο άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων, ο Μ. Αντώνιος, η αγία Μελάνη η Ρωμαία, η αγία Φιλοθέη η Αθηναία, η αγία Ελισάβετ της Ρωσίας (οι δύο τελευταίες μαρτύρησαν κιόλας από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν το μεγαλείο της αγάπης τους) κ.π.ά. Για αγίους γιατρούς, που θεράπευαν τους ανθρώπους χωρίς αργύρια (γι’ αυτό ονομάστηκαν Ανάργυροι – ανάμεσά τους είναι και τέσσερις αγίες γιάτρισσες, η αγία Ερμιόνη, Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Σοφία η Ιατρός, αλλά και η σημερινή γερόντισσα Γαβριηλία, που ταξίδεψε στον κόσμο για να προσφέρει τις ιατρικές της φροντίδες στους πιο βασανισμένους ανθρώπους), αγίους που αντιστάθηκαν στην εξουσία της εποχής τους μέχρι θανάτου, όπως όλοι οι μάρτυρες, ανάμεσα στους οποίους και μικρά κορίτσια, που συγκρούστηκαν με ανελέητους αυτοκράτορες, όπως ο άγ. Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, ο άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο άγ. Φίλιππος της Μόσχας (ο εχθρός του τσάρου Ιβάν του Τρομερού, ο οποίος και τον θανάτωσε), που συγκρούστηκαν ακόμα και με το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής τους, όπως ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος (ο γίγαντας της φιλανθρωπίας), ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άγ. Μάξιμος ο Γραικός στη Ρωσία, ο άγ. Νείλος της Σόρα κ.π.ά.… 

Θα αναφέρω όμως μόνο πέντε περιπτώσεις, που ιδιαίτερα με αγγίζουν. Καθίστε καλά, γιατί ίσως κάποιες απ’ αυτές είναι λίγο δυσκολοχώνευτες.

Ο άγιος Νικηφόρος, την εποχή των διωγμών, παρέδωσε τον εαυτό του στις ρωμαϊκές αρχές, ομολόγησε ότι είναι χριστιανός και θανατώθηκε, για χάρη του φίλου του, ιερέα Σαπρίκιου, ο οποίος είχε αρνηθεί το Χριστό (για να σωθεί ο αρνητής, στην αιωνιότητα, θυσιάστηκε ο άγιος). Το έκανε αυτό ο άγιος, παρότι ο Σαπρίκιος είχε πάψει να τον θεωρεί φίλο του και τον μισούσε κι όλες οι προσπάθειες του αγίου Νικηφόρου να συχωρεθούν είχαν αποβεί άκαρπες.

Οι Ρώσοι άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, το 1015, όταν ο μοχθηρός αδερφός τους Σβιατοπόλκος τους κάλεσε στο παλάτι του, κατάλαβαν ότι ήθελε να τους δολοφονήσει, αλλά πήγαν και δέχτηκαν το θάνατο, και μάλιστα με διαφορά ενός μήνα ο ένας από τον άλλο. Θεώρησαν αταίριαστο στο χριστιανικό βάπτισμά τους να βάλουν τους στρατιώτες τους να πεθάνουν ή να σκοτώσουν άλλους για χάρη τους.

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, που αργότερα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους, τουλάχιστον της δικής μας ιστορίας, όταν ήταν ακόμη νέος ασκητής και μόναζε κοντά σε μια πόλη, συκοφαντήθηκε από μια κοπέλα, που είχε μείνει έγκυος από κάποιον κρυφό εραστή, ότι το παιδί ήταν δικό του. Εκείνος το δέχτηκε, υπέμεινε κάθε είδους προσβολές από τον πληθυσμό εκείνου του τόπου και άρχισε να δουλεύει διπλάσια, για να συντηρήσει και τη γυναίκα με το παιδί της. Και, όταν αργότερα έμαθε ότι αποκαλύφθηκε η συκοφαντία, έφυγε κρυφά για να μη φέρει τους ανθρώπους στη δύσκολη θέση να του ζητήσουν συγχώρεση.

Ο άγιος Παυλίνος, επίσκοπος Καμπανίας, τον 5^ο αι. μ.Χ., αφού δαπάνησε μέχρι δεκάρας τον πλούτο του εξαγοράζοντας αιχμαλώτους από τους Βανδάλους επιδρομείς, όταν πλέον δεν είχε άλλα χρήματα, έδωσε τον εαυτό του για δούλο, για να ελευθερωθεί ο μοναχογιός μιας χήρας.

Άγιοι που πουλήθηκαν δούλοι για να βοηθήσουν άλλοι υπάρχουν κι άλλοι, όπως ο άγιος Πέτρος ο Τελώνης, ο άγιος Σεραπίων ο Σινδόνιος (τον έλεγαν «σινδόνιο» κοροϊδευτικά, γιατί τουλάχιστον μια φορά έδωσε τα ρούχα του σε φτωχούς και γύρισε σπίτι του τυλιγμένος σ’ ένα σεντόνι) κ.ά., ενώ αρκετοί άγιοι έζησαν ως δούλοι, ενώ ήταν πνευματικά πολύ πιο ελεύθεροι από τους κυρίους τους – γνωστότερος όλων ο θαυματουργός δούλος, ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που έζησε στην Τουρκία το 18ο αι. Αυτός είναι και ο λόγος που ο χριστιανισμός, στην αρχή, δεν κήρυξε γενική απελευθέρωση των δούλων (επειδή η πνευματική ελευθερία σημαίνει πλήρη ελευθερία), αν και ήδη το 4ο αι., λίγες δεκαετίες μετά την κατάπαυση των διωγμών και την αποδοχή του χριστιανισμού από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο θεσμός της δουλείας και το δουλεμπόριο καταγγέλλονται από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας [1].

Υπάρχουν αρκετοί άγιοι που πλησίασαν πόρνες και με την αρετή τους τις βοήθησαν ν’ αλλάξουν ζωή. Ο αείμνηστος καθηγητής Ηλίας Βουλγαράκηςαναφέρει κάποιον που εργαζόταν ως καταγραφέας των πορνείων σε μια βυζαντινή πόλη (δε θυμάμαι πού ακριβώς). Κάθε βράδυ τελείωνε τη δουλειά του και μετά ξενυχτούσε στο δωμάτιο μιας πόρνης – άλλης κάθε βράδυ. Η τοπική κοινωνία τον θεωρούσε ανήθικο και σεξουαλικά αχόρταγο. Όταν όμως πέθανε, όλες οι πόρνες της πόλης μαζεύτηκαν στην κηδεία του με μεγάλο σεβασμό και αποκαλύφθηκε πως, κάθε βράδυ, διέθετε σε μια πόρνη (άλλη κάθε φορά) το μεροκάματό του για ναμην αμαρτήσει – και έμενε όλη νύχτα μαζί της σαν αδελφός, όχι σαν πελάτης της. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που τις είχε πραγματικά αγαπήσει.

Ας πω και μια σύγχρονη περίπτωση. Ο Αθανάσιος Ρακοβαλής, καθηγητής φυσικής και βιογράφος του γέροντα Παΐσιου, αναφέρει πως είχε ζητήσει βοήθεια από το γέροντα (που, ως γνωστόν, ήταν θαυματουργός) για ένα φίλο του, που έπασχε από καρκίνο. Ο π. Παΐσιος του είπε: «Θες να πάρουμε εμείς τον καρκίνο μισό μισό;». «Εγώ κατάπια τη γλώσσα μου» είπε ο Ρακοβαλής και ο γέροντας, για να μην πολυλογώ, του είπε: «Δεν πειράζει, θα τον πάρω μόνος μου». Δε γνωρίζω αν θεραπεύτηκε ο αδελφός, πάντως είναι γνωστό ότι ο γέροντας Παΐσιος πέθανε από καρκίνο. Τυχαίο; Πάντως σίγουρα ο γέροντας προθυμοποιήθηκε να πάρει τον καρκίνο του άγνωστου ασθενούς. Όπως άγιοι στο παρελθόν έχουν προσευχηθεί για να πάρουν οι ίδιοι την αμαρτία άλλων. Όπως η αγιασμένη Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα, κοπέλα 20 ετών, προσευχήθηκε να πάρει τον καρκίνο του πατέρα της, του εφοπλιστή και μετέπειτα μοναχού Πανάγου Πατέρα, ο οποίος έπασχε από μια καρκίνο, συγκεκριμένα από τη νόσο του Hodgin. Και τον πήρε, έχοντας μια οσιακή κοίμηση το 1960.

Ερώτηση: Διαφέρουν αυτοί οι άγιοι από κοινωνικούς και πολιτικούς ακτιβιστές, από ιδεολόγους και ανθρωπιστές, οι οποίοι επίσης πρόσφεραν τα πάντα για τον πλησίον ή θυσίασαν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους ή για να φέρουν σε πέρας τις επιστημονικές τους έρευνες;

Υπάρχει μια διαφορά…

Οι άγιοι δέχονται μέσα τους την αγαθή ενέργεια του Θεού, που είναι αδημιούργητη και υπάρχει πριν τη δημιουργία του σύμπαντος, και η οποία τους μεταμορφώνει σε ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο ύπαρξης. Γι’ αυτό και είναι ενωμένοι με το Θεό και με όλα τα όντα. Η αγάπη τους είναι αποτέλεσμα όχι ιδεολογίας, αλλά του συνδέσμου της ενότητας που έχουν με τον Τριαδικό Θεό και με όλους τους ανθρώπους και με όλα τα όντα.

Για να φτάσουν όμως στο επίπεδο αυτό της αγάπης αγωνίζονται με ένταση. Ο αγώνας τους έχει σκοπό να φύγουν από μέσα τους τα πάθη, δηλ. ότι μας προκαλεί εξάρτηση (όπως ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια, το μίσος, η οργή, η μνησικακία, ακόμη και ο φόβος και το αίσθημα ηθικής ή δικαίου – που απαιτεί την ανελέητη τιμωρία του ανήθικου ή του άδικου – και ο θρησκευτικός φανατισμός και η νοσηρή προσκόλληση στα μέλη της οικογένειάς μας) και να εγκατασταθεί στην καρδιά τους η ταπεινή και ανιδιοτελής αγάπη για όλους και για όλα τα όντα. Αυτή είναι όλη κι όλη η προσπάθεια των αγίων, δηλ. ο ορθόδοξος χριστιανικός δρόμος (που διαφέρει από το δρόμο του καθολικισμού και του προτεσταντισμού). Η αγιότητα είναι αποτέλεσμα της θείας χάριτος και τα έργα αγάπης, όταν υπάρχουν, είναι η φυσική συνέπεια και ο καρπός αυτού του τόπου ύπαρξης.

Γι’ αυτό ένας ερημίτης που προσεύχεται για όλο τον κόσμο γίνεται άγιος, ενώ ένας μοντέρνος ανθρωπιστής ή ακτιβιστής τον απορρίπτει (αυτό είναι ήδη μια διαφορά, που φανερώνει ότι ο συγκεκριμένος ανθρωπιστής διατηρεί κάποια ψήγματα εγωισμού, γι’ αυτό απορρίπτει τον ερημίτη· δεν ανέχεται την παρουσία του ερημίτη, τον οποίο θεωρεί κοινωνικά άχρηστο). Φυσικά, μια μερίδα ανθρωπιστών σκέφτεται έτσι, όπως και μια μερίδα χριστιανών είμαστε εγωιστές και θρησκόληπτοι. Ο άγιος τους δέχεται κι αυτούς (και τους άθεους και τους αμαρτωλούς και τους αιρετικούς – δε δέχεται την αθεΐα, την αμαρτία και την αίρεση, ακριβώς επειδή αγαπά τους άθεους και τους αμαρτωλούς και τους αιρετικούς και πιστεύει ότι βλάπτονται από αυτές. Υπάρχουν συγκλονιστικά πατερικά κείμενα γι’ αυτό το θέμα, όπως του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου και του αγ. Νεκταρίου, Ισαάκ του Σύρου, Σιλουανού του Αθωνίτη [2], καθώς και η προσευχή του αγίου γέροντα Ευμένιου, που έμενε στο Λεπροκομείο Αθηνών χωρίς να είναι λεπρός, ο οποίος ζητούσε αναλυτικά τη σωτηρία όλων των ανθρώπων όλων των θρησκειών και όλων των αιρέσεων. Και ένιωθε από την αύξηση της θείας χάριτος, που βίωνε, ότι ο Θεός χαιρόταν σε κάθε νέα ομάδα που πρόσθετε – λυπήθηκε μόνο όταν Του είπε «θέλω να σώσεις και τον Ιούδα», «θέλω να σώσεις και το διάβολο», επειδή ο Θεός θέλει, αλλά ο Ιούδας και ο διάβολος αρνούνται να έχουν σχέση μαζί Του, άρα αρνούνται και τη σωτηρία τους (ολόκληρο εδώ).

Φυσικά, στο Γεροντικό (το βιβλίο με τις διηγήσεις από τη ζωή των αρχαίων χριστιανών ασκητών της αιγυπτιακής ερήμου) υπάρχουν σπουδαία παραδείγματα έμπρακτης αγάπης και τέλειας αυτοπροσφοράς, όπου οι ερημίτες τα δίνουν όλα, ακόμη και τα ελάχιστα αναγκαία για τη ζωή τους, είτε σε άλλους ερημίτες, αδύναμους, είτε σε ζητιάνους, είτε ακόμη και σε ληστές, ενώ ενίοτε ληστές μετανοούν και γίνονται μοναχοί, όπως ο μαύρος άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας ή, αργότερα, ο πειρατής Ραχάι (και σήμερα άγιος Βάρβαρος), που έγινε μοναχός στη μονή Ιβήρων, όταν πυροβόλησε την εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας και η εικόνα αιμορράγησε (άλλαξε η ζωή από αυτό το περιστατικό και δε δικαιούμαι ελαφρά τη καρδία να το απορρίψω, με κάποια δήθεν ορθολογιστική σοφία ως κοινό ψεύδος ή ψυχωφελή μύθο).

Όμως, και απλώς ένας ερημίτης που προσεύχεται για όλο τον κόσμο, ωφελεί τους ανθρώπους πολύ περισσότερο από ένα στέλεχος πολυεθνικής ή από ένα μεγάλο και διάσημο συγγραφέα, που τα βιβλία του στρέφουν τους ανθρώπους στην αθεΐα, την ηθική ελευθεριότητα ή τις βίαιες πολιτικές και κοινωνικές ταραχές με δεκάδες ή και χιλιάδες νεκρούς.

Εν πάση περιπτώσει, η διαφορά του αγίου από οποιονδήποτε άλλο είναι, σε μία φράση, ότι ο άγιος είναι ενωμένος με το Χριστό.

Ο Χριστός, επειδή είναι Θεάνθρωπος, αποτελεί τη γέφυρα που ενώνει τον άνθρωπο με το Θεό. Ο ίδιος κάλεσε τους ανθρώπους να ενωθούν με Αυτόν όπως τα κλήματα με το αμπέλι. Να ενωθούμε μ’ Αυτόν, τρώγοντας το σώμα και το αίμα Του και ακολουθώντας την εντολή Του. Η εντολή Του είναι μία (όχι δέκα) και στην πραγματικότητα δεν είναι εντολή, αλλά αποκάλυψη στους ανθρώπους του τρόπου ζωής του Θεού, της αγάπης. Και η εντολή είναι: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Η αγάπη στον πλησίον είναι χριστιανικά ώριμη όταν φτάσει να γίνει αγάπη και στον εχθρό. Το Α του χριστιανισμού, λέει μια σπουδαία γυναίκα, η Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη, είναι «αγαπήσεις τον Θεόν σου» και το Ω «αγαπήσεις τον εχθρόν σου»: άλλο ένα στοιχείο του χριστιανισμού που κάνει πολλούς από μας ν’ αγανακτήσουν, φανερώνοντας πόσο δεν είμαστε άγιοι και ενδεχομένως πόση αυτογνωσία μας λείπει. (Στην αρχαία λειτουργία του αγ. Κλήμενος – εποχή των διωγμών στη Ρώμη – υπάρχει ευχή «υπέρ των διωκόντων ημάς»! Απίστευτο;).

Ο άγιος λοιπόν εντάσσει τον εαυτό του στην Εκκλησία (την κατεξοχήν κοινωνία της ταπείνωσης, όπου στέκεσαι δίπλα στον εχθρό σου, κοινωνείς το ίδιο σώμα Χριστού και από το ίδιο Ποτήρι με τον εχθρό σου και προσεύχεσαι μαζί με τον εχθρό σου, και όπου εξομολογείσαι, δίνοντας τη μεγάλη μάχη κατά του εγωισμού και υπέρ της ταπείνωσης, που είναι το θεμέλιο ολόκληρης της πνευματικής προόδου) και αυτή η πνευματική πρόοδος – του αγίου – δεν συνιστά μια ατομική εξέλιξη ή «αυτοβελτίωση», αλλά ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού, η οποία:

α) τον φέρνει σε ενότητα με όλους τους ανθρώπους και όλα τα όντα, και

β) δεν τελειώνει με το θάνατο, αλλά συνεχίζεται αιώνια, και μάλιστα με μεγαλύτερες δυνατότητες μετά το σωματικό θάνατο, γι’ αυτό και οι άγιοι παρεμβαίνουν και θαυματουργούν ακόμη και μετά το θάνατό τους (που δεν είναι θάνατος· «φάνηκε στα μάτια των ανθρώπων να πεθαίνουν, αλλά αυτοί βρίσκονται εν ειρήνη», κατά την Αγία Γραφή).

Για το αν είναι αλήθεια ότι οι άγιοι θαυματουργούν, τις μαρτυρίες χιλιάδων χριστιανών κάθε ηλικίας, φύλου και μορφωτικού επιπέδου ενίοτε τις απορρίπτουμε, γιατί δεν τις αντέχουμε στη ζωή μας, αρκούμαι να παραπέμψω στο άρθρο μου «Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους», που δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο και το οποίο… καταλαβαίνετε τι περιεχόμενο έχει.

Κάθε χριστιανός, που αναλαμβάνει αγώνα ενάντια στα πάθη του και εντάσσεται στην Εκκλησία (που θέλει ταπείνωση για να ενταχθείς σ’ αυτήν – ψυχικά, όχι οπωσδήποτε σωματικά, γιατί μπορεί να ζει στην έρημο ή σε μια χώρα χωρίς εκκλησίες), βρίσκεται στην αφετηρία για την εκπλήρωση της εντολής, είναι δηλαδή εν δυνάμει άγιος ή άγιος «μικρού μεγέθους». Μπορεί να είμαι εγώ, εσύ, η γιαγιά σου ή ένας μαθητής που τον κοροϊδεύουν επειδή νηστεύει, εξομολογείται και μεταλαβαίνει…

Ένας μη χριστιανός, που με ταπεινή καρδιά αγαπά τον πλησίον, είναι ασφαλώς πιο κοντά στο Θεό από ένα χριστιανό γεμάτο υπεροψία και μίσος. Ο Χριστός ζήτησε από τους μαθητές Του να μιλήσουν σ’ αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους, να τους βαφτίσουν και να τους βοηθήσουν να ενωθούν κι εκείνοι μαζί Του και μέσω Αυτού με το Θεό και να γίνουν άγιοι. Και προειδοποίησε για σταυρό, θλίψη και μαρτύριο – όχι για άμεσα αποτελέσματα ψυχικής γαλήνης και αταραξίας, ικανοποίησης, δύναμης ή μεταφυσικών εμπειριών. Εμείς πλησιάζουμε το Θεό ως αμαρτωλοί, για να μας καθαρίσει το θείο Φως, που είναι και θείο Πυρ. Όποιος καθαριστεί, λαμβάνει και μεταφυσικές εμπειρίες· αλλά, αν τις ζητήσω, σημαίνει πως δεν έχω καθαριστεί ακόμη (και τότε μπορεί να λάβω μεταφυσικές εμπειρίες, που θα φαίνονται θεϊκές, αλλά δε θα είναι από το Θεό).

***

Η αρμονία, τώρα, των αγίων με τα πλάσματα, που φέρνει και την αρμονία στον κόσμο. Οι άγιοι θεραπεύουν τον κόσμο από την κακία. «Βρες την ειρήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα ειρηνεύσουν μαζί σου» έλεγε ο μεγάλος και θαυματουργός ερημίτης των ρωσικών δασών άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ (γιορτάζει μαζί με τον άγ. Μάρκο τον κωφό, στην εκκλησία του, στο Αρσάνι).

Είναι γνωστές οι περιπτώσεις των αγίων που ζουν μαζί με τα φίδια, τα πουλιά και τα θηρία. Που μιλούν μαζί τους, γιατρεύουν τις πληγές τους, τα υπηρετούν και τα ζώα επίσης τους υπηρετούν.Ο άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης έφερε ένα ενήλικο λιοντάρι στο μοναστήρι, που τον πήρε από πίσω, όταν του έβγαλε από το πόδι ένα καλάμι. Το θηρίο δεν τον ακολούθησε μόνο, αλλά – χωρίς να είναι εκπαιδευμένο – έτρωγε μόνο ψωμί και έγινε φίλος και βοηθός ενός γαϊδάρου.

Ο άγιος Μάμας, ορφανό που γεννήθηκε στη φυλακή, μεγάλωσε σε θετή μητέρα και κυνηγήθηκε από τους Ρωμαίους και μαρτύρησε σε ηλικία 15 ετών, κατέφυγε στα δάση της Καππαδοκίας κι εκεί καβαλίκευε τα λιοντάρια και τα άρμεγε τα ελάφια, που έρχονταν μόνα τους κοντά του (μπροστά στα μάτια των Ρωμαίων, όταν πήγαν να τον πιάσουν)… Η αγία Μαρία η Αιγυπτία, η μεγάλη θαυματουργή ασκήτρια (πρώην πόρνη), όταν κοιμήθηκε, έσκαψε τον τάφο της ένα λιοντάρι, γιατί ο άγιος Ζωσιμάς, ο ερημίτης που την είχε ανακαλύψει κι έγραψε και το βίο της, δεν είχε μέσο να σκάψει. Ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής γιάτρεψε με την προσευχή του το τυφλό παιδί μιας ύαινας, ο άγ. Νικόλαος Πλανάς (ο αγράμματος, αλλά θαυματουργός φτωχόπαπας της Αθήνας, που περπατούσε τη νύχτα χωρίς φανάρι κι οι άλλοι έβλεπαν ένα φως να τον περιβάλλει), γιάτρευε με την προσευχή του τα άλογα των αμαξάδων…

Στη βιογραφία του π. Κλεόπα Ελίε (ενός κορυφαίου σύγχρονου αγίου της ορθόδοξης Ρουμανίας) γράφεται πως επί σειρά ετών τον επισκεπτόταν και εξομολογούνταν σ’ αυτόν ένας ερημίτης αγνώστων στοιχείων, συνοδευόμενος από ζώα του δάσους (λύκους, αρκούδες), τα οποία τον περίμεναν έξω από το μοναστήρι και, όταν τελείωνε, τον παραλάμβαναν πάλι κι έφευγαν μαζί του.

Ο π. Παΐσιος, ως γνωστόν, τάιζε τα φίδια, μιλούσε με τα ζώα και ένιωσε τον πόνο ενός φιδιού που σκότωσε κάποιος με το αμάξι του χιλιόμετρα μακριά (του το είπε όταν ο τύπος πήγε στην καλύβα του, στα αγιορείτικα δάση: «Γιατί σκότωσες το φίδο μου;»).

(Περιστατικό έχουμε και από το βίο του π. Ιωάννη Σιγανού από τις Λαμπιώτες, ενός αγίου ιερέα που κοιμήθηκε το 1970· συγκεντρώθηκαν γύρω του μόνα τους τα κοπάδια στην αμαριώτικη μπάντα του Ψηλορείτη, όταν οι βοσκοί τον κάλεσαν να τα ευλογήσει για ν’ απαλλαγούν από τα προβλήματά τους – οι ίδιοι οι βοσκοί δε μπορούσαν να τα μαζέψουν γιατί ήταν αφηνιασμένα· όταν ήρθε ο ταπεινός και αγιασμένος παπάς πλησίασαν και τον συνάντησαν μόνα τους).

«Αν είσαι του Χριστού, ταπείνωσε τον εαυτό σου μέχρι του σκώληκος… Σάρκωσε τον εαυτό σου στον πόνο του κάθε πονεμένου, στη θλίψη του κάθε θλιμμένου, στο άλγος του κάθε ζώου και πουλιού», άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Σερβία 1979.

«Καρδία ελεήμων» σημαίνει «να καίγεται η καρδιά σου υπέρ όλης της κτίσεως· δηλαδή υπέρ των ανθρώπων και των ορνέων και των ζώων και των δαιμόνων και υπέρ κάθε δημιουργήματος [δηλ. πλάσματος], από τη θύμηση και τη θέα των οποίων τρέχουν από τα μάτια δάκρυα και από την πολλή συμπάθεια και την ελεημοσύνη μικραίνει η καρδιά του ελεήμονος και δεν μπορεί να υποφέρει να δει ή να ακούσει κάποια βλάβη ή κάτι λυπηρό να γίνεται στην κτίση. Γι’ αυτό και υπέρ των ζώων και υπέρ των εχθρών της αλήθειας και υπέρ εκείνων που τον βλάπτουν προσεύχεται κάθε ώρα με δάκρυα, για να τους φυλάξει και να τους ελεήσει ο Θεός», λέει ο άγιος Ισαάκο Σύρος, από το λαμπρό ορθόδοξο παρελθόν της μαρτυρικής σήμερα Συρίας.

«Πω πω! Μεγάλος άγιος» είχε πει γι’ αυτόν ο παπά Τύχων, «ούτε έναν ψύλλο δε σκότωνε ο πατήρ Ισαάκ!». Ο παπά Τύχων (δάσκαλος του Παΐσιου) ήταν ένας αγράμματος ασκητής των αγιορείτικων δασών, που λειτουργούσε μαζί με αγγέλους και προστάτευε τα ελάφια και τους αγριόχοιρους απ’ τους κυνηγούς. Είπε πως ο άγ. Ισαάκ ήταν μεγάλος, όχι επειδή έγραψε κορυφαία βιβλία (από τα σπουδαιότερα πατερικά κείμενα) ή επειδή έκανε θαύματα, αλλά επειδή δε σκότωνε ούτε ένα ψύλλο. Να, αυτή είναι η ουσία της ορθόδοξης αγιότητας.

Να βλέπεις μια ημίγυμνη τηλεπαρουσιάστρια ή κοπέλα που λικνίζεται στο ημίφως ενός μπαρ, ή και μια πανέμορφη στριπτιζέζ, εν ώρα εργασίας, και να σκέφτεσαι «πόση αγάπη μπορεί να χρειάζεται αυτή η αδελφή μου;» κι όχι «πώς θα τη ρίξω στο κρεβάτι μου;», ούτε όμως «τι αμαρτωλή που είναι!»· αυτό είναι ο χριστιανισμός.

Αρμονία με τα πλάσματα – και συγκεκριμένα με τους ανθρώπους, που είναι κι αυτοί πλάσματα. Ο άγιος Γέροντας Πορφύριος(εφάμιλλος του Παΐσιου) ένιωθε τον πόνο των ανθρώπων που σκοτώνονταν την ίδια ώρα στη Ρουμανία, κατά την εξέγερση που κατέληξε στην πτώση του Τσαουσέσκου (το γράφει σ’ ένα σπουδαίο κείμενό του o καθηγητής Ιατρικής Γεώργιος Παπαζάχος,που τον εξέτασε την καρδιά του την ίδια μέρα). Ο γέροντας Γεννάδιος της Ακουμιανής Γιαλιάς έλεγε «μου μιλούνε οι αθρώποι και δεν τους ακούω, γιατί ακούω τσι μάχες που γίνουνται στο Λίβανο», ενώ μια φορά μεταφέρθηκε θαυματουργικά μέσα σε μια μάχη! (Όπως και σε άλλα σημεία πόνου και οδύνης). Η αγάπη προς τους πάντες δίνει στους αγίους το χάρισμα αυτών των συνδέσεων, κατά τη δωρεά του Θεού, που είναι ανάλογη με την αντοχή τους.

Οι κάμψεις χώρου και χρόνου, όχι για επίδειξη, αλλά για χάρη του πλησίον, έχουν συμβεί πολλές φορές σε αγίους, ακόμα και σύγχρονους, θαυματουργούς ήδη εν ζωή, όπως οι γέροντες Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος της Εύβοιας, Ιωάννης Μαξίμοβιτς (αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο) κ.ά.

Αρμονία με τους ανθρώπους: τα μέσα του 20ού αιώνα το άνθος της ορθόδοξης ρουμανικής διανόησης, αλλά και της ρουμανικής νεολαίας, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από το αθεϊστικό καθεστώς του Γκεόργκε Γκεοργκίου-Ντέι (προκατόχου του Τσαουσέσκου). Στις φρικτές φυλακές του Πιτέστι, του Αϊούντ, της Ζιλάβα, της Γκέρλα κ.ά. γράφτηκαν επικές σελίδες πίστης και αγάπης, εφάμιλλες με τα μαρτυρολόγια των ρωμαϊκών διωγμών. Για τον άγιο Κωνσταντίν Οπρισάν, το Φιλόσοφο και Μάρτυρα, γράφεται:

«Όταν μαλώναμε (στο κελί) εκείνος προσευχόταν. Η προσευχή του ήταν αποτελεσματική. Εμείς ντρεπόμασταν επειδή ξέραμε ότι προσευχόταν. Δεν προσευχόταν με δυνατή φωνή, αλλά το έβλεπες στο αλλοιωμένο πρόσωπό του. Εμείς καταλαβαίναμε ότι προσεύχεται και σταματούσαμε τον καυγά.

Ήταν σε άθλια κατάσταση επειδή τον είχαν βασανίσει στο Πιτέστι 3 χρόνια. Τον χτυπούσαν στο στήθος και στην πλάτη, του είχαν καταστρέψει τα πνευμόνια. Αλλά εκείνος προσευχόταν όλη μέρα. Ποτέ δεν είπε κάτι κακό για τους βασανιστές του, μόνο μιλούσε για το Χριστό» (π.Γκεόργκε Κάλτσιου-Ντουμιτρεάσα).

«Δε μιλούσε πολύ. Κάθε μέρα μας μιλούσε μια-δυο ώρες, επειδή δε μπορούσε να μιλήσει πιο πολύ. Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ήταν μια λέξη αγιασμένη – μόνο για το Χριστό, την αγάπη, τη συγχώρεση» (Virgil Maxim “Imn pentru crucea purtata”). 

Ο γέροντας Γεώργιος Καλτσίου (άλλος ένας μεγάλος άγιος της Ρουμανίας) έκανε φίλους του τους δυο δολοφόνους που είχε βάλει το καθεστώς Τσαουσέσκου στο ίδιο κελί μ’ αυτόν για να τον σκοτώσουν. Αμέτρητα τέτοια παραδείγματα (αλλά κι από τους νεομάρτυρες της Ρωσίας – διαβάστε το «Ο π. Αρσένιος», πώς ένας άγιος φυλακισμένος ημέρευε εγκληματίες και φανατικούς άθεους, όχι πάντα βέβαια, με την αρετή του) φανερώνουν πώς γίνεται ο άνθρωπος, όταν εκπληρώνει την εντολή του Χριστού, «αγαπήσεις τον Θεόν και τον πλησίον».

Η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα (τι να πρωτοπώ;), Ρωσίδα κομουνίστρια ποιήτρια, που έγινε ορθόδοξη μοναχή στη Γαλλία και επιδόθηκε σε τεράστιο ανθρωπιστικό αγώνα, τελικά συνελήφθη από τους ναζί επειδή φυγάδευε Εβραίους και κλείστηκε στο στρατόπεδο Ράβενσμπρουκ. Εκεί θανατώθηκε και λέγεται πως αντικατέστησε με τη θέλησή της μια Εβραία στο θάλαμο αερίων.

***

Έξω από το χριστιανισμό, υπάρχουν άγιοι;

Οι χριστιανοί άγιοι διδάσκαλοι θεώρησαν φωτισμένους από τον αληθινό Θεό τους ειδωλολάτρες σοφούς, που έφεραν στον κόσμο αλήθειες συγγενικές με το χριστιανισμό. Το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Ηράκλειτο, τους τραγικούς κ.ά. – ακόμη και το Λάο Τσε και κάποιους Ινδιάνους… Ο άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο μεγάλος πνευματικός πατέρας της Σερβίας (που κάποιες σπουδαίες σελίδες του τις έγραψε στο Νταχάου), μίλησε το ίδιο για το Γκάντι. Η αγία γερόντισσα Γαβριηλία είπε το ίδιο για κάποιους Ινδούς που γνώρισε στα ταξίδια αγάπης της (όχι γκουρού όμως, πρέπει να πω). («Ξέρω πέντε γλώσσες, που τις καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι της γης: γέλιο, κλάμα, άγγιγμα, προσευχή και αγάπη» – Γαβριηλία). Ο (κατ’ εμέ, άγιος) ιεραπόστολος του Ζαΐρ π. Κοσμάς Γρηγοριάτης (που έζησε για την Αφρική και ετάφη εκεί) είπε τα ίδια για τον αφρικάνικο πολιτισμό: Περιέχει σοφία απόλυτα ταιριαστή με το ευαγγέλιο. Μιλάμε για το Χριστό, δεν πάμε να τους κάνουμε δυτικούς, δηλ. σαν τα μούτρα μας.

Έλα όμως που εκτός Εκκλησίας (ακόμη και μέσα στις χριστιανικές αιρέσεις) τα πράγματα δεν είναι καθαρά και αυτό πρέπει να το συνυπολογίσουμε. Δηλ. όση σοφία και αν είχε ο πολιτισμός των Αζτέκων, δεν παύει να θυσίασαν 40.000 ανθρώπους στα εγκαίνια του μεγάλου ναού της Τενοτσιτλάν! Ενίοτε έβγαζαν την καρδιά τους ή τους έγδερναν ζωντανούς. Όση σοφία κι αν είχε ο πολιτισμός των δρυϊδών, είχε επίσης διαφορετική μέθοδο ανθρωποθυσίας για τη λατρεία κάθε θεού: άλλου το θύμα έσφαζαν, άλλου έπνιγαν σε νερό, άλλου στραγγάλιζαν κ.λ.π.

Στην Ορθοδοξία υπάρχουν πολλοί νοσηροί άνθρωποι· όμως η ίδια η Ορθοδοξία, όταν ακολουθείται σωστά, είναι η θεραπεία της ανθρώπινης νοσηρότητας. Στις θρησκείες και τις αιρέσεις βλέπουμε ανακατεμένες αλήθεια και πλάνη, βλέπουμε να μη διδάσκεται πάντα η ταπείνωση ούτε η αγάπη προς τον εχθρό· να λατρεύονται ως θεοί πνεύματα με δύο όψεις (καλή και κακή) ή και μόνο με σκοτεινή όψη· ν’ απορρίπτεται η προσωπικότητα του Θεού και να πιστεύεται μια απρόσωπη θεϊκή ουσία ή ένας τυφλός νόμος ενσαρκώσεων και μετενσαρκώσεων· ν’ απορρίπτεται το ανθρώπινο σώμα (ναός του Θεού κατά τον απόστολο Παύλο) και η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη (όπως στο βουδισμό) – ή να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι είμαστε ήδη θεϊκά πλάσματα χωρίς αμαρτίες κι ότι θα φτάσουμε στην τελειότητα με μεθόδους αυτοβελτίωσης κι όχι με τη μετάνοια (δηλαδή την αλλαγή του νου μας και τη μεταφορική «σταύρωση» των παθών μας) και με την ένωσή μας με το Χριστό, ο οποίος, στο κάτω κάτω, παρερμηνεύεται ή απορρίπτεται… Πώς θα επιβιώσει ο αγνός άνθρωπος μέσα σ’ αυτά;

Επαναλαμβάνω ότι ο Χριστός ζήτησε από τους μαθητές Του να μιλήσουν σ’ αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους, να τους βαφτίσουν και να τους βοηθήσουν να ενωθούν μαζί Του και μέσω Εκείνου με το Θεό και να γίνουν άγιοι. Συνεπώς, σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό, αυτός είναι ο δρόμος της σωτηρίας. Τα υπόλοιπα μπορεί να είναι ο δρόμος για να νιώσω γαλήνη ή να γίνω απαθής ή να νιώσω σοφός ή να γίνω δυνατός ή ακόμη και ν’ αποχτήσω υπερφυσικά χαρίσματα (ακόμη και να γιατρεύω ασθενείς – πράγμα που θα αύξανε κατακόρυφα τον εγωισμό μου), όχι όμως να ενωθώ με το Χριστό, άρα όχι να γίνω άγιος. Αντιθέτως, μια μάνα που θυσιάζεται για τα παιδιά της έχει μια αγιότητα. Γι’ αυτό και η προσευχή της μπορεί να σώσει το παιδί της – να κάνει δηλ. ένα μικρό θαύμα· αρκεί μέσα της να υπάρχει η ταπεινή και ανιδιοτελής αγάπη. Ένας κορυφαίος πυρηνικός φυσικός, αν είναι εγωιστής και άθεος, αποτελεί ίνδαλμα για τους φίλους της επιστήμης, όμως δεν έχει αγιότητα. Γι’ αυτό και η επιστήμη του θα πέσει στα χέρια πονηρών ανθρώπων, που θα τη χρησιμοποιήσουν για να κερδίσουν χρήματα. Ενώ ένας άγιος θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο.

Και, ενώ θα πέθαινε – για να μην ξεγελιόμαστε και θεωρούμε όμοια τα ανόμοια – θα συγχωρούσε τους δολοφόνους του και θα ευλογούσε τους διώκτες του, όπως ο τσάρος Νικόλαος Ρωμανώφ λίγο πριν σκοτώσουν αυτόν και τα παιδιά του· και γι’ αυτό είναι άγιος, παρά τα λάθη που είχε κάνει όταν κυβερνούσε, από την οποία διακυβέρνηση είχε παραιτηθεί πριν ξεσπάσει η Οκτωβριανή Επανάσταση και πριν αιχμαλωτιστεί και δολοφονηθεί μαζί με την οικογένειά του. (Αναφέρομαι σε επιστολή της κόρης του Όλγας, που γράφτηκε στην αιχμαλωσία και αναφέρει: «Ο πατέρας παρακαλεί να μεταφέρετε σε όλους, όσοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, και σε όσους μπορούν να αντιδράσουν, να μην εκδικηθούν χάριν αυτού, διότι αυτός τους έχει ήδη συγχωρήσει όλους και προσεύχεται για όλους. Επίσης, να μην εκδικηθούν για τον εαυτό τους. Να ενθυμούνται δε ότι το κακό, το οποίο τώρα υπάρχει στον κόσμο, θα γίνει ισχυρότερο, αλλ’ όμως το κακό δεν νικάται διά του κακού, αλλά μόνο διά της αγάπης…». (Παρατίθεται εδώ).

Αυτή είναι η πνευματική μας παράδοση. Στην πόλη μας, στα χωριά και στα μοναστήρια μας και σ’ όλη την Κρήτη, υπάρχουν και σήμερα ακόμη μεγάλοι πνευματικοί διδάσκαλοι, άντρες και γυναίκες, αφανείς. Όποιος τους αναζητήσει, θα του αποκαλυφθεί ένας κόσμος που δεν τον φανταζόταν. Θα πρέπει βέβαια να πολεμήσει με τον εγωισμό του για να τους αποδεχτεί, γιατί η αγιότητα προκαλεί αλλεργία σε μας τους υπερόπτες και εμπαθείς. Όμως, αν δώσει με αυταπάρνηση και αληθινή επιμονή αυτόν τον αγώνα, θα βρει την ειρήνη, και χιλιάδες άνθρωποι θα ειρηνεύσουν μαζί του.

Σας ευχαριστώ.